به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره روم سی‌امین سوره جزء بیست و یکم و از سوره‌های مکی قرآن کریم است.
این سوره درباره پیشگویی شکست رومیان از ایرانیان و وعده نصرت الهی سخن می‌گوید و به تبیین بخشی از قوانین تشریعی و تکوینی مانند مسأله ازدواج، مودت و رحمت فطری میان انسان‌ها، دستگیری از نیازمندان و نهی از رباخواری می‌پردازد.

از آیات مشهور این سوره آیه فطرت است و به سرشت الهی و نوع آفرینش انسان‌ها پرداخته و گرایش انسان به خدا و دین را فطری و برخواسته از درون آن می‌داند.

بر اساس روایات؛ هر کس سوره روم را بخواند، ۱۰ برابر تمامی فرشتگانی که خداوند را در بین زمین و آسمان تسبیح گفته‌اند حسنه به او داده می‌شود و هر آنچه که در روز یا شبش از دست داده دوباره به دست می‌آورد.

امام صادق (ع) درباره فضیلت سوره روم می‌فرماید: ثواب قرائت سوره روم و عنکبوت در شب بیست و سوم رمضان، بهشت است و در ادامه امام (ع) فرمود: مطمئن هستم که این دو سوره نزد خداوند جایگاهی بزرگ دارد.

هر کس در عصر سه بار آیات ۱۸-۱۷ سوره روم را بخواند هیچ خیر و خوبی‌ای در آن شب از او فوت نمی‌شود و همه بدی‌ها آن شب از او برداشته می‌شود و هر کس صبح‌گاه سه بار این آیات را بخواند نیز چنین بهره‌ای می‌برد و به تلاوت کننده این دو آیه (۱۸-۱۷ سوره روم) وعده بهشت داده شده است.

فایل صوتی تلاوت سوره روم با صدای شهریار پرهیزگار

متن سوره روم همراه با ترجمه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

الم ﴿۱﴾
الف لام میم (۱)

غُلِبَتِ الرُّومُ ﴿۲﴾
رومیان شکست‏ خوردند (۲)

فِی أَدْنَى الْأَرْضِ وَ هُمْ مِنْ بَعْدِ غَلَبِهِمْ سَیَغْلِبُونَ ﴿۳﴾
در نزدیکترین سرزمین ولى بعد از شکستشان در ظرف چند سالى به زودى پیروز خواهند گردید (۳)

فِی بِضْعِ سِنِینَ لِلَّهِ الْأَمْرُ مِنْ قَبْلُ وَمِنْ بَعْدُ وَیَوْمَئِذٍ یَفْرَحُ الْمُؤْمِنُونَ﴿۴﴾
فرجام کار در گذشته و آینده از آن خداست و در آن روز است که مؤمنان از یارى خدا شاد مى‏ گردند (۴)

بِنَصْرِ اللَّهِ یَنْصُرُ مَنْ یَشَاءُ وَ هُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿۵﴾
هر که را بخواهد یارى مى ‏کند و اوست‏ شکست‏ ناپذیر مهربان (۵)

وَعْدَ اللَّهِ لَا یُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ ﴿۶﴾
وعده خداست‏ خدا وعده‏ اش را خلاف نمى ‏کند ولى بیشتر مردم نمى‏ دانند (۶)

یَعْلَمُونَ ظَاهِرًا مِنَ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَ هُمْ عَنِ الْآخِرَةِ هُمْ غَافِلُونَ ﴿۷﴾
از زندگى دنیا ظاهرى را مى ‏شناسند و حال آنکه از آخرت غافلند (۷)

أَوَلَمْ یَتَفَکَّرُوا فِی أَنْفُسِهِمْ مَا خَلَقَ اللَّهُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ وَ مَا بَیْنَهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ وَ أَجَلٍ مُسَمًّى وَ إِنَّ کَثِیرًا مِنَ النَّاسِ بِلِقَاءِ رَبِّهِمْ لَکَافِرُونَ ﴿۸﴾
آیا در خودشان به تفکر نپرداخته‏ اند خداوند آسمان‌ها و زمین و آنچه را که میان آن دو است جز به حق و تا هنگامى معین نیافریده است و با این همه بسیارى از مردم لقاى پروردگارشان را سخت منکرند (۸)

أَوَلَمْ یَسِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَیَنْظُرُوا کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ کَانُوا أَشَدَّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَ أَثَارُوا الْأَرْضَ وَ عَمَرُوهَا أَکْثَرَ مِمَّا عَمَرُوهَا وَجَاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَیِّنَاتِ فَمَا کَانَ اللَّهُ لِیَظْلِمَهُمْ وَلَکِنْ کَانُوا أَنْفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ ﴿۹﴾
آیا در زمین نگردیده‏ اند تا ببینند فرجام کسانى که پیش از آنان بودند چگونه بوده است آن‌ها بس نیرومندتر از ایشان بودند و زمین را زیر و رو کردند و بیش از آنچه آن‌ها آبادش کردند آن را آباد ساختند و پیامبرانشان دلایل آشکار برایشان آوردند بنابراین خدا بر آن نبود که برایشان ستم کند لیکن خودشان بر خود ستم می‌کردند (۹)

ثُمَّ کَانَ عَاقِبَةَ الَّذِینَ أَسَاءُوا السُّوأَى أَنْ کَذَّبُوا بِآیَاتِ اللَّهِ وَ کَانُوا بِهَا یَسْتَهْزِئُونَ ﴿۱۰﴾
آنگاه فرجام کسانى که بدى کردند بسى بدتر بود چرا که آیات خدا را تکذیب کردند و آن‌ها را به ریشخند مى‏ گرفتند (۱۰)

اللَّهُ یَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ ثُمَّ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ﴿۱۱﴾
خداست که آفرینش را آغاز و سپس آن را تجدید مى ‏کند آنگاه به سوى او بازگردانیده مى ‏شوید (۱۱)

وَ یَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ یُبْلِسُ الْمُجْرِمُونَ ﴿۱۲﴾
و روزى که قیامت برپا شود مجرمان نومید مى‏ گردند (۱۲)

وَ لَمْ یَکُنْ لَهُمْ مِنْ شُرَکَائِهِمْ شُفَعَاءُ وَ کَانُوا بِشُرَکَائِهِمْ کَافِرِینَ ﴿۱۳﴾
و براى آنان از شریکانشان شفیعانى نیست و خود منکر شریکان خود مى ‏شوند (۱۳)

وَ یَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ یَوْمَئِذٍ یَتَفَرَّقُونَ ﴿۱۴﴾
و روزى که رستاخیز برپا گردد آن روز مردم پراکنده مى ‏شوند (۱۴)

فَأَمَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَهُمْ فِی رَوْضَةٍ یُحْبَرُونَ ﴿۱۵﴾
اما کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‏ اند در گلستانى شادمان مى‏ گردند (۱۵)

وَ أَمَّا الَّذِینَ کَفَرُوا وَ کَذَّبُوا بِآیَاتِنَا وَ لِقَاءِ الْآخِرَةِ فَأُولَئِکَ فِی الْعَذَابِ مُحْضَرُونَ ﴿۱۶﴾
و اما کسانى که کافر شده و آیات ما و دیدار آخرت را به دروغ گرفته‏ اند پس آنان در عذاب حاضر آیند (۱۶)

فَسُبْحَانَ اللَّهِ حِینَ تُمْسُونَ وَ حِینَ تُصْبِحُونَ ﴿۱۷﴾
پس خدا را تسبیح گویید آنگاه که به عصر درمى ‏آیید و آنگاه که به بامداد درمى ‏شوید (۱۷)

وَ لَهُ الْحَمْدُ فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ عَشِیًّا وَ حِینَ تُظْهِرُونَ ﴿۱۸﴾
و ستایش از آن اوست در آسمان‌ها و زمین و شامگاهان و وقتى که به نیمروز مى ‏رسید (۱۸)

یُخْرِجُ الْحَیَّ مِنَ الْمَیِّتِ وَ یُخْرِجُ الْمَیِّتَ مِنَ الْحَیِّ وَ یُحْیِی الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَ کَذَلِکَ تُخْرَجُونَ ﴿۱۹﴾
زنده را از مرده بیرون مى ‏آورد و مرده را از زنده بیرون مى ‏آورد و زمین را بعد از مرگش زنده مى‏ سازد و بدین گونه از گورها بیرون آورده مى ‏شوید (۱۹)

وَ مِنْ آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَکُمْ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ إِذَا أَنْتُمْ بَشَرٌ تَنْتَشِرُونَ ﴿۲۰﴾
و از نشانه‏ هاى او این است که شما را از خاک آفرید پس به ناگاه شما به صورت بشرى هر سو پراکنده شدید (۲۰)

وَ مِنْ آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْوَاجًا لِتَسْکُنُوا إِلَیْهَا وَ جَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ ﴿۲۱﴾
و از نشانه‏ هاى او اینکه از نوع خودتان همسرانى براى شما آفرید تا بدان‌ها آرام گیرید و میانتان دوستى و رحمت نهاد آرى در این نعمت براى مردمى که مى‏ اندیشند قطعا نشانه‏ هایى است (۲۱)

وَ مِنْ آیَاتِهِ خَلْقُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ اخْتِلَافُ أَلْسِنَتِکُمْ وَ أَلْوَانِکُمْ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِلْعَالِمِینَ ﴿۲۲﴾
و از نشانه‏ هاى قدرت او آفرینش آسمان‌ها و زمین و اختلاف زبانهاى شما و رنگهاى شماست قطعا در این امر نیز براى دانشوران نشانه‏ هایى است (۲۲)

وَ مِنْ آیَاتِهِ مَنَامُکُمْ بِاللَّیْلِ وَ النَّهَارِ وَ ابْتِغَاؤُکُمْ مِنْ فَضْلِهِ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِقَوْمٍ یَسْمَعُونَ ﴿۲۳﴾
و از نشانه‏ هاى حکمت او خواب شما در شب و نیم روز و جستجوى شما روزى خود را از فزون‏بخشى اوست در این معنى نیز براى مردمى که مى ‏شنوند قطعا نشانه‏ هایى است (۲۳)

وَ مِنْ آیَاتِهِ یُرِیکُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَ طَمَعًا وَ یُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَیُحْیِی بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِقَوْمٍ یَعْقِلُونَ ﴿۲۴﴾
و از نشانه‏ هاى او اینکه برق را براى شما بیم ‏آور و امیدبخش مى ‏نمایاند و از آسمان به تدریج آبى فرو مى‏ فرستد که به وسیله آن زمین را پس از مرگش زنده مى‏ گرداند در این امر هم براى مردمى که تعقل مى کنند قطعا نشانه‏ هایى است (۲۴)

وَ مِنْ آیَاتِهِ أَنْ تَقُومَ السَّمَاءُ وَ الْأَرْضُ بِأَمْرِهِ ثُمَّ إِذَا دَعَاکُمْ دَعْوَةً مِنَ الْأَرْضِ إِذَا أَنْتُمْ تَخْرُجُونَ ﴿۲۵﴾
و از نشانه‏ هاى او این است که آسمان و زمین به فرمانش برپایند پس چون شما را یک بار فرا خواند بناگاه از گورها خارج مى ‏شوید (۲۵)

وَ لَهُ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ کُلٌّ لَهُ قَانِتُونَ ﴿۲۶﴾
و هر که در آسمان‌ها و زمین است از آن اوست همه او را گردن نهاده‏ اند (۲۶)

وَ هُوَ الَّذِی یَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ وَ هُوَ أَهْوَنُ عَلَیْهِ وَ لَهُ الْمَثَلُ الْأَعْلَى فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿۲۷﴾
و اوست آن کس که آفرینش را آغاز مى ‏کند و باز آن را تجدید مى ‏نماید و این کار بر او آسانتر است و در آسمان‌ها و زمین نمونه والاى هر صفت برتر از آن اوست و اوست‏ شکست‏ ناپذیر سنجیده‏ کار (۲۷)

ضَرَبَ لَکُمْ مَثَلًا مِنْ أَنْفُسِکُمْ هَلْ لَکُمْ مِنْ مَا مَلَکَتْ أَیْمَانُکُمْ مِنْ شُرَکَاءَ فِی مَا رَزَقْنَاکُمْ فَأَنْتُمْ فِیهِ سَوَاءٌ تَخَافُونَهُمْ کَخِیفَتِکُمْ أَنْفُسَکُمْ کَذَلِکَ نُفَصِّلُ الْآیَاتِ لِقَوْمٍ یَعْقِلُونَ ﴿۲۸﴾
خداوند براى شما از خودتان مثلى زده است آیا در آنچه به شما روزى داده‏ ایم شریکانى از بردگانتان دارید که در آن مال با هم مساوى باشید و همان طور که شما از یکدیگر بیم دارید از آن‌ها بیم داشته باشید این گونه آیات خود را براى مردمى که مى‏ اندیشند به تفصیل بیان مى ‏کنیم (۲۸)

بَلِ اتَّبَعَ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَهْوَاءَهُمْ بِغَیْرِ عِلْمٍ فَمَنْ یَهْدِی مَنْ أَضَلَّ اللَّهُ وَ مَا لَهُمْ مِنْ نَاصِرِینَ ﴿۲۹﴾

نه این چنین نیست بلکه کسانى که ستم کرده‏ اند بدون هیچ گونه دانشى هوسهاى خود را پیروى کرده‏ اند پس آن کس را که خدا گمراه کرده چه کسى هدایت مى ‏کند و براى آنان یاورانى نخواهد بود (۲۹)

فَأَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنِیفًا فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْهَا لَا تَبْدِیلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ﴿۳۰﴾

پس روى خود را با گرایش تمام به حق به سوى این دین کن با همان سرشتى که خدا مردم را بر آن سرشته است آفرینش خداى تغییرپذیر نیست این است همان دین پایدار ولى بیشتر مردم نمى‏ دانند (۳۰)

مُنِیبِینَ إِلَیْهِ وَ اتَّقُوهُ وَ أَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَ لَا تَکُونُوا مِنَ الْمُشْرِکِینَ ﴿۳۱﴾

به سویش توبه برید و از او پروا بدارید و نماز را برپا کنید و از مشرکان مباشید (۳۱)

مِنَ الَّذِینَ فَرَّقُوا دِینَهُمْ وَ کَانُوا شِیَعًا کُلُّ حِزْبٍ بِمَا لَدَیْهِمْ فَرِحُونَ ﴿۳۲﴾

از کسانى که دین خود را قطعه قطعه کردند و فرقه فرقه شدند هر حزبى بدانچه پیش آنهاست دلخوش شدند (۳۲)

وَ إِذَا مَسَّ النَّاسَ ضُرٌّ دَعَوْا رَبَّهُمْ مُنِیبِینَ إِلَیْهِ ثُمَّ إِذَا أَذَاقَهُمْ مِنْهُ رَحْمَةً إِذَا فَرِیقٌ مِنْهُمْ بِرَبِّهِمْ یُشْرِکُونَ ﴿۳۳﴾

و چون مردم را زیانى رسد، پروردگار خود را در حالى که به درگاه او توبه مى کنند مى‏ خوانند و آنگاه که از جانب خود رحمتى به آنان چشانید به ناگاه دسته‏ اى از ایشان به پروردگارشان شرک مى ‏آورند (۳۳)

لِیَکْفُرُوا بِمَا آتَیْنَاهُمْ فَتَمَتَّعُوا فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿۳۴﴾

بگذار تا به آنچه بدان‌ها عطا کرده‏ ایم کفر ورزند بگو برخوردار شوید؛ به زودی خواهید دانست (۳۴)

أَمْ أَنْزَلْنَا عَلَیْهِمْ سُلْطَانًا فَهُوَ یَتَکَلَّمُ بِمَا کَانُوا بِهِ یُشْرِکُونَ ﴿۳۵﴾

یا مگر حجتى بر آنان نازل کرده‏ ایم که آن حجت در باره آنچه با خدا شریک مى‏ گردانیده‏ اند سخن مى‏ گوید (۳۵)

وَ إِذَا أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً فَرِحُوا بِهَا وَ إِنْ تُصِبْهُمْ سَیِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیهِمْ إِذَا هُمْ یَقْنَطُونَ ﴿۳۶﴾

و چون مردم را رحمتى بچشانیم بدان شاد مى‏ گردند و  چون به سزاى آنچه دستاورد گذشته آنان است، صدمه‏ اى به ایشان برسد به ناگاه نومید مى ‏شوند (۳۶)

أَوَلَمْ یَرَوْا أَنَّ اللَّهَ یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ یَشَاءُ وَ یَقْدِرُ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِقَوْمٍ یُؤْمِنُونَ ﴿۳۷﴾

آیا ندانسته‏ اند که این خداست که روزى را براى هر کس که بخواهد فراخ یا تنگ مى‏ گرداند قطعا در این امر براى مردمى که ایمان مى ‏آورند عبرت هاست (۳۷)

فَآتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ وَ الْمِسْکِینَ وَ ابْنَ السَّبِیلِ ذَلِکَ خَیْرٌ لِلَّذِینَ یُرِیدُونَ وَجْهَ اللَّهِ وَ أُولَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿۳۸﴾
پس حق خویشاوند و تنگدست و در راه‏مانده را بده این انفاق براى کسانى که خواهان خشنودى خدایند بهتر است و اینان همان رستگارانند (۳۸)

وَ مَا آتَیْتُمْ مِنْ رِبًا لِیَرْبُوَ فِی أَمْوَالِ النَّاسِ فَلَا یَرْبُو عِنْدَ اللَّهِ وَ مَا آتَیْتُمْ مِنْ زَکَاةٍ تُرِیدُونَ وَجْهَ اللَّهِ فَأُولَئِکَ هُمُ الْمُضْعِفُونَ﴿۳۹﴾

و آنچه به قصد ربا مى‏ دهید تا در اموال مردم سود و افزایش بردارد نزد خدا فزونى نمى‏ گیرد ولى آنچه را از زکات در حالى که خشنودى خدا را خواستارید دادید پس آنان همان فزونى‏یافتگانند و مضاعف مى ‏شود (۳۹)

اللَّهُ الَّذِی خَلَقَکُمْ ثُمَّ رَزَقَکُمْ ثُمَّ یُمِیتُکُمْ ثُمَّ یُحْیِیکُمْ هَلْ مِنْ شُرَکَائِکُمْ مَنْ یَفْعَلُ مِنْ ذَلِکُمْ مِنْ شَیْءٍ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَى عَمَّا یُشْرِکُونَ﴿۴۰﴾

خدا همان کسى است که شما را آفرید سپس به شما روزى بخشید آنگاه شما را مى‏ میراند و پس از آن زنده مى‏ گرداند آیا در میان شریکان شما کسى هست که کارى از این قبیل کند منزه است او و برتر است از آنچه با وى شریک مى‏ گردانند (۴۰)

ظَهَرَ الْفَسَادُ فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِمَا کَسَبَتْ أَیْدِی النَّاسِ لِیُذِیقَهُمْ بَعْضَ الَّذِی عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ﴿۴۱﴾

به سبب آنچه دستهاى مردم فراهم آورده فساد در خشکى و دریا نمودار شده است تا سزاى بعضى از آنچه را که کرده‏ اند به آنان بچشاند باشد که بازگردند (۴۱)

قُلْ سِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَانْظُرُوا کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الَّذِینَ مِنْ قَبْلُ کَانَ أَکْثَرُهُمْ مُشْرِکِینَ﴿۴۲﴾

بگو در زمین بگردید و بنگرید فرجام کسانى که پیشتر بوده و بیشترشان مشرک بودند چگونه بوده است (۴۲)

فَأَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ الْقَیِّمِ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَ یَوْمٌ لَا مَرَدَّ لَهُ مِنَ اللَّهِ یَوْمَئِذٍ یَصَّدَّعُونَ﴿۴۳﴾

پس به سوى این دین پایدار روى بیاور پیش از آنکه روزى از جانب خدا فرا رسد که برگشت‏ ناپذیر باشد و در آن روز مردم دسته دسته مى ‏شوند (۴۳)

مَنْ کَفَرَ فَعَلَیْهِ کُفْرُهُ وَمَنْ عَمِلَ صَالِحًا فَلِأَنْفُسِهِمْ یَمْهَدُونَ﴿۴۴﴾

هر که کفر ورزد کفرش به زیان اوست و کسانى که کار شایسته کنند فرجام نیک را به سود خودشان آماده مى کنند (۴۴)

لِیَجْزِیَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ مِنْ فَضْلِهِ إِنَّهُ لَا یُحِبُّ الْکَافِرِینَ﴿۴۵﴾

تا خدا کسانى را که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‏ اند به فضل خویش پاداش دهد که او کافران را دوست نمى دارد (۴۵)

وَ مِنْ آیَاتِهِ أَنْ یُرْسِلَ الرِّیَاحَ مُبَشِّرَاتٍ وَلِیُذِیقَکُمْ مِنْ رَحْمَتِهِ وَلِتَجْرِیَ الْفُلْکُ بِأَمْرِهِ وَلِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ﴿۴۶﴾

و از نشانه‏ هاى او این است که بادهاى بشارت‏ آور را مى‏ فرستد تا بخشى از رحمتش را به شما بچشاند و تا کشتى به فرمانش روان گردد و تا از فضل او روزى بجویید و امید که سپاسگزارى کنید (۴۶)

وَ لَقَدْ أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِکَ رُسُلًا إِلَى قَوْمِهِمْ فَجَاءُوهُمْ بِالْبَیِّنَاتِ فَانْتَقَمْنَا مِنَ الَّذِینَ أَجْرَمُوا وَ کَانَ حَقًّا عَلَیْنَا نَصْرُ الْمُؤْمِنِینَ﴿۴۷﴾

و در حقیقت پیش از تو فرستادگانى به سوى قومشان گسیل داشتیم پس دلایل آشکار برایشان آوردند و از کسانى که مرتکب جرم شدند انتقام گرفتیم و یارى‏ کردن مؤمنان بر ما فرض است (۴۷)

اللَّهُ الَّذِی یُرْسِلُ الرِّیَاحَ فَتُثِیرُ سَحَابًا فَیَبْسُطُهُ فِی السَّمَاءِ کَیْفَ یَشَاءُ وَ یَجْعَلُهُ کِسَفًا فَتَرَى الْوَدْقَ یَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ فَإِذَا أَصَابَ بِهِ مَنْ یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ إِذَا هُمْ یَسْتَبْشِرُونَ﴿۴۸﴾

خدا همان کسى است که باد‌ها را مى‏ فرستد و ابرى برمى‏ انگیزد و آن را در آسمان هر گونه بخواهد مى‏ گستراند و انبوهش مى‏ گرداند پس مى ‏بینى باران از لابلاى آن بیرون مى ‏آید و چون آن را به هر کس از بندگانش که بخواهد رسانید بناگاه آنان شادمانى مى کنند (۴۸)

وَ إِنْ کَانُوا مِنْ قَبْلِ أَنْ یُنَزَّلَ عَلَیْهِمْ مِنْ قَبْلِهِ لَمُبْلِسِینَ﴿۴۹﴾

و قطعا پیش از آنکه بر ایشان فرو ریزد آرى پیش از آن سخت نومید بودند (۴۹)

فَانْظُرْ إِلَى آثَارِ رَحْمَتِ اللَّهِ کَیْفَ یُحْیِی الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا إِنَّ ذَلِکَ لَمُحْیِی الْمَوْتَى وَ هُوَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ﴿۵۰﴾

پس به آثار رحمت‏ خدا بنگر که چگونه زمین را پس از مرگش زنده مى‏ گرداند در حقیقت هم اوست که قطعا زنده‏ کننده مردگان است و اوست که بر هر چیزى تواناست (۵۰)

وَلَئِنْ أَرْسَلْنَا رِیحًا فَرَأَوْهُ مُصْفَرًّا لَظَلُّوا مِنْ بَعْدِهِ یَکْفُرُونَ﴿۵۱﴾

و اگر بادى آفت‏زا بفرستیم و کشت‏ خود را زردشده ببینند قطعا پس از آن کفران مى کنند (۵۱)

فَإِنَّکَ لَا تُسْمِعُ الْمَوْتَى وَ لَا تُسْمِعُ الصُّمَّ الدُّعَاءَ إِذَا وَ لَّوْا مُدْبِرِینَ﴿۵۲﴾

و در حقیقت تو مردگان را شنوا نمى‏ گردانى و این دعوت را به کران آنگاه که به ادبار پشت مى‏ گردانند نمى‏ توانى بشنوانى (۵۲)

وَ مَا أَنْتَ بِهَادِ الْعُمْیِ عَنْ ضَلَالَتِهِمْ إِنْ تُسْمِعُ إِلَّا مَنْ یُؤْمِنُ بِآیَاتِنَا فَهُمْ مُسْلِمُونَ﴿۵۳﴾

و تو کوران را از گمراهی‏شان به راه نمى ‏آورى تو تنها کسانى را مى ‏شنوانى که به آیات ما ایمان مى ‏آورند و خود تسلیمند (۵۳)

اللَّهُ الَّذِی خَلَقَکُمْ مِنْ ضَعْفٍ ثُمَّ جَعَلَ مِنْ بَعْدِ ضَعْفٍ قُوَّةً ثُمَّ جَعَلَ مِنْ بَعْدِ قُوَّةٍ ضَعْفًا وَ شَیْبَةً یَخْلُقُ مَا یَشَاءُ وَ هُوَ الْعَلِیمُ الْقَدِیرُ﴿۵۴﴾

خداست آن کس که شما را ابتدا ناتوان آفرید آنگاه پس از ناتوانى قوت بخشید سپس بعد از قوت ناتوانى و پیرى داد هر چه بخواهد مى ‏آفریند و هموست داناى توانا (۵۴)

وَ یوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ یقْسِمُ الْمُجْرِ‌مُونَ مَا لَبِثُوا غَیرَ سَاعَةٍ ۚ کذَٰلِک کانُوا یؤْفَکونَ ﴿۵۵﴾

و روزی که رستاخیز بر پا شود مجرمان سوگند یاد می‌کنند که جز ساعتی بیش درنگ نکرده‌اند؛ در دنیا هم این گونه به دروغ کشانیده می‌شدند (۵۵)

وَ قَالَ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَ الْإِیمَانَ لَقَدْ لَبِثْتُمْ فِی کتَابِ اللَّهِ إِلَیٰ یوْمِ الْبَعْثِ ۖ فَهَٰذَا یوْمُ الْبَعْثِ وَلَٰکنَّکمْ کنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ ﴿۵۶﴾

ولی کسانی که دانش و ایمان یافته‌اند، می‌گویند: قطعا شما به موجب آنچه در کتاب خداست تا روز رستاخیز مانده‌اید و این روز رستاخیز است، ولی شما خودتان نمی‌دانستید (۵۶)

فَیوْمَئِذٍ لَّا ینفَعُ الَّذِینَ ظَلَمُوا مَعْذِرَ‌تُهُمْ وَ لَا هُمْ یسْتَعْتَبُونَ ﴿۵۷﴾

و در چنین روزی دیگر پوزش آنان که ستم کرده‌اند سود نمی‌بخشد و بازگشت به سوی حق از آنان خواسته نمی‌شود (۵۷)

وَ لَقَدْ ضَرَ‌بْنَا لِلنَّاسِ فِی هَٰذَا الْقُرْ‌آنِ مِن کلِّ مَثَلٍ ۚ وَ لَئِن جِئْتَهُم بِآیةٍ لَّیقُولَنَّ الَّذِینَ کفَرُ‌وا إِنْ أَنتُمْ إِلَّا مُبْطِلُونَ ﴿۵۸﴾

و به راستی در این قرآن برای مردم از هر گونه مثلی آوردیم و چون برای ایشان آیه‌ای بیاوری آنان که کفر ورزیده‌اند حتما خواهند گفت: شما جز بر باطل نیستید (۵۸)

کذَٰلِک یطْبَعُ اللَّهُ عَلَیٰ قُلُوبِ الَّذِینَ لَا یعْلَمُونَ ﴿۵۹﴾

این گونه خدا بر دل‌های کسانی که نمی‌دانند مهر می‌نهد (۵۹)

فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ ۖ وَ لَا یسْتَخِفَّنَّک الَّذِینَ لَا یوقِنُونَ ﴿۶۰﴾

پس صبر کن که وعده خدا حق است و زنهار تا کسانی که یقین ندارند تو را به سبکسری واندارند (۶۰)

انتهای پیام/