به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، امام صادق علیه‌السلام در روایتی فرمود «پادشاهان زمین چهار تا از مؤمنان و کافران بودند: از مؤمنان: سلیمان بن داود و ذوالقرنین و از کافران: نمرود و بخت‌النصر بودند؛ مَلَکَ الْأَرْضَ کُلَّهَا أَرْبَعَةٌ مُؤْمِنَانِ وَ کَافِرَانِ فَأَمَّا الْمُؤْمِنَانِ فَسُلَیْمَانُ بْنُ دَاوُدَ وَ ذُو الْقَرْنَیْنِ وَ الْکَافِرَانِ نُمْرُودُ وَ بُخْتُ‏نَصَّرَ» (الخصال، ج‏۱، ص ۲۵۵) او اولین کسى است که ادعاى ربوبیت کرد و با ابراهیم علیه‌السلام در این خصوص محاجه کرد.

در یکی از داستان‌های مربوط به مواجهه نمرود با ابراهیم نبی آمده است، ایشان زمانی که گردن‌افرازی و تکبر نمرود را مشاهده کرد به او گفت: پروردگار من کسی است که زنده می‌کند و می‌میراند. بر اساس روایات، نمرود خیره‌سرانه پاسخ داد من هم این کار را انجام می‌دهم. سپس از زندان دو نفر را بیرون آورد؛ یکی را کشت و دیگری را آزاد کرد. ابراهیم (ع) در عوض فرمود خداوند خورشید از مشرق بیرون آورده و از مغرب پایین می‌برد. در این لحظه بود که بهت و حیرت و عصبیت نمرود را فروگرفت.۱

مضاف بر اینکه تا پیش از این معجزه گلستان شدن آتش بر ابراهیم علیه‌السلام را به وضوح دیده بود. بالاخره با وجود این همه خباثت‌ها و تکبری که نمرود داشت، خداوند به واسطه پشه‌ای که وارد بینی و مغزش شد، او را از پای در آورد و خدا اینگونه بینی نمرودیان را به زمین می‌ساید. از امیرالمؤمنین علیه‌السلام نقل است «روز چهارشنبه ابراهیم در آتش انداخته شد و روز چهارشنبه منجنیق مهیا شد؛ روز چهارشنبه هم خداوند پشه را بر نمرود مسلط کرد؛ یَوْمَ الْأَرْبِعَاءِ أُلْقِیَ إِبْرَاهِیمُ‏ ع فِی النَّارِ وَ یَوْمَ الْأَرْبِعَاءِ وَضَعُوا الْمَنْجَنِیقَ ... یَوْمَ الْأَرْبِعَاءِ سَلَّطَ اللَّهُ عَلَى نُمْرُودَ الْبَقَّة» (الخصال، ج‏۲، ص ۳۸۸)

امام صادق علیه‌السلام نیز ضمن روایتی فرمود «خداوند پشه را وسیله‌‏اى براى خوار کردن یکى از جبّاران متمرّد و منکر ربوبیّت خود کرد. خدا ضعیف‌ترین خلق خود را بر او مسلط کرد تا قدرت و عظمت خود را به او بنمایاند و آن همان پشه‌‏اى بود که از بینى داخل مغزش شده و او را کشت؛ فَأَمَّا الْبَعُوضُ ... وَ أَهَانَ بِهَا جَبَّاراً تَمَرَّدَ عَلَى اللَّهِ وَ تَجَبَّرَ وَ أَنْکَرَ رُبُوبِیَّتَهُ فَسَلَّطَ اللَّهُ عَلَیْهِ أَضْعَفَ خَلْقِهِ لِیُرِیَهُ قُدْرَتَهُ وَ عَظَمَتَهُ وَ هِیَ الْبَعُوضُ فَدَخَلَتْ فِی مَنْخِرِهِ حَتَّى وَصَلَتْ إِلَى دِمَاغِهِ فَقَتَلَتْه‏». (الإحتجاج على أهل اللجاج (للطبرسی)، ج‏۲، ص ۳۴۲)

-------
پاورقی:
۱ ـ «أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذی حَاجَ‏ إِبْراهیمَ فی‏ رَبِّهِ أَنْ آتاهُ اللَّهُ الْمُلْکَ إِذْ قالَ إِبْراهیمُ رَبِّیَ الَّذی یُحْیی‏ وَ یُمیتُ قالَ أَنَا أُحْیی‏ وَ أُمیتُ قالَ إِبْراهیمُ فَإِنَّ اللَّهَ یَأْتی‏ بِالشَّمْسِ مِنَ الْمَشْرِقِ فَأْتِ بِها مِنَ الْمَغْرِبِ فَبُهِتَ الَّذی کَفَرَ وَ اللَّهُ لا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمین؛ آیا از [حالِ‏]آن کس که، چون خدا به او پادشاهى داده بود [و بدان مى‌‏نازید، و]با ابراهیم درباره پروردگارش محاجّه می‌کرد، خبر نیافتى؟ آنگاه که ابراهیم گفت: «پروردگار من همان کسى است که زنده مى‏‌کند و مى‏‌میراند.» گفت: «من [هم‏]زنده مى‏‌کنم و [هم‏]مى‏‌میرانم.» ابراهیم گفت: «خدا [ىِ من‏]خورشید را از خاور برمى‌‏آورد، تو آن را از باختر برآور.» پس آن کس که کفر ورزیده بود مبهوت ماند و خداوند قوم ستمکار را هدایت نمى‌‏کند. ‏». / آیه ۲۵۸ سوره بقره

منبع: تسنیم

انتهای‌پیام/