به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، از هر مسیری بررسی می‌کنید، به دلایل متقنی برمی‌خورید که نشان می‌دهد سرزمین ایران با به فعلیت رساندن ظرفیت‌های خالی تولید در حوزۀ کشاورزی، امکان تولید غذای باکیفیت برای حداقل ۵۰۰ میلیون نفر را دارد. درک ابعاد این نگاه، دست‌مایۀ تهیۀ پروندۀ مهم و راهبردی «مزرعۀ پدری» در گروه اقتصادی خبرگزاری تسنیم طی سال‌های ۱۳۹۴ تاکنون قرار گرفته است، لذا گردآوردن جامع و مانع آن در یک مطلب قاعدتاً میسر نیست، با این حال، در مطلب پیش‌ِرو تلاش شده یک بستۀ شبه‌سیاستی با اشارات و پیوست‌های لازم، و با جمع‌بندی از یافته‌های گذشته، و افزودن داده‌های جدید ارائه شود.

بر اساس آمار‌های رسمی بانک مرکزی در گزارش‌های خلاصه تحولات اقتصادی کشور که هرسال یک بار تا ۱۳۹۶ منتشر شده است، میزان خوداتکایی کشور در تأمین اقلام اساسی شامل گندم، برنج، جو، ذرت، دانه‌های روغنی، کنجالۀ دانه‌های روغنی، روغن‌نباتی خام، گوشت قرمز و گوشت مرغ، طی سال‌های ۸۷ تا ۹۶ عمدتاً بین ۵۵ تا ۶۰ درصد در نوسان است (البته این آمار خوش‌بینانه تنظیم شده؛ مثلاً در مورد مرغ، این ضریب ۱۰۰.۴ درصد اعلام شده؛ حال آنکه می‌دانیم گلوگاه تولید مرغ کشور در دست تولیدکنندگان انگلیسی مرغ اجداد «راس» است. اینجا ما این خوش‌بینی را می‌پذیریم، با وجود این...). این آمار با توجه به جمعیت حدود ۸۳ میلیون نفری ایران در زمان حاضر، بیانگر این است که بخش کشاورزی ایران، در بهترین حالت هم‌اکنون غذای حدود ۵۰ میلیون نفر را تأمین می‌کند. با این وصف، برای اثبات فرضیۀ بالا باید بررسی کرد که آیا بخش کشاورزی ما ظرفیت رشد ۱۰ برابری را ــ مثلاً در یک بازۀ ۱۰ ساله ــ داراست یا خیر.

فهرست بلندبالایی از ظرفیت‌های این بخش وجود دارد که در این مجال نمی‌گنجد؛ سرفصل‌های زیر نمونه‌هایی از ظرفیت‌های بی‌شمار کشاورزی ایران است که گزارۀ فوق‌آمده را تأیید می‌کند:

۱. رهبران ما به این گزاره اعتقاد راسخ دارند

طبیعتاً اگر رهبران یک کشور به مسئله‌ای کم‌توجه یا بی‌اعتقاد باشند، حل آن مسئله ناممکن یا بسیار دشوار خواهد بود؛ اما امام راحل و رهبر فرزانۀ انقلاب، نه در مقاطعی خاص و به‌صورت محدود، بلکه به‌کرّات و بار‌ها بر لزوم خودکفایی در اقلام اساسی و همچنین ظرفیت کم‌نظیر کشاورزی ایران تأکید کرده‌اند.

به‌عنوان نمونه، امام راحل در یک نوبت از بیاناتشان در این زمینه تصریح دارند کهفقط آذربایجان‌ها یا خراسان برای تأمین غذای کشور کافی است.

رهبر انقلاب نیز طی سالیان گذشته دست‌کم ۲۰ نوبت در این زمینه اظهارنظر کرده و به‌صراحت فرموده‌اند که ایران می‌تواند ۴ برابر جمعیتش، غذا تولید کند.

خواستۀ رهبر انقلاب از یک دستور ساده، فراتر بوده است. ایشان حتی در دولت اول مرحوم هاشمی، از هیئت دولت می‌خواهند که با توجه به اهمیّت و اولویت بخش کشاورزی، همۀ کابینه کارشان را یک سال تعطیل کنند و در خدمت کشاورزی به فعالیت بپردازند؛ و پس از رونق سریع این بخش به فعالیت‌های تخصصی‌شان برگردند و آن را ادامه دهند.

بخش کشاورزی در نظام ما، واقعاً یکی از بخش‌های بسیار بااولویت است. هنوز هم من نمی‌دانم که آیا اولویت لازم به این بخش داده می‌شود، و آن کاری که باید در این بخش انجام بگیرد، آیا به‌صورت کامل و صددرصد انجام می‌گیرد، یا نه.

به‌هرحال، این کار باید انجام بگیرد. فرضاً ۶ ماه یا یک سال زمان بگذاریم، برای این‌که همۀ دستگاه‌ها تحت‌الشعاع کشاورزی قرار بگیرند؛ صنعت در خدمت کشاورزی باشد؛ پول نفت در خدمت کشاورزی باشد، یعنی ما این دستگاه کشاورزی را به یک حرکت سریع وادار بکنیم، بعد آن را به حال خودش بگذاریم، تا با دستاوردی که از این حرکت خواهد داشت، کار خودش را ادامه بدهد؛ بعد سراغ یک بخش دیگر برویم. با برنامه‌ریزی می‌شود این کار را کرد.

بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار رئیس‌جمهور و اعضای هیئت دولت وقت

سوم شهریور ماه ۱۳۷۰

این سطح از توجه نشان می‌دهد که از حیث گفتمانی دو رهبر معظم انقلاب اسلامی تا چه‌اندازه به این بخش اهتمام داشته‌اند و آن را واجد ظرفیت می‌دانند. این پشتیبانی همیشگی، یکی از مهمترین ظرفیت‌های این بخش است؛ حتی به‌اذعان بسیاری از مسئولان، خودکفایی تقریباً پایدار کشور در تولید گندم نیز مرهون توجه و پیگیری رهبر انقلاب طی دو دهۀ گذشته است.

۲. اعتقاد راسخ همۀ وزرای کشاورزی پس از انقلاب (جز عیسی کلانتری)

پس از سطح رهبری، اعتقاد راسخ کارشناسان ارشد بخش کشاورزی تا سطح وزرا (جز کلانتری) به وجود چنین ظرفیتی در این بخش، خود مصدّق و گویای درستی این معناست.

عیسی کلانتری با امکان خودکفایی، صددرصد مخالف است و این موضوع را بار‌ها اعلام کرده؛ وی در یکی از جنجالی‌ترین اظهارات، گفته است: «برای نوشتن برنامۀ ششم دوباره موضوع خودکفایی را به میان کشیدند که من برگشتم به آقای نوبخت گفتم "تو را به دین و ایمانت بگو این «مزخرفات» را کنار بریزند" (سخنرانی در بنیاد امور ایرانیان ۹۴/۰۲/۰۷)».

(عنایت دارید فارغ از درستی یا نادرستی این جمله، اینکه چنین فردی با چنین رویکردی چند دهه در صدر وزارتخانه، تشکّل‌های کشاورزی و سازمان‌های مرتبط به‌کار گرفته شود، تا چه‌اندازه تأمل‌برانگیز است.)

سایر وزرای کشاورزی، حتی آنان که با کلانتری در یک طیف سیاسی ارزیابی می‌شوند، به‌شدت آرای او را نفی کرده‌اند، و کشور را واجد ظرفیت لازم برای خودکفایی و جهش تولید می‌دانند:

عباسعلی زالی وزیر کشاورزی سال‌های ۶۸ ــ ۱۳۶۴ کشور در این رابطه در مصاحبه با خبرگزاری نسیم (۹۴/۰۲/۰۹) گفت: این‌گونه صحبت‌ها علاوه بر ضربه به بخش کشاورزی به بخش‌های دیگر هم ضربه وارد می‌کند… آقای کلانتری حرف درستی نزده‌اند و باید به بعد دیگر قضیه هم نگاه می‌کردند، زیرا کشاورزی ما باید به‌سمت علمی شدن و انتقال فناوری‌ها حرکت کند.
محمدرضا اسکندری، وزیر جهادکشاورزی دولت نهم نیز ضمن انتقاد از طرح نکاشت که چندماه پیش توسط برخی از مسئولان دولت از جمله عیسی کلانتری مطرح شده بود در مصاحبه با خبرگزاری دانشجو (۹۳/۱۲/۱۰) بیان داشت: من طرح نکاشت را خیانت به کشور می‌دانم. درست است که کشور ما در منطقه خشک قرار دارد، اما از نظر علمی می‌توانیم با تدوین الگوی کشت این مشکلات را حل کنیم. باز هم تأکید می‌کنم، کمبود آب دلیل خوبی برای نکاشتن نیست.
همچنین صادق خلیلیان وزیر جهاد کشاورزی دولت دهم با انتقاد از اظهارنظر‌ها و اقدامات دکتر کلانتری، اظهار داشت: این که کشاورزی را به‌دلیل کمبود آب محدود کنیم، یک بحث انحرافی بوده و خیانت به کشور، مردم و کشاورزان ایران به‌شمار می‌رود… بخشی از مشکلاتی که ما الآن داریم، به این دلیل بوده است که افرادی که بیش از یک دهه در رأس دستگاه‌های تولیدی بودند ضعیف عمل کردند (خبرگزاری نسیم، ۹۴/۰۲/۱۰).
محمود حجتی، که به‌لحاظ سیاسی نیز تقریباً با کلانتری همسو است، بار‌ها بحث‌های کلانتری را به‌نقد کشیده است. وی ۱۳ دی‌ماه ۱۳۹۵ در مراسم سی‌ویکمین دورۀ انتخاب و معرفی نمونه‌های ملی بخش کشاورزی اظهار کرد: برخی می‌گویند در حال تغییر اقلیم و شاهد بروز مشکلات کم‌آبی و بصرفه نبودن کشاورزی در کشور هستیم؛ اما باید در نظر داشت که این صحبت‌ها از روی تنبلی و بی‌حوصلگی زده می‌شود... کشاورزان نمونه به ما آموختند که با استفاده از منابع محدود کشور چه کار‌هایی که نمی‌شود کرد... فرهنگی که امروز در کشور داریم بخش عمدۀ آن به‌خاطر کم‌اطلاعی افراد است و بخش دیگر آن به‌دلیل موارد دیگر است.
کاظم خاوازی، وزیر جدید کشاورزی نیز در زمان رأی اعتماد در صحن علنی مجلس (۹۹/۱/۲۰) قول داده خودکفایی در گندم و شکر و خوداتکایی در برنج و دانه‌های روغنی را پیگیری کند.

به هر صورت، کارشناسان بخش کشاورزی تا سطح وزرا نیز، اغلب اعتقاد راسخ دارند که ظرفیت‌های بخش کشاورزی کشور بسیار بیشتر از تولید فعلی است. به‌بیان محمود حجتی «اقلیم ما برای کشاورزی فوق‌العاده است. هر طرحی را که بخواهیم در کشور پیاده کنیم ظرفیت اجرایی آن را داریم».

۳. جلوگیری از دورریز هنگفت «یک‌سوم» در بخش غذا

وجود مشکلات در دو مقولۀ «لجستیک» و همچنین «فرهنگ مصرف» موجب شده بخش معتنابهی از غذای تولیدشده در کشور هدر برود و دور ریخته شود. متأسفانه به‌دلیل ضعف وجود اطلاعات پایه در بخش کشاورزی، مقدار دقیق این دورریز مشخص نیست. گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی این مقدار را ۱۸.۵ درصد ارزیابی می‌کند؛ اما آمار‌های مستندتر و احتمالاً واقعی‌تر ــ از جمله برخی گزارش‌های فائو ــ این رقم را تا بیش از یک‌سوم تخمین زده است.

در این زمینه می‌توان به ۳۰ درصد ضایعات در نان، ۳۰ ــ ۲۵ (و حتی گاهی تا ۵۰) درصد ضایعات در میوه‌ها و سبزیجات، ۱۰ درصد ضایعات در برنج، ۲۵ درصد ضایعات در خرما، و ... اشاره کرد. به‌تصریح عباس پاپی‌زاده، سخنگوی سابق کمیسیون کشاورزی مجلس شورای اسلامی، تا ۳۰ درصد محصولات کشاورزی ما تلف می‌شود و ارزش ضایعات مواد غذایی در ایران در سال ۲۰۱۴ تقریباً با مجموع ارقام کالا‌های اساسی و محصولات کشاورزی وارداتی دولت در همان سال برابری می­‌کند (روزنامه سلامت، ۹ خرداد ۱۳۹۴).

طبق گزارش‌های منتشرشده توسط سازمان خواروبار و کشاورزی (فائو) در جهانی که ۹۰۰ میلیون نفر از جمعیت آن از گرسنگی رنج می‌برند، یک‌سوم از مواد غذایی تولیدشده توسط انسان (بر مبنای محتوای کالریک آن) هدر می‌رود. ابعاد این مشکل از زیان اقتصادی صرف فراتر است و پیامد‌های اجتماعی و زیست‌محیطی آن پایداری توسعۀ جوامع بشری را به‌نحو چشمگیری تحت تأثیر قرار می‌دهد.

به‌نظر می‌رسد همین رقم حدود «یک‌سوم» ضایعات، درست باشد. بیزینس مانیتور اینترنشنال در گزارش اردیبهشت ۱۳۹۴ خود تخمین زده است که با ادامۀ این روند، بیش از ۱۵.۵ میلیارد دلار از محصولات تولیدشده در ایران دورریز خواهد شد.

۱. البته این مقادیر دلاری، تا پیش از جهش اخیر نرخ برابری ارز محاسبه شده است و ممکن است اکنون با تغییراتی همراه باشد.

۲. برخی داده‌های فوق از از مقالۀ برتر نویسندگان (آقایان مهدی رستگاری و علی طیفوری) در اولین کنگرۀ بین‌المللی کشاورزی سالم، تغذیه و جامعه (تهران، تیرماه ۱۳۹۴) اقتباس شده که در شمارۀ پنجم ماهنامه تجارت جنوب (آبان ۱۳۹۴) منتشر شده است.

با شرایط فوق‌آمده، تکمیل زنجیرۀ لجستیک، از پیش از مزرعه تا مصرف‌کنندۀ نهایی، و همچنین به‌خصوص استفاده از ابزار‌های دیجیتالی و لجستیک هوشمند و همچنین فرهنگ‌سازی به‌ویژه در مصرف‌کننده، از هدررفتِ مقادیر معتنابهی ــ احتمالاً تا یک‌سوم ــ از ظرفیت‌ها و منابع حوزۀ کشاورزی جلوگیری خواهد کرد.

۴. لزوم توجه به کشاورزی دانش‌بنیان و افزایش عملکرد

طبیعی است که با پیشرفت دانش و فناوری، روش‌های سنتی کشاورزی به حاشیه رانده شود، به همین ترتیب کشور‌هایی که به کشاورزی دانش‌محور اهتمام داشته باشند، گوی سبقت را از کشور‌های سنتی خواهند ربود، برای نمونه، بد نیست به شرایط یکی از محصولات پیشتاز صادراتی و دارای مزیت کشور ــ یعنی پسته ــ نگاهی بیندازیم.

آمار‌های فائو نشان می‌دهد که ایران با بیش از ۶۰۰۰ تن تولید پسته در سال ۱۹۶۱ میلادی در جایگاه برتر تولیدکنندگان این محصول قرار داشته است. در این سال تولید ایالات متحده «تقریباً صفر» بوده است. مقارن سال‌های انقلاب اسلامی، ترکیه با ۲۰ هزار و چین با ۱۷ هزار تن تولید، ایران را پشت‌سر گذاشتند. در این سال، رتبۀ چهارم از آن ایالات متحده بود. تولید ایران در این سال‌ها به حدود ۹۰۰۰ تن، و تولید آمریکا به ۷۸۰۰ تن رسید. در سال‌های پس از انقلاب اسلامی، تولید این محصول در ایران با جهش همراه بوده و تاکنون ایران را در صدر کشور‌های تولیدکنندۀ این محصول قرار داده است.

اما نکتۀ قابل تأمل اینجاست که نسبت بهره‌وری پستۀ ایران نسبت به کشور‌های دیگر توسعه‌دهندۀ این محصول همواره روندی کاهشی داشته است. کشور‌های دیگر با بهره‌گیری از دانش روز و صنعتی کردن تولید، توانسته‌اند با صرف توان و منابعی بسیار کمتر از ایران ــ که مهد این محصول به‌شمار می‌رود ــ سهم بازار ایران را از آن خود کنند (اکنون سهم تولید پستۀ ایران از کل پستۀ جهان حدود ۴۹ درصد است. این رقم طی دو دهۀ ابتدایی پس از انقلاب ۶۰ درصد بود). آمار‌های فائو حاکی است عملکرد باغ‌های پستۀ ایران نسبت به میانگین جهانی، حدود ۴۰ درصد است و باز هم روند نزولی دارد. همۀ این موارد، به‌دلیل بهره‌گیری این کشور‌ها از فناوری‌های روزآمد برای توسعۀ این محصول، و ایستایی باغ‌های پستۀ ایران است.

در همۀ محصولات، ضروری است که با ابزار‌های گوناگون، خصوصاً گسترش دانش میان کشاورزان با متد‌های گوناگون ترویجی، میانگین تولید اقلام کشاورزی کشور در هر محصولی تا ۲۵ درصدِ «بیشترین عملکردها»‌ی آن محصول در کشور ارتقا یابد. اکنون برای بسیاری از محصولات شاید یک‌سوم این مقدار باشد.

برای مثال در مورد همین پسته، که شرایط علی‌القاعده بهتر از محصولات دیگر بوده است؛ ما بیش از ۳۰۰ هزار هکتار پسته‌کاری داریم که دوسوم آن در استان کرمان است. باغ‌های پسته در مناطقی از استان یزد ۳.۵ تن در هکتار محصول می‌دهند؛ البته متوسط این استان ۱.۵ تن است. رکورد افرادی که با به‌کارگیری دانش، کشاورزی می‌کنند ۱۳.۵ تن یا این حدود است؛ متوسط برداشت در کل استان کرمان ــ یعنی آن دوسوم ــ کمتر از ۵۰۰ کیلوگرم در هکتار است. راندمان در استان‌های دیگر غیر از کرمان ۱.۲۴۰ تن در هر هکتار است. متوسط برداشت کل کشور کم‌وبیش ۸۰۰ کیلوگرم در هکتار است که ۷ درصد رقم رکورد‌های کشور را نشان می‌دهد.

پسته، به‌عنوان مشت نمونۀ خروار مطرح شد؛ این مسئله، در تولید تمام محصولات کشاورزی ایران وجود دارد، ضمن اینکه عنایت دارید که پسته، در زمرۀ محصولات انگشت‌شمار موفق کشاورزی ایران در صادرات به‌شمار می‌رود. توجه به کاربست دانش در تولید محصولات کشاورزی، یک ظرفیتِ قابل توجه است که امکانات کمتر به‌کار گرفته‌شدۀ بخش کشاورزی را بالفعل می‌کند و جهش تولید در حوزۀ کشاورزی را میسر خواهد کرد.

۵. ما مشکل آب نداریم!

ایران میان کشور‌های جهان، با میانگین بارش سالانۀ یک‌سوم، به‌طور متوسط جزو اقلیم‌های نیمه‌خشک قرار می‌گیرد، اما اگر کویر‌ها و مناطق خشک کشور را کنار بگذاریم، سایر مناطق ــ که خود پهنۀ وسیعی را شامل می‌شود و برای خودکفایی در کشاورزی کاملاً کافی است ــ با شرایطی کم‌وبیش مشابه سایر نقاط دنیا مواجه هستند و کمبود آب کشاورزی اصلاً در آن‌ها موضوعیت ندارد.

گذشته از این نکته، در سایر مؤلفه‌های مربوط به منابع آب کشور نیز شاهد کم‌کاری هستیم. برای روشن شدن ابعاد این موضوع می‌توان به پرسش‌های زیر پاسخ داد:

۱. آیا دیپلماسی آب با همسایگان ــ خصوصاً ترکیه و افغانستان و عراق و ترکمنستان و آذربایجان و... ــ به حل این مسئله کمک کرده است؟ خروجی ۳۰ سالۀ این دیپلماسی چه بوده است؟

۲. آیا برنامۀ مدونی دربارۀ آب‌های مرزی وجود دارد؟

۳. آیا درصورت وجود بحران آب، «تقریباً مجانی بودن آب، حتی برای مصارف لوکس» عاقلانه است؟

۴. آیا از ظرفیت آب‌شیرین‌کن‌ها برای نقاط جنوبی کشور استفاده شده است؟

۵. آیا از ظرفیت فاضلاب‌ها و پساب‌ها به‌درستی استفاده شده است؟

۶. آیا کشور با توجه به شرایط اقلیمی به مناطق مناسب با کشت و سکونت و صنعت و... تقسیم‌بندی شده است؟

۷. آیا صنایع پرآب‌بر ــ مانند فولاد ــ در کناره‌های جنوبی کشور احداث شده است؟

۸. ظرفیت گیاهان شورزیّ درصورت برنامه‌ریزی مناسب می‌تواند تأثیرات شگرفی در خودکفایی در اقلام اساسی داشته باشد. بیش از ۲۰۰۰ کیلومتر ساحل با چند اقلیم متنوع در این زمینه یک ظرفیت عالی و بکر است. آیا در این زمینه از ظرفیت‌های کشور استفاده شده است؟

۹. آیا از ظرفیت فناوری‌های نوین مانند باروری ابر‌ها به‌صورت جدی استفاده شده است؟

۱۰. آیا انواع فناوری‌ها و روش‌های بهره‌وری منابع آب در کشاورزی ــ که گاهی مصرف را تا یک‌دهم کاهش می‌دهد ــ به‌کار گرفته شده است؟

۱۱. آیا با توجه به اقلیم خشک مناطقی از ایران، روی کشت دیم کار اساسی شده است؟

۱۲. آیا ظرفیت نواحی‌ای که بارندگی بالاتر از میانگین جهانی دارند و کسری از پهنۀ آن‌ها تمام نیاز کشاورزی ما را پوشش می‌دهد (در بخش مقایسۀ تطبیقی با هلند به این موضوع خواهیم پرداخت)، به‌کار گرفته شده است؟

۱۳. آیا از پهنۀ سرزمینی بسیار وسیع و تنوع اقلیمی عالی، که اتفاقاً فرصتی کم‌نظیر و عالی برای تولید محصولات متنوع کشاورزی، حتی در مناطق خشک فراهم آورده، به‌خوبی استفاده شده است؟

۱۴. ما در همین روند مسرفانۀ مصرف فعلی، از کل بارش‌های سالانه ۶۰۰ میلیارد مترمکعبی در کشور، تنها ۱۰۰ میلیارد مترمکعب را استفاده می‌کنیم، و استفادۀ اندک از باقی‌ماندۀ بارش‌ها، که ۶۰ درصد آن در قالب سیلاب یا بخار شدن هدر می‌رود، توسط فرهنگ‌سازی و انجام عملیات آبخیزداری و آبخوان‌داری کل مشکلات ما را مرتفع خواهد کرد، آیا روی این حوزه کار جدی انجام شده است؟

البته موارد دیگری هم در این زمینه هست که می‌گذاریم و می‌گذریم.

نکتۀ مهم آن‌که طرح مسئلۀ «کمبود آب»، برای فرار از تولید کشاورزی، بهانه‌ای بیش نیست.

۶. همین هلند کوچک؛ بیست‌برابر ماست!

همان گزارش رسمی بانک مرکزی با عنوان خلاصه تحولات اقتصادی کشور در آخرین گزارش، صادرات بخش کشاورزی ما را حدود ۵.۶ میلیارد دلار اعلام می‌کند. دولت هلند نیز طی گزارش‌هایی، که آخرین آن‌ها در ۱۷ ژانویۀ ۲۰۲۰ (دی‌ماه ۹۸) منتشر شد، صادرات فزایندۀ این کشور از سال ۲۰۱۷ تا ۲۰۱۹ را ۹۲ تا ۹۴.۵ میلیارد یورو (تقریباً ۱۰۳ میلیارد دلار) اعلام می‌کند. بیایید به ظرفیت‌های ایران و هلند نگاهی بیندازیم:

جدول مقایسۀ ظرفیت‌های ایران و هلند بر اساس آمار‌های رسمی

ایجاد ارزش افزوده در بخش‌های دانش‌بنیان، حمل‌ونقل بین‌المللی و سایر خدمات، بذر و سایر نهاده‌ها، گل و سایر کالا‌های لوکس کشاورزی، و توجه به بسته‌بندی، از دلایل مهم این اندازه برتری و ارزش افزودۀ محصولات هلند نسبت به ایران است.

۷. هلند پیشکش، مصر را ببینید!

ممکن است در مقایسۀ ایران و هلند بر نگارنده خرده گرفته شود؛ اما شرایط عملکرد محصولات در کشور‌های نسبتاً هم‌ظرفیت و همتراز با ایران (یا حتی ضعیف‌تر) هم، همچون مصر، بالاتر از ایران است. مصر از نظر ظرفیت‌های اقتصادی و اجتماعی و همچنین دانش فنی، تفاوت چندانی با ایران ندارد، و بلکه در بسیاری از حوزه‌ها ضعیفتر است؛ حال آنکه عملکرد چندبرابری محصولات این کشور در مقایسه با ایران، تفاوت‌های معناداری را در این زمینه نشان می‌دهد. جداول مقایسه‌ایِ زیر این تفاوت‌ها را به‌خوبی تبیین کرده است:

جدول مقایسۀ ظرفیت‌های سرزمینی و انسانی ایران و مصر

جدول مقایسۀ عملکرد برخی محصولات بین ایران و مصر در سال ۲۰۱۸؛ منبع: فائو / واحد: تن بر هکتار

بنابراین با توجه به توان فنی و ظرفیت‌های کشور مصر، و کمبود بارش‌ها در این کشور تا یک‌پنجم ایران، تفاوت سطح عملکرد کشاورزی این کشور با ایران محل پرسش است. به‌نظر می‌رسد جدی گرفتن مقولۀ ترویج، و بهره‌مندی از دانش کشاورزی و به‌کارگیری آن در عرصه توسط کشاورزان، می‌تواند طی زمانی حدود ۱۰ سال، امکان بهترین عملکرد‌های اقتصادی را در بخش کشاورزی ایران فراهم کند.

۸. لزوم ارتقای فرهنگی مردم و ترمیم منزلت کشاورزان

کشاورزی و زندگی روستایی در دوران پهلوی به‌استهزا گرفته شد. فرد «دهاتی» که بن‌مایه‌های هنری و فرهنگی و تولیدی و زیرساخت‌های شرافت و اقتدار کشور را در دستان توانمند خود داشت، به‌عنوان شهروندی طفیلی و درجه‌دو و نامطلوب به حاشیه رفت، به همین خاطر نسل به نسل اقبال جوانان به بخش کشاورزی کم‌رنگ‌تر و کم‌رنگ‌تر شد.

اکنون با وجود هرم سنی بسیار جوان کشور، و میانۀ جمعیتی ــ که در سال ۱۳۹۱ حدود ۳۱ سال اعلام شده و اکنون نیز بعید است از ۳۴ افزون‌تر رفته باشد ــ سن متوسط کشاورزان، مطابق اعلام اسکندر زند ــ معاون وقت وزیر و رئیس وقت سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی ــ حداقل ۵۳ سال است! این ارقام به این معناست که درصد کوچکی از جامعه، و آن هم افراد سالمند و سنتی ما، در بخش کشاورزی فعالیت می‌کنند.

ترمیم منزلت کشاورزان فقط با تبلیغات انجام‌شدنی نیست؛ جدای از توجه دادن مردم به شرافت ذاتی تولید خصوصاً در بخش کشاورزی، لازم است که کشاورز به‌عنوان عنصر دانا و فرهیخته و نیز کوشا و زحمتکش شناخته شود؛ و البته لازمۀ این تغییر در نگاه مردم، پیش از تبلیغات، آموزش و ارتقای واقعی کشاورزان در این زمینه است.

در یک مقایسه، اگر میانگین سنی کشاورزان از ۵۳ به ۳۰ سال تغییر کرد، انتظار بروز چه ظرفیت‌هایی در این بخش وجود دارد؟ و آیا خروجی این دو حالت با یکدیگر قابل قیاس هست؟

۹. ایران طی سده‌ها، هاب کشاورزی منطقه بوده و صادرات داشته است

سابقۀ چندهزارسالۀ سکونت انسان در فلات ایران، بهترین شاخصی است که سابقۀ کشاورزی در این منطقه را نشان می‌دهد. اجداد ما با تمدن ریشه‌داری که از آن‌ها به‌یادگار مانده است، طی هزاران سال فناوری‌های بومی زیست در این سرزمین را توسعه دادند، که از جمله می‌توان به احداث قنوات به‌عنوان یکی از مهمترین و شاخص‌ترین این فناوری‌ها اشاره کرد. طی سالیان اخیر، رهاورد تقلید کور و بی‌حساب از مدرنیته، ازهم‌گسیختگی و پریشانی بخش کشاورزی و محیط زیست کشور است. تغییر ساختار بدون فکر به‌سوی «مس پروداکشن» (تولید انبوه)، کشاورزیِ خودکفای با فرهنگِ اشتغال‌زایِ اقتصادیِ ایران را با یک بخش ضعیف و کم‌بنیه جایگزین کرد، برای مشت نمونۀ خروار، جایگزین شدن چاه‌های عمیق و بیرون کشیدن آب از سفره‌های زیرزمینی توسط پمپ‌هایی که در گذشته وجود نداشت، شرایط آبی کشور را به مرز بحران کشانده است.

پیش از این چنین نبود، اسناد به‌دست‌آمده از مستشرقان و تاریخ‌نویسان و سیاحان غربی نشان می‌دهد ایران پیش از این آبادترین و صادراتی‌ترین اقلام را در اختیار داشته است.

برای نمونه، ثاقب طالبی، عضو هیئت علمی مؤسسۀ تحقیقات جنگل‌ها و مراتع با ابراز تأسف از اینکه جنگل­‌های زاگرس به‌علت تصرّفات بی‌جای انسان به‌شدت تخریب شده است، به گزارشی تاریخی اشاره می‌کند که تیمور لنگ در آن می‌گوید: «وقتی به "زاگرس" رسیدیم، ناچار شدیم دولا دولا از این "جنگل انبوه" بگذریم».

همچنین «ژان شاردن»، جهانگرد فرانسوی در سفرنامه‌اش به کاشان در سال ۱۶۷۵ میلادی، و دیدارش از منطقه‌ای که گلاب و عرقیجات تولید می‌کرده است، می‌نویسد: «از این شربت مطبوع به سرتاسر مشرق‌زمین صادر می‌شود و کشتی‌هایی که کاملاً انباشته از آن است به صوب هندوستان عزیمت می‌کنند».

به این ترتیب، ظرفیت تاریخی و تمدنی و ریشه‌داری میراث کشاورزی ایران، موضوع دیگری است که توسعۀ این بخش در ایران را تسهیل می‌کند.

۱۰. استفاده از ارقام پربازده

استفاده از ارقام پربازده ــ البته حتی‌الامکان با تأکید بر واریته‌های بومی ــ یکی دیگر از راهکار‌های مهم برای ارتقای تولید با همین امکانات فعلی است، برای نمونه، نسبت «خوراک مصرفی به بازده گوشتی» ــ که اصطلاحاً به «ضریب تبدیل» موسوم است، برای بعضی ارقام دام سبک که در کشور پرورش داده می‌شود حدود ۸ است؛ یعنی ۸ کیلو خوراک می‌خورد و یک کیلو وزن می‌گیرد؛ ضمن اینکه خیلی از نژاد‌ها چندقلوزا نیست؛ یا فقط روزانه نیم‌کیلو شیر می‌دهد.

در برابر این، برخی گونه‌ها هم در ایران و هم در جهان وجود دارند که ضریب تبدیلشان ۴ است، سه‌قلوزا هستند، روزانه ۴ کیلو هم شیر می‌دهند. پرورش این ارقام در شرایط اینتنسیو (صنعتی و در محیط بسته) یا روستایی چقدر افزایش تولید دارد؟ ملاحظه می‌فرمایید که اگر ۳۰ درصد دام‌هایمان را با این نگاه اصلاح کنیم در صنایع گوشت و شیر کشور یک انقلاب مهم اتفاق می‌افتد.

به‌طورکلی استفاده از رقم پرمحصول، که نه به دانش و نه به سرمایۀ آن‌چنانی نیاز ندارد، در بهره‌وری و بازده اقتصادی بسیار مؤثر و تحول‌آفرین است.

** جمع‌بندی

برای احتراز از اطناب مطلب، به همین موارد بسنده می‌کنیم و از بسیاری از ظرفیت‌ها می‌گذریم؛ مواردی همچون صرفه‌جویی با توسعۀ کشت گلخانه‌ای، ضرورت بهره‌گیری از سامانه‌های جامع و هوشمند داده، تقویت مکانیزاسیون با نگاه بومی، تکمیل زنجیرۀ ارزش در هر ناحیه از کشور، پرهیز از تصدی‌گری و لزوم نگاه تولی‌گرانه و رهبری این بخش، لزوم بهره‌گیری از ظرفیت بخش خصوصی در قالب تشکل‌ها و بنگاه‌های غیردولتی، لزوم حمایت همه‌جانبه از بخش کشاورزی، بازارسازی خارجی و دیپلماسی فعال، تقویت بخش آبزیان و سواحل و الخ، ظرفیت‌های مهم دیگری هستند که در همین راستا می‌توان به آن‌ها اشاره کرد.

ملاحظه می‌فرمایید؟ ده‌ها دلیل وجود دارد که بخش کشاورزی، با اندکی توجه به ظرفیت‌های بالقوه، آمادۀ ارتقای جهشی است. از نگاه اقتصادی، گرچه کشور ما اکنون در عنصر «سرمایه» دچار کمبود‌هایی است، اما ظرفیت‌های به فعلیت نرسیدۀ بسیار جدی در حوزۀ «دانش» و همچنین «ظرفیت‌های سرزمینی» و نیز «نیروی انسانی»، نویدبخش آمادگی این بخش برای یک «جهش» در حوزۀ اقتصادی است.

بخش کشاورزی ایران در بسیاری از ظرفیت‌های لازم در دنیا سرآمد است، تنها مشکل این بخش فقدان یک نگاه مدیریتی و رهبری درست به این بخش برای به فعلیت رساندن این ظرفیت‌هاست.

منبع: تسنیم

انتهای پیام/