به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از ساری ،صبح یک روز عادی، وقتی انگار چند وزنه ناقابل ، روی پلک چشمهایش آویزان است از خواب بیدار می‌شود و می‌بیند انگار تب دارد و گلودرد و سرش هم کمی گیج می‌رود، اما خوف نمی‌کند. آرام زمزمه می کند شاید زُکام باشد، بی خیال ...

صبحانه آماده است و نان در خانه نیست ، می‌رود در صف نانوایی محل که چند نفر خود را به زور چسبانده اند به هم و کارتِ عابرش را می‌دهد و نانش را می‌گیرد و با همان دست‌هایی که به کارت زده یک تکه از نان را در دهانش می‌گذارد و خوف نمی‌کند.  آرام زمزمه می کند دستهایم را شسته بودم، بی خیال...
‌
می‌خواهد برود سر کارش و می‌بیند به تعداد آدم‌های شهر همه می‌خواهند بیماسک و بی دستکش سوار نقلیه عمومی شوند و او هم بی ماسک وبی دستکش می‌رود لای جمعیت و خوف نمی‌کند. آرام زمزمه می کند باید زندگی مسالمت آمیز داشت، بی خیال ...
‌
می‌رسد به شرکت و می‌رود تا فلان پرونده را از بایگانی بیرون بیاورد و همان پایین سیگارش را چاق می‌کند و دودش را می‌فرستد آسمان و یک چایی از آبدارخانه هم پشتش نوش جان می‌کند و خوف نمی‌کند. ارام زمزمه می کند کار همین است دیگر، بی خیال...

و من همه این‌ها را این روز‌ها می‌بینم و خوف می‌کنم از اینکه چرا برخی‌ها خوف نمی‌کنند، انگار فقط دارند اوضاع را ورانداز می‌کنند. زمزمه می کنم بی خیالی اجتماعی همین است دیگر، ...

این روز‌ها انگار حساس‌تر از قبل شده ام، شاید چون هر روز پای ثابت خبر‌های کرونایی مازندران و ایران و جهان هستم و ذهنم درگیر نمودار‌هایی است که هر روز بالا و بالاتر می‌رود و سرفه‌های خشک بیماران و درد و مرگ را به یادم می‌آورد، اما چرا با این همه هشدار‌هایی که سه ماه است همه مسئولان استانی و کشوری و جهانی می‌دهند عده‌ای از این ویروس کشنده خوف نمی‌کنند؟

احمد احمدنیا روانشناس در گفت و گو با خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از ساری ، معتقد است موضوعی که برخی افراد جامعه اکنون درگیر آن شده اند ، نترسیدن نیست بلکه نداشتن اضطراب است، چرا که ترس ناشی از یک محرک بیرونی است و انسان به صورت طبیعی در برابر ترس واکنش هیجانی نشان می‌دهد، مثلا وقتی صدای پارس سگ را می‌شنود فرار می‌کند، اما اضطراب فراتر از ترس و یک موقعیت درونی و شخصی است که فرد را دچار یک احساس مبهم می‌کند.

او دچار شدن مردم در چند موقعیت غیر قابل پیش بینی در چند ماه اخیر را یکی از دلایل عادی شدن اضطراب اعلام کرد و گفت: برخی از مردم با قرار گرفتن در این موقعیت‌های غیر قابل پیش بینی مانند سیل و حوادث طبیعی و غیر طبیعی دچار نوعی بی حسی شدند.

این روانپزشک می‌گوید: در مواجه با افراد جامعه مشخص شده است تنها زمانی که یک خانواده به نوعی درگیر کرونا می‌شود، افراد آن خانواده می‌ترسند و پروتکل‌های بهداشتی را با جدیت رعایت می‌کنند و برخی‌ها که هنوز مواردی از بیماری را از نزدیک لمس نکردند واکنش منظمی برای مقابله با این ویروس ندارند.

راهکار پیشنهادی آقای احمد نیا تدوین پروتکل‌های محکم‌تر است تا اضطراب و واکنش درونی که فرد می‌تواند خود و رفتارش را توجیح کند به ترس و واکنش طبیعی تبدیل شود مانند شدت عمل بیشتر در طرح فاصله گذاری اجتماعی یا حضور موثر و مستمر عوامل انتظامی و نظارتی در اماکن عمومی.

ویروس کرونا مدتهاست  هر جاییکه می‌رود انگار آنجا را مین گذاری می‌کند و کافی است یکی خوف نکند و دستش بخورد به این ویروس و سونامی کرونایی راه بیندازد درست مثل آنچه این روز‌ها در کوچه و خیابان و بازار و ادارات به چشم می‌خورد ، کرونا دارد کار خودش را می‌کند و برخی‌ها نیز کار خودشان را.

حسین زادگان استاندار مازندران هم از خوف نکردن مردم از ویروس کرونا گله‌مند است و می‌گوید: نگران رفتار‌های مردم در روز‌هایی است که طرح فاصله گذاری هوشمند دارد اجرا می‌شود.‌

می‌گوید: برخی‌ها با وجود هشدار‌های زیادی که داده می‌شود پروتکل‌های بهداشتی را رعایت نمی‌کنند و شرایط آنقدر نگران کننده است که اگر این روند تداوم داشته باشد آسیب‌های جدی به امنیت سلامت مردم و اقتصاد استان وارد خواهد کرد.

استاندار از مردم می‌خواهد عادی انگاری نکنند که اگر تردد‌ها و تجمعات عادی شود، هفته‌ها و ماه‌هایی نگران کننده برای مازندران ایجاد خواهد شد.

خوف نداشتن از کرونا را شاید در واوکاوی تماس‌هایی که با صدای مشاور بهزیستی استان گرفته  شد را هم می‌توان دید فرزاد گوهردهی مدیرکل بهزیستی مازندران می‌گوید: از زمان شیوع کرونا تا هفته آخر فروردین ماه بیش از ۷۰۰۵ تماس  تلفنی با خط مشاوره رایگان بهزیستی استان گرفته شد که ۲۳۰۰ تماس در خصوص اضطراب، ترس و استرس مواجه با کرونا بود یعنی از جمعیت سه میلیون و ۳۰۰ هزار نفری مازندران فقط ۲۳۰۰ نفر اضطراب و ترس  از کرونا داشتند.

شاید کمتر کسی فکرش را می‌کرد یک ویروس کوچک که به‌طور طبیعی در پستانداران و پرندگان شیوع پیدا می‌کند و ۴۰ گونه مختلف دارد و یک گونه اش با عنوان کووید ۱۹ شناخته شده روزی کل دنیا را به هم بریزد و به یک چالش جهانی تبدیل شود چالشی که برخی‌ها هنوز آن را جدی نگرفتند.

رنجبر استاد دانشگاه در گفت  و گو با خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از ساری ، مجموعه‌ای از چالش‌های اقتصادی، روانی و مجازی را علت این آسان انگاری کرونا می‌داند و با بیان اینکه دریافت سنتی در جامعه ما قویتر از دریافت علمی است ، می‌گوید: یکی از دلایل نداشتن اضطراب و ترس برخی افراد  رویکردی است که در فضای مجازی شکل گرفته بود  و شیوع ویروس کرونا را به طنز تبدیل کرده است و تبدیل شدن موضوع بسیار جدی مانند کرونا ویروس به طنز سبب می‌شود افراد آن را جدی نگیرند.

او گفت:چالش اصلی فضای مجازی در حال حاضر باید چالش خانواده‌های گریانی باشد که پشت در‌های بیمارستان منتظر تحویل گرفتن جنازه عزیزان خود هستند، یا چالش سرفه‌های خشک بیمارانی که به مرگ تمایل دارند یا نشان دادن تخت‌های بیمارستان و چگونگی تدفین جان باختگان کرونایی و عواقب ناشی از ابتلا به کرونا.

 رنجبر می‌گوید: متاسفانه چالش‌های خیلی لوکسی را وارد فضای مجازی کردیم درحالیکه موضوع کرونا بسیار جدی است.

این استاد دانشگاه با بیان اینکه بر اساس یافته‌های علمی ریسک بهداشتی در افراد پایین دست جامعه بالا است و این افراد رعایت خیلی از پروتکل‌های بهداشتی را در شان خود نمی‌دانند، افزود: آگاهی بخشی این دسته از افراد نیز به درستی انجام نشده است و باید آسانی ابتلا به کرونا را در فضای مجازی و رسانه‌ها بیشتر گوشزد کرد.

این فعال رسانه‌ای رها شدگی مردم بین افراط و تفریط را یکی دیگر از عوامل عادی انگاری کرونا می‌داند و می‌گوید: در حالیکه برخی‌ها به دلیل ترس زیاد از کرونا سرفه‌های معمولی را کرونا فرض کردند و دچار فوبیای بهداشتی و پزشکی شدند برخی‌ها نیز این بیماری را ساده تصور می‌کنند و این افراط و تفریط‌ها مردم را دچار سردرگمی می‌کند.

 رنجبر یکی دیگر از عوامل سردرگمی مردم را نبود وحدت رویه و اختلاف بین دیدگاه‌ها مسئولان اعلام کرد و افزود: اگرچه بر اساس آمار وزارت بهداشت روند صعودی ابتلا به کرونا کم شده است و جای قدردانی دارد، اما چالش اقتصادی برخی خانواده‌های نیازمند سبب سردرگمی آن‌ها شده است به گونه‌ای که برای تامین مایحتاج روزمره خود نیاز به فعالیت اقتصادی دارند و دولت باید به این خانواده‌ها توجه بیشتری کند.


تلفن را که قطع می‌کنم نیمه شب شده است و فکر می‌کنم چقدر چالش روانی و مجازی و اقتصادی و ... عین ویروس کرونا دور و برمان را گرفته اند اصلا چرا کسی جایی نمی‌سازد که چالش هایمان را ببریم آنجا و از متصدی بخواهیم یه نگاه به چالش هایمان بیندازد و تنظیم مان کند به روزگار آبا و اجدادیمان که بزرگترین چالششان یافتن جایی برای خوابی راحت در نیمه شب بود که حافظ به یادم می‌آید

در کوی نیکنامی ما را گذر ندادند    گر تو نمی‌پسندی تغییر کن قضا را

 

گزارش: سارا فرهمند راد
انتهای پیام / س