به گزارش خبرنگار فوتبال و فوتسال گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان، امیر رضا واعظ آشتیانی که سابقه مدیرعاملی باشگاه استقلال، ریاست فدراسیون دوچرخه سواری و عضویت در برخی از احزاب سیاسی را در کارنامه دارد، درباره کرسی های بین المللی ورزشی توضیحاتی داد.

قدرت لابی گری ما بسیار ضعیف است، زیرا دیپلماسی ورزشی را بلد نیستیم

آشتیانی در واکنش به این که مسئولان ورزشی کشور کرسی‌های زیادی در مجامع جهانی دارند، اما نمی‌توانند از نفوذشان به خوبی استفاده کنند و حق ورزش ایران را بگیرند اظهار داشت: این موضوع از چند جهت قابل بررسی است. از یک طرف شخصی که در سطح قاره‌ای یا جهانی صاحب کرسی می‌شود، نماینده قاره و جهان می‌شود. از طرف دیگر برخی‌ها که عضو نهاد‌های بین المللی در قاره یا جهان می‌شوند، بیشتر نماینده خودشان هستند تا نماینده جهان، زیرا سعی می‌کنند خودشان را با گروهی که در آن سازمان است، هم نوا کرده و برای ادوار بعدی کرسی خود را حفظ کنند.

زمانی ما می‌توانیم بگوییم نماینده‌ای از ایران در سطح قاره‌ای یا جهانی صاحب کرسی شده که آن شخص توانایی لابی گری و گفتمان اثرگذار داشته باشد تا بتواند دیگر اعضای آن شورا را قانع کند. تصور این که یک نفر می‌تواند همه را قانع کند، اشتباه است و مهم استدلال و لابی گری‌ است که یک نماینده می‌تواند انجام دهد. در سیاست هم شاهد این هستیم هر نماینده‌ای که قدرت لابی گری و استدلال داشته باشد، می‌تواند دیگران را قانع کند. در عرصه دیپلماسی ورزشی هم شرایط به همین صورت است.

برخی‌ها از کشورشان به عنوان یک وزنه حمایتی استفاده می‌کنند، اما پس از کسب کرسی بین المللی مراقبند موضعی نگیرند که باعث دلخوری دیگر اعضا شود و سعی می‌کنند خودشان را با جو موجود در آن شورا همسو کنند. چالش اصلی همین موضوع است. دیگر مشکل ما این است که قدرت لابی گری ما بسیار ضعیف است، زیرا دیپلماسی ورزشی را به اندازه کافی بلد نیستیم. کسی که می‌خواهد درک درستی از دیپلماسی ورزشی داشته باشد، باید در کشور خودش دیپلماسی سیاسی را فرا گرفته باشد و بداند که چه ساز و کار‌هایی اثر گذار است و در فضای سیاسی کشورش قرار گرفته باشد تا بتواند از برخی از این فرمول‌ها در دیپلماسی ورزشی استفاده کند.

خیلی‌ها در مسند قدرت هستند، اما بلد نیستند از جایگاهشان چگونه استفاده کنند

واعظ آشتیانی در پاسخ به این سوال که کسب چه کرسی‌هایی به ورزش کشور کمک می‌کند اظهار داشت: اگر بنا باشد شخصی عضو هیئت رئیسه باشد، جایگاهی مشابه با دیگران دارد، اما اگر علاوه بر عضویت در هیئت رئیسه، رئیس یک کمیته هم باشد شرایط بهتری خواهد داشت و اگر معاون دبیرکل در سطح جهانی باشد، جایگاه خوبی است، اما باز هم باید دید قدرت لابی گری و دیپلماسی آن شخص تا چه اندازه است. ممکن است شخصی تنها عضو هیئت رئیسه باشد، اما قدرت گفتمان بالایی داشته باشد. شاید کسی هم دبیرکل بشود، اما با دیپلماسی آشنایی کافی نداشته باشد و نتواند از جایگاهش به درستی استفاده کند، زیرا خیلی‌ها در مسند قدرت هستند، اما بلد نیستند از جایگاهشان به چه صورت استفاده کنند.

تا زمانی که ما دیپلماسی ورزشی را خوب بلد نباشیم و از گفتمان و نگاه‌های کارشناسی رشته مربوطه آگاهی نداشته باشیم، عنصر‌هایی بدون خاصیت خواهیم بود. بیشتر نمایندگان کشورمان که امروزه در مجامع بین المللی ورزشی عضویت دارند، افرادی خنثی هستند و طوری عمل می‌کنند که برای ۴ سال آینده هم سِمتشان را حفظ کنند، اما آن‌ها فراموش می‌کنند که از کجا به چه جایگاهی رسیدند و اگر کشوری مانند ایران نباشد، آن‌ها نمی‌توانند در مجامع بین المللی نقشی داشته باشند.

همانطور که گفتم کسی که در قاره و جهان انتخاب می‌شود، نماینده قاره و جهان است، اما در مواقعی که نیاز است از حق ورزش کشورمان دفاع شود، باید دیپلماسی قدرتمندی داشته باشد تا بتواند از حقی که متعلق به کشور ما است به خوبی دفاع کند.

با استدلال منطقی نخستین دوره مسابقات جام باشگاه‌های آسیا را در ایران برگزار کردیم

رئیس اسبق فدراسیون دوچرخه سواری در خصوص تجربیات خودش در زمینه دیپلماسی ورزشی در دوران ریاست این فدراسیون گفت: یکی از مسائلی که در هیئت رئیسه کنفدراسیون دوچرخه سواری آسیا پیش آمد، پیشنهاد میزبانی مسابقات باشگاه‌های آسیا بود که در گذشته سابقه نداشت. بیشتر کشور‌های شرق آسیا فاقد باشگاه هستند و این موضوع چالشی بود که مجمع نمی‌پذیرفت، اما من آن‌ها را قانع کردم که تیم منتخب بفرستند و نخستین دوره مسابقات در ایران برگزار شد.
‌
نمی‌دانم بعد‌ها این مسابقات ادامه پیدا کرد یا نه، اما وقتی آن‌ها گفتند ما باشگاه نداریم، استدلال محکمی آوردیم و از آن‌ها خواستیم یک تیم منتخب بفرستند که اتفاق خیلی خوبی افتاد. این اتفاق نشان می‌دهد که کار ما منطقی و کارشناسی بود، زیرا برگزاری این مسابقات برای آماده سازی تیم ملی بود که از دل همین باشگاه‌ها بیرون می‌آمد.

اگر از دیپلماسی ورزشی شناخت خوبی داشته باشیم، می‌توانیم از جایگاهمان به بهترین شکل استفاده کنیم

واعظ آشتیانی در واکنش به از دست رفتن جایگاه‌های ایران در کمیته بین المللی المپیک و فدراسیون جهانی کشتی گفت: وقتی هاشمی طبا در کمیته بین المللی المپیک صاحب کرسی بود، کسی قدر این جایگاه را ندانست و با بی تدبیری این کرسی مهم از دست رفت. عضو کمیته بین المللی المپیک بودن یا هر نهاد بین المللی دیگر، جایگاه خوبی است، اما باز هم کارایی آن به قدرت لابی گری برمی گردد. این که فقط به داشتن یک عضو در فلان نهاد اکتفا کنیم، هیچ فایده‌ای برای ما نخواهد داشت. اگر از دیپلماسی ورزشی شناخت خوبی داشته باشیم، می‌توانیم از جایگاهمان به بهترین شکل استفاده کنیم. با این حال هاشمی طبا در کمیته بین المللی المپیک شخص شناخته شده‌ای بود و از آن جا که سابقه سیاسی داشت، با دیپلماسی آشنا بود و می‌توانست برای ورزش ایران اثرگذار باشد. به اعتقاد من در ماجرای او کج سلیقگی شد.

سِمت‌های تاج و کفاشیان تشریفاتی بود و خودشان هم این را می‌دانستند

او در واکنش به این که با وجود سِمت‌های کفاشیان و تاج در AFC، در مناقشات فوتبالی میان ایران و عربستان، ایران بازنده بوده و حق باشگاه‌های ایرانی خورده شده گفت: این جایگاه‌ها تشریفاتی است و تاثیر چندانی ندارد و خود آن‌ها هم می‌دانند که جایگاهشان اهمیتی ندارد. آن‌ها قدرت و ارزش دیپلماسی را نداشتند و معادلات را هم بلد نبودند. وقتی در سیستم انتخاباتی فدراسیون‌های ورزشی، به جای شایسته سالاری، قبیله گرایی و باند بازی وجود دارد، مسلما انتخابات هم به گونه‌ای پیش می‌رود که پس از آن افرادی به قدرت می‌رسند که ویژگی‌های لازم برای دفاع از حق ایران در عرصه‌های بین المللی را ندارند.

باید ساختار مدیریت ورزشی کشورمان را اصلاح کنیم

واعظ آشتیانی درباره برنامه و آیین نامه وزارت ورزش برای کسب کرسی‌های مهم در مجامع بین المللی اظهار داشت‌: در وهله اول، ما باید ساختار مدیریت ورزشی کشورمان را اصلاح کنیم. شایسته سالاری و انتخاب افراد کارآمد را در دستور کار داشته باشیم. دیپلماسی ورزشی و راهکار‌های آن را بشناسیم و به کار ببندیم. این که فقط بحث کنیم، اسمش دیپلماسی نیست بلکه باید بدانیم که چگونه با دیگر اعضا ارتباط برقرار کنیم. این موضوع حائز اهمیت بسیار است، اما آقایان در اواخر عمر ورزشی شان یاد این موضوع افتادند.

او افزود‌: این پروسه زمان بر است و با آیین نامه حل نمی‌شود. موضوع یک باور است که باید به فرهنگ تبدیل شود. در طول سال‌های گذشته آن قدر آیین نامه‌های رنگارنگ صادر کردند، اما اکنون خبری از هیچ کدام از آن‌ها نیست.

انتهای پیام/