به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان، در این روزگار کرونایی هر کسی با هر لباسی سعی در مهار موانع ایجاد شده توسط بیماری کرونا می‌کند. یکی با لباس سفید پرستاری به درمان بیماران می‌شتابد، یکی با لباس روحانیت به ضدعفونی مناطق حاشیه‌ای می‌پردازد و دیگری اندک داشته‌های خود را با همسایه‌ای که کرونا بساطش را کساد کرده است، تقسیم می‌کند.

اما این بار داستان کمی متفاوت‌تر است؛ قهرمان گزارش ما فردی است که جهاد در راه علم را پیش گرفته و با حداقل امکانات نگذاشته است کرونا مانع از پیشرفت علم بین دانش‌آموزانش شود. او آموزگار دلسوز و مسئولیت‌پذیری است که این روزها ۵۰ کیلومتر مسیر را طی می‌کند تا دانش آموزانش به علت تعطیلی مدارس از درس و مشق عقب نمانند.

فراتر از وظیفه

او بسیار متواضع است به طوری که حتی حاضر به مصاحبه نیست زیرا معتقد است تنها به وظیفه‌اش عمل کرده است و اگر هم کاری فراتر از وظیفه‌اش انجام داده است در راه خداوند است و کار خود را در برابر کاری که این روزها پرستاران و گروه‌های جهادی برای بیماران و نیازمندان انجام می‌دهند، بسیار ناچیز می‌داند.

بالاخره حاضر به مصاحبه می‌شود و خود را این گونه معرفی می‌کند. سید علی حسین چام مدیر آموزگار ۵۳ ساله با ۲۷ سال سابقه دارای مدرک کارشناسی آموزش و پرورش ابتدایی در شهر امیدیه منطقه جایزان روستای برج در مدرسه ۱۲ بهمن مشغول مدیریت و تدریس هستم.

او ادامه می‌دهد: در این مدرسه ۱۰ نفر دانش آموز در پایه ششم دبستان مشغول تحصیل هستند که با شیوع بیماری کووید ۱۹ و تعطیلی مدارس آن‌ها در خانه قرنطینه شدند، قرار بود بر اساس دستورات آموزش و پرورش در فضای مجازی درس‌های باقی‌مانده تدریس شوند که متأسفانه این امر میسر نبود.

مدیر آموزگار مدرسه ۱۲ بهمن اضافه می‌کند: ۶۰ درصد دانش آموزان این مدرسه به فضای مجازی دسترسی ندارند و به خودم می‌گفتم که «دانش آموزانم نباید در این اوضاع ضرر کنند» به همین دلیل تصمیم گرفتم که از روش دیگری برای تدریس آن‌ها استفاده کنم.

او تصریح می‌کند: بنابراین تنها راه کمک به دانش آموزان «رساندن درس‌نامه‌ها» به آنها بود که من درس‌نامه‌ها، آزمون‌ها، مطالب آموزشی و سی‌دی‌های آموزشی را با هزینه شخصی تهیه می‌کردم و برای دانش آموزانم که حدود ۵۰ کیلومتر فاصله رفت و برگشت به روستای آنها می‌شد، می‌بردم و به آنها تحویل می‌دادم؛ البته ناگفته نماند که اجازه این شیوه تدریس را از آموزش و پرورش امیدیه گرفته بودم تا مشکلی پیش نیاید.

پلاستیک سفید به جای تخته‌سیاه

چام می‌گوید «هفته‌ای دو تا سه بار مطالب آموزشی را به دانش‌آموزانی که به فضای مجازی دسترسی ندارد، تحویل می‌دهد» و این کار او نه تنها سبب می‌شود دانش آموزان پابه‌پای سایر همکلاسی‌هایشان که به فضای مجازی دسترسی دارند درس بخوانند بلکه سبب خوشحالی والدین آن‌ها هم شده است. این آموزگار وظیفه‌شناس فردای روزی که بسته‌های آموزشی را به دانش آموزان تحویل می‌داد برای تصحیح اوراق دوباره به سراغ دانش‌آموزان می‌رود.

البته ناگفته نماند تمام فداکاری‌های این معلم به این موضوع ختم نمی‌شود! او به علت نداشتن حداقل امکانات حتی یک‌تخته سیاه؛ به فکر ایجاد یک راه‌حل برای تدریس به صورت آنلاین فرو می‌رود. چام با استفاده از یک پلاستیک سفید به تدریس مجازی پرداخت؛ به این صورت که با چسب کردن پلاستیک سفید بر روی دیوار به عنوان تخته‌سیاه مانع از عقب ماندن دانش‌آموزان در فضای مجازی می‌شود.

فیلم شیوه تدریس و تخته‌سیاه خلاقانه این آموزگار فداکار به دست مسئولان آموزش و پرورش می‌رسد و این کار او نیز مانند تدریس خانه به خانه‌اش مورد توجه مسئولان قرار می‌گیرد.

معلم بودن را دوست دارم

اما هر عقل سلیمی به این فکر فرو می‌رود که بدون شک پشت این خلاقیت‌های زیبا و فداکاری‌های بی‌ریا باید داستانی نهفته باشد و به همین منظور دلیل و ریشه این رفتار وی را از او پرسیدیم که با نهایت تواضع می‌گوید: من شغل معلمی را خیلی دوست دارم و در زمان بچگی چون یتیم بودم کسی نبود مرا ثبت‌نام کند بنابراین تا سن ۱۰ سالگی از رفتن به مدرسه محروم بودم.

او ادامه می‌دهد: تا اینکه یک نفر به نام زاهد سکینه نژادیان که بعدها در جنگ به شهادت رسید مرا دم در کلاس‌ها دید که بیرون کلاس می‌ایستادم و به درس گوش می‌دادم یک روز دستم را گرفت و پیش مدیر مدرسه برد و مرا در مدرسه قلعه حمود که در روستای ما بود، ثبت‌نام کرد.

مدیر آموزگار مدرسه ۱۲ بهمن روستای جایزان می‌گوید: آن قدر مشتاق خواندن و نوشتن بودم که پایه‌های ابتدایی را جهشی خواندم تا اینکه در سال ۶۹ یا ۷۰ آموزش و پرورش رفتم و برای تدریس ثبت‌نام کردم و در آن روزها حقوق بنده ۱۲۰۰ تا ۲ هزار تومان بود.

او اضافه می‌کند: حدود ۶ الی ۷ سال به صورت حق‌التدریس درس دادم تا اینکه در سال ۱۳۷۶ از طرف آموزش و پرورش رسمی شدم و ۱۸ سال است که در مدرسه قلعه حمود واقع در روستایی که زندگی می‌کنم؛ درس دادم و بعد از آن نیز مدیر آموزگار مدرسه ۱۲ بهمن روستای جایزان شدم.

 بدون شک هریک از افرادی که این روزها در هر خطی برای مقابله با بیماری کووید ۱۹ می جنگد در حال درس پس دادن به معلمانی مانند سید علی حسین چام مدیر آموزگار مدرسه ۱۲ بهمن جایزان است که شرایط کنونی هم نتوانست مانع از فداکاری‌های او شود.

منبع: مهر

انتهای پیام/ب