به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، از اوایل قرن ۱۷ میلادی، تجارت برده به عنوان کسب و کاری پرسود، مورد توجه استعمارگران اروپایی قرار گرفت. از آن‌جا که نواحی جنوبی آفریقا، حکومت واحد و مقتدری نداشت، مردم این منطقه که همه سیاه پوست بودند، به عنوان اهداف اصلی نظام برده‌داری اروپا تعیین شدند.

میلیون‌ها برده طی دو قرن، از سواحل غربی آفریقا به آمریکای شمالی و جنوبی، منتقل شدند. آن‌ها مجبور بودند در مزارع بزرگ انگلیسی‌ها، پرتغالی‌ها، اسپانیایی‌ها و فرانسوی‌ها کار کنند.

طبق گزارش‌های موجود، از هر چهار برده منتقل شده به آمریکا، سه نفر در مسیر حرکت می‌مردند؛ جنایتی که تاریخ بشر به خود ندیده بود، توسط اروپایی‌های به ظاهر متمدن رقم می‌خورد. با این حال، نوع دیگری از برده‌داری وجود داشت که به «برده‌ربایی» یا «بلک بردینگ» موسوم بود. این روش که معمولاً ناخدا‌های تازه به دوران رسیده آن را به کار می‌بردند، مبتنی بر فریب سیاه پوستان آفریقایی بود.

از آن‌جا که محدوده‌های شکار برده را شرکت‌های قدیمی قُرُق می‌کردند و دیگران حق ورود به آن را نداشتند، سوداگران جدید به فعالیت در قسمت‌های دیگر می‌پرداختند و حتی به سراغ بخش‌هایی از آفریقا می‌رفتند که به لحاظ سیاسی و نظامی، قدرت نسبی داشت.

این شکارچیان برده به سراغ سیاه پوستان روستانشین و شهرنشین آفریقا می‌رفتند و آن‌ها را با وعده مزد بالا، استخدام می‌کردند؛ اما به محض ورود آن بخت‌برگشتگان به کشتی، به زنجیرشان می‌کشیدند و به عنوان برده، به بازار‌های برده‌فروشی می‌فرستادند. دزدیدن کودکان سیاه پوست نیز، در این دوره رایج بود و به واقع، «برده‌ربایان» کابوس سیاه پوستان آفریقایی بودند.

منبع: خراسان

انتهای پیام/