به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، ما در این مقاله واقعیت‌هایی را از زندگی مصریان باستان برای شما بازگو خواهیم کرد که چیزی از آن‌ها نشنیده‌اید و احتمالا در درس‌های تاریخ خود آن‌ها را ندیده‌اید. در انتهای مقاله، نکته‌ای وجود دارد که نشان می‌دهد که شیوه‌ای که ما از حس مشترک تصور می‌کنیم، می‌تواند با واقعیت تفاوت داشته باشند. همراه ما باشید.

اعضای خانواده به طور جداگانه صبحانه می‌خوردند

خانواده‌های مصری به خصوص خانواده‌های نجیب، در صبح، صبحانه را با هم نمی‌خوردند. مرد خانواده صبحانه را تنها می‌خورد. خدمتکاران بعد از اینکه او حمام کرد صبح را برای او می‌آوردند. زنان نیز، به نوبه خود، صبحانه خود را یا در زمان آرایش و یا بعد از آن می‌خوردند. اعضای خانواده بعدازظهر و یا شب دور یک میز جمع می‌شدند. ضمنا باید گفت که، آبجو نقش مهمی در غذا‌های مصریان باستان ایفا می‌کرد.

نشان دادن مومیایی چوبی برای مهمانان در طول مهمانی

تصویری که توسط Edwin Longsden کشیده شده است «یک جشن مصریلن باستان» را نشان می‌دهد که بخشی از آن شما می‌توانید در تصویر بالا ببینید. این نقاشی صحنه‌ای عجیب و غریب را نشان می‌دهد که خدمتکاران مومیایی را در مقابل مهمانان مهمانی بزرگ می‌کشند. مومی به نظر واقعی می‌آید پس چه اتفاقی آنجا می‌افتد؟

به گفته Herodotus، شمایل چوبی که نمادی از یک فرد مرده است، به مهمانان نشان داده می‌شود تا به آن‌ها زودگذر بودن زندگی را گوشزد کنند. این کار با کلمات زیر انجام می‌شد: “به او نگاه کنید، از نوشیدنی و زندگی خود لذت ببرید، زیرا شما پس از مرگ همانند این مومیایی خواهد شد! ”

گرایشی خاص نسبت به کفش

مصری‌ها بیشتر پابرهنه راه می‌رفتند، حتی فرعون‌ها نیز این کار را انجام می‌دادند؛ آن‌ها یک بنده ویژه داشتند که وظیفه نگه داشتن صندل برای آن‌ها را به عهده داشت. نجیب زادگان اغلب کف صندل‌های خود را با نام و چهره دشمنانشان تزئین می‌کردند تا بتوانند با راه رفتن آن‌ها را زیر پاهایشان لگدمال کنند.

همچنین صندل‌ها پاپوش‌هایی بودند که فرد در زندگی پس از مرگ خود به آن نیاز داشت، به همین دلیل همیشه در مکان‌هایی در نزدیکی جسد مرده صندل‌ها را قرار می‌دادند. صندل فراعنه اغلب از طلا ساخته شده است؛ با این حال، در زندگی واقعی، قدم برداشتن با صندل‌هایی از جنس طلا کاری سخت است.

عشق به حیوانات خانگی

مصریان باستان یکی از اولین کسانی بودند که حیوانات را به عنوان حیوانات خانگی نگهداری می‌کردند. همه ما می‌دانیم چقدر به گربه‌علاقه داشتند، اما سگ‌ها، لک‌لک‌ها، شاهین‌ها و میمون‌ها نیز در لیست علاقه‌مندی‌های آن‌ها بودند (نگاهی به تصویر سمت چپ بیندازید که در آن مرد به یک سگ از دهانش آب می‌دهد که احتمالا کاسه‌ای دم دستش نبوده است). بر اساس برخی شواهد، از میمون‌ها و سگ‌ها برای کمک به سربازان مصر استفاده می‌شده است.

حیوانات خانگی برای مصریان باستان به همان اندازه که امروز برای ما اهمیت دارند اهمیت داشتند. صاحبان حیوانات می‌خواستند حیوانات خانگی خود را در حیات پس از مرگ نیز ببینند؛ به همین دلیل پس از مرگشان حیوانات خانگی آن‌ها را مومیایی می‌کردند تا بعدا در آرامگاه صاحبانشان قرار گیرند.

تاج‌های معطر

مصری‌ها توجه زیادی به عطر داشتند و یکی از راه‌هایی که آن را با خود همراه می‌ساختند، به سر گذاشت تاج‌های مخروطی شکل معطر بود. تاج‌ها از موم یا دمبه مخلوط شده با نوعی صمغ، روغن دارچین و سایر مواد معطر ساخته می‌شدند. این مخروط‌ها درست روی سرشان قرار می‌گرفت که به کلاه گیس‌های آن‌ها با روبان وصل می‌شدند. در آب و هوای گرم مصر، موم یا دمبه مخلوط شروع به ذوب شدن می‌کرد که عطر آن در اطراف فرد پخش می‌شد. علاوه بر این، روغن‌های روی این تاج‌ها باعث دفع حشرات می‌شد.

مدل موی مخصوص بچه‌ها

مصری‌های باستان، به ویژه نجیب‌زادگان، موهایشان را از ته می‌تراشیدند و کلاه گیس بر سر می‌گذاشتند. همانطور برای کودکان، هر دو جنس هم پسر‌ها و هم دختر‌ها یک طرف از مو را می‌تراشیدند و یک طرف مو را باقی می‌گذاشتند. این مدل مو را “مو کنار بسته شده ” می‌نامیدند و اولین بار با رسیدن به سن جوانی انجام می‌دادند.

شما می‌توانید این مدل مو را در نقاشی‌های کشیده شده بر روی آرامگاه فردی عالی‌رتبه به نام Nebamun ببینید. این نقاشی از Nebamun، همسرش (شخصی که با تاج روی سر دیده می‌شود) و یکی از ۳ دخترش با مدل موی ” کنار بسته شده” را نشان می‌دهد. بعضی معتقدند که این مدل مو باعث جلوگیری از ظهور شپش می‌شود، اما همچنین ممکن است هدف آن عمدتا مقدس بودن آن باشد.

پرتره‌های مراسم تشییع جنازه

پس از آنکه مصر تحت تصرف امپراتوری روم شد، بسیاری از سنت‌های مصر باستان تغییر یافتند. به عنوان مثال، ماسک‌های مراسم تشییع جنازه جایگزین مومیایی فایوم شدند (تصاویر بالا). با تشکر از آب و هوای گرم و خشک مصر، پرتره‌های جنازه به خوبی حفظ می‌شدند. آن‌ها به ما اجازه می‌دهند ببینیم که مردم آن دوران، مانند مصری‌ها که آداب و رسوم رومیان و هلنز را گرفته بودند و فرزندان Ptolemies، چگونه بودند.

در حقیقت، پرتره جوانی مردگانی را نشان می‌دهد که سال‌ها قبل از فوتشان کشیده شده بود. زیورآلات با دقت بسیار زیاد رنگ آمیزی شده بودند، زیرا اعتقاد بر این بود که یک فرد متوفی به این‌ها در زندگی پس از مرگ نیاز دارند. حدود ۹۰۰ پرتره که تا زمان فعلی جان سالم به در برده اند وجود دارد و حتی امروز ما را به روشنایی رنگ‌هایش خیره می‌کند.

نمای اهرام ثلاثه از قاهره چگونه است؟

امروزه اهرام‌ها کمی از آنچه که ما تصور می‌کنیم متفاوت‌تر است. تصویر بالا نمایی است از اهرام ثلاثه از یکی از خیابان‌های قاهره.

منبع: وینوک

انتهای پیام/