ناصر پروانی شاعر، در گفت و گو با خبرنگار حوزه ادبیات  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، در خصوص معادل سازی فرهنگستان زبان و ادب فارسی گفت: بین زبان نوشتار و گفتار در زبان فارسی یک تفاوت عمده وجود دارد که به آن زبان محاوره می گویند. ما در زبان محاوره به سمت سادگی و راحتی تمایل داریم؛ انسان دوست دارد ساده و راحت سخن بگوید تا تصوری از یک مطلب را در ذهن مخاطب ایجاد کند. برای همین از کوتاه ترین جملات و ساده ترین کلمات استفاده می کند؛ آن هم وقتی که از سطح سواد مخاطب خود اطلاع ندارد. بسیاری از معادل های فرهنگستان زبان و ادب فارسی آنقدر دور از ذهن و سخت است که  مدتی پس از تولید، تاریخ مصرفش تمام می‌شود.

او افزود: معادل های فرهنگستان زبان و ادب فارسی نمی تواند به دلیل سختی تلفظش استفاده شود. مردم فقط و فقط به دلیل سختی و دور از ذهن بودن، معادل های فرهنگستان زبان و ادب فارسی را به کار نمی برند. اگر معادل های فرهنگستان ساده باشد، در بین مردم جا می افتد.

این شاعر ادامه داد: معادل های فرهنگستان زبان و ادب فارسی قریب به ذهن نیستند و ما هیچ تصویر ذهنی از آن نداریم. مثلا شاید بتوان معادل های «دور سخنی » و «پزشکی الکترونیک» را در نوشتار استفاده کرد اما در زبان محاوره که تابلوی زبان فارسی است، نه. به همین دلیل پس از مدتی این واژه ها محکوم به شکست هستند و تاریخ مصرفشان خیلی زود تمام می شود.

 کلمه «پیک» به معنای « اوج» و « قله » نیست؛ وقتی یک سری عوامل کنار هم باشند می گوییم با «پیک» یک بیماری مواجه هستیم؛ وقتی می گوییم یک بیماری به «پیک» خود نزدیک شده است که از نظر شیوع، میزان رشد و عمق بیماری افزایش یافته باشد. حال آیا با کلمه «قله» این معنی انتقال داده می شود؟! پس با بیان «اوج بیماری» به هیچ عنوان معنای «پیک بیماری» به مخاطب منتقل نمی شود. پشت برخی کلمات و عبارات یک دنیا حرف و معنی است و ذهن ما تصویر ذهنی آن را ساخته است.

انتهای پیام/