به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، فرایند ورود سبک‌های نوین آموزشی به ایران، از اواسط دوره قاجار و هنگامی آغاز شد که امیرکبیر تصمیم گرفت دارالفنون را تأسیس کند. با این حال، تقریبا تا حدود ۴۰ سال بعد از تأسیس این مرکز آموزشی، خبری از مدارس نوین در ایران نبود. برای نخستین بار، این مدارس در قالب فعالیت‌های گروه‌های تبشیری مسیحی و نیز منورالفکرانی که به دنبال تغییر شرایط در ایران بودند، شکل گرفت.

این مدارس در گام نخست، با مقاومت جدی جامعه روبه‌رو شد؛ طبیعی بود که رها کردن سنت‌های قدیمی چندان ساده نباشد، اما ردپای برخی غرب گرایان و رویکردهایشان در تأسیس این مدارس، بر بدبینی مردم بسیار می‌افزود. برخی از فعالان این عرصه، مانند میرزاحسن رشدیه، متهم به بابی‌گری بودند و همین موضوع واکنش شدید اجتماعی را در پی داشت. با این حال، رجال دیندار و وطن‌دوست می‌دانستند که شیوه‌های نوین آموزشی مزایایی نسبت به سبک سنتی دارد که نمی‌توان از کنار آن به سادگی عبور کرد.

به همین منظور، از اواخر دوره قاجار، به ویژه پس از پیروزی نهضت مشروطه، تعداد مدارس نوینی که توسط افراد معتمد بنا شد و به آموزش کودکان و نوجوانان پرداخت، رو به فزونی گذاشت. حمایت‌های دولت نیز، زمینه را برای انجام فعالیت‌هایی از این قبیل، فراهم کرد. در تصویر امروز قاب تاریخ، نمایی از حیاط یکی از این مدارس تأسیس شده در اواخر دوره قاجار را می‌بینید که کودکان زیر نظر مربی در حال ورزش هستند. نمای کلی مدرسه نشان می‌دهد که کاربری پیشین آن، خانه مسکونی بوده‌است. لباس‌های یک شکل دانش‌آموزان، از نکات جالب این تصویر محسوب می‌شود.

منبع: خراسان

انتهای پیام/