به گزارش خبرنگار  حوزه کلینیک گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان، بیماری دو قطبی از اختلالات روانپزشکی است که در آن عمدتاً وجه غالب بیماری مربوط به اختلال در هیجانات و احساسات افراد می‌شود و سایر علایم بیماری از جمله اختلال در خواب، اشتها  یا تفکر در پی اختلالات هیجانی بروز می‌کند.

منظور از بیماری دو قطبی چیست؟

فرد از نظر هیجانات، خواب و اشتها در تفکر خود هیچ مشکل پیچیده‌ای نمی‌یابد و به فعالیت عادی زندگی خود ادامه می‌دهد؛ بیماری دو قطبی یکی از بیماری‌های روانپزشکی است که اغلب به مدت طولانی ادامه خواهد داشت و همانند بسیاری از بیماری‌های دیگر از اختلالات طولانی مدت انسان است؛ این بیماری در تمام جوامع و در تمام طبقات اجتماعی وجود دارد از این رو به خانواده  یا نژاد خاصی نمی‌توان آن را نسبت داد.

نوع شدید بیماری دو قطبی حدود ۱-۱/۵ درصد افراد جامعه را در طول عمر مبتلا می‌کند و انواع خفیف آن تا ۶ درصد هم گزارش داده شده است؛ گفته می‌شود که بیماری دو قطبی بیماری نادری نیست.

شیوع این بیماری در زن و مرد به یک میزان است و معمولا سن شروع بیماری بین ۳۵-۲۵ سالگی تخمین زده می‌شود البته به این معنی نیست که  بیماری فقط در این سنین دیده می‌شود بلکه در سنین کودکی و حتی سالمندی نیز ابتلا به آن امکان پذیر است.

شاید اولین واکنش بیمار و وابستگان او در مواجه با این بیماری ترس، نگرانی و وحشت از داشتن چنین بیماری در خود یا یکی از عزیزان نزدیک خود باشد؛ در اغلب موارد این ترس و نگرانی منجر به انکار بیماری به ویژه  پس از بهبودی و سپری شدن حالت حاد بیماری می‌شود که مانعی برای کنترل صحیح است.

توصیه متخصصان این بیماری

تا جایی که امکان پذیر است در مورد بیماری دو قطبی مطالعه کنیم و با این بیماری آشنا شویم؛ با روبرو شدن خود واقعی بیماری دو قطبی، هراس نداشته باشیم.

ارتباط خود را با کارشناسان بهداشت روان مانند روانپزشک، روانشناس، مددکار اجتماعی نگه داریم؛ خود را برای یک مقابله تقریبا دراز مدت با بیماری آماده کنیم، به خود انگ بیمار روانی نزنیم و با رعایت این نکات مطمئن شویم که این بیماری کمترین عارضه را بر زندگی خواهد گذاشت.

می‌توانید مانند دیگر افرادی که بیماری دو قطبی ندارند با حفظ شرایطی، زندگی خوب و موفقی را برای خود فراهم کنید.

انتهای پیام/