به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، زندگی و حرفه برخی افراد خیلی زودتر از آنچه که باید به پایا می‌رسد و همین موضوع باعث می‌شود جنبه‌ای افسانه‌ای پیدا کنند، نمونه اش ژاندارک، جیمز دین و البته بروس لی. وقتی بروس لی در آستانه انتشار اولین فیلم بزرگ و پرفروش بین المللی‌اش، اژد‌ها وارد می‌شود (Enter the Dragon)، در سن تنها ۳۲ سالگی درگذشت، هر آنچه که می‌توانست به آن دست یابد به گمانه زنی و آه و افسوس تبدیل شده و وارد حوزه شایعه و حدس و گمان شد.

شاید اصلی‌ترین و کلیشه‌ای‌ترین سوالی که هنوز در مورد این رزمی کار و بازیگر افسانه‌ای وجود دارد این باشد: آیا بروس لی می‌توانست در یک مبارزه واقعی برنده باشد؟ کمتر کسی توانسته به اندازه بروس لی روی پرده سینما به کاریزمای فیزیکی او نزدیک شود. او کسی بود که دنیای فیلم‌های رزمی را از نو تعریف کرده و استاندارد‌های جدیدی در این زمینه ایجاد کرد که هنوز هم پابرجا هستند. در فیلم هایش، بروس لی رزمی کاری بسیار توانمند و خطرناک بود، اما در دنیای واقعی لی چندان خطرناک نبود و علت و شیوه مرگش بسیاری را از قدرت او ناامید ساخت. از زمان مرگش، همواره از قدرت بدنی و کارآمدی فنون و حرکات رزمی او گفته می‌شود که نمونه آن را می‌توان در ده‌ها فایل ویدیویی در شبکه‌های اجتماعی دید.

سال گذشته کوئنتین تارانتینو با فیلم Once Upon a Time in Hollywood خود تصویری جنجالی و بحث برانگیز از این رزمی کار افسانه‌ای ارائه داد و وی را شخصیتی لاف زن و گزافه گو به تصویر کشید که حتی در مبارزه با یک بدلکار نیز شکست می‌خورد (دستکم یک بار). این تصویرسازی بسیاری را خشمگین کرد از جمله دخترش شانون. این صحنه از نبرد لی و کلیف بوث (برد پیت) از اولین دیدار لی و جین لبل، قهرمان دو بار مسابقات ملی جودو و بدلکار افسانه‌ای هالیوود الهام گرفته است که در سر صحنه فیلم برداری The Green Hornet در سال ۱۹۶۶ با هم آشنا شدند. در این رویارویی، لبل خیلی زود بروس لی را که هنوز بازیگری گمنام بود از زمین بلند کرده روی شانه هایش انداخته و دور صحنه گرداند.

لی و لبل خیلی زود با هم دوست شده و به مدت یک سال در اواخر دهه ۱۹۶۰ با هم تمرین کردند. در طی این تمرینات بود که لی حرکات گلاویز شدن را وارد فنون خود کرد که نمونه آن‌ها را در سکانس‌های سابمیشن حریفان در فیلم‌های لی می‌توان دید، از جمله مبارزه او و چاک نوریس در The Way of the Dragon. لبل دهه‌ها بعد ادعا کرد که شاگردش، روندا روزی، می‌توانسته به راحتی بروس لی را در مبارزه‌ای واقعی شکست دهد. علاوه بر لبل، لی سال‌ها با افرادی مانند چاک نوریس و جو لوییس کار کرد که هر دو از بهترین رزمی کاران زمان خود بوده و سابقه قهرمانی در مسابقات ملی و بین المللی کاراته و هنر‌های رزمی ترکیبی را داشتند. به گفته یکی از دوستان لوییس، وی گفته بود که یکی از سخت‌ترین و شدیدترین ضربات طول عمرش را از بروس لی دریافت کرده است.

این اعتراف در حالی بود که لوییس یک کیک بوکسر سنگین وزن و بروس لی رزمی کاری لاغراندام و سبک بود. لوییس که در سال ۲۰۱۲ درگذشته گفته بود که تحت هدایت لی بوده که وی یک بار برای همیشه سبک مبارزه کاراته‌ای را کنار گذاشته و به مبارزه فول کنتاکت روی آورد. این واقعیت که مبارزان افسانه‌ای مانند لویس توسط بروس لی قبل از مشهور شدنش آموزش دیده اند موید این مطلب است که بروس لی از قدرت و مهارت بالایی برخوردار بوده است. امروزه نیز بزرگ‌ترین قهرمانان دنیای هنر‌های رزمی با احترام و ستایش از بروس لی یاد می‌کنند.

در سال ۲۰۱۴ کانر مک گرگور ادعا کرد که بروس لی می‌توانسته قهرمان جهان در یو اف سی باشد و فلسفه او را الهام بخش خود برای ورود به دنیای بوکس دانست: «این کاری است که یک رزمی کار واقعی می‌تواند انجام دهد، آن‌ها می‌توانند تحت هر شرایطی خود را وفق دهند. بروس لی گفت، مانند آب باش، وقتی که آب وارد فنجان می‌شود خود به شکل فنجان در می‌آید [خود فنجان می‌شود]». در سال ۱۹۸۲، شوگر ری لئونارد، بوکسور افسانه‌ای اعلام کرد که ضربات مشت خود را با تماشای حرکات بروس لی بهبود بخشیده است. وقتی از منی پاکیائو در مورد سبک مبارزه اش پرسیده شد پاسخ او چنین بود: «مانند بروس لی».

لی در سال ۱۹۵۸ با ترکیب فنون وینگ، چون و سبک مبارزه بوکس غربی برنده یک تورنمنت بین مدرسه‌ای در هنگ کنگ شد. او در سه راند توانست به سادگی قهرمان سه ساله شهر را هر راند یک بار به زمین بزند. این اولین تجربه بروس لی در دنیای مبارزه‌های قانونمند بود و بر اساس گفته‌های زندگینامه نویس لی از این تجربه خوشش نیامده و گفته بود که دستکش‌ها قدرت او را می‌گرفته اند. همین مبارزه بود که باعث تردید لی در مورد فنون ثابت وینگ، چون شده و او را به تغییر آن‌ها و ابداع فنونی جدید کرد. انتقاد‌های او نسبت به سبک وینگ، چون بعد از نقل مکان به سیاتل نیز خبرساز شد. بر سر همین سبک مبارزه‌ای بود که دومین مبارزه واقعی قابل توجه بروس لی رقم خورد.

بروس لی و یویچی ناکاچی، یک کاراته کای ژاپنی دارای کمربند مشکی بعد از روز‌ها مجادله در نهایت روبروی هم قرار گرفتند، اما مبارزه آن‌ها تنها ۱۱ ثانیه طول کشید. ضربات مشت بی محابای بروس لی، قهرمان ژاپنی را به کف زمین دوخت و سپس با یک ضربه تمام کنی به سر، او را ناک اوت کرد. اتفاقی مشابه به مهم‌ترین مبارزه دوران حرفه‌ای بروس لی تبدیل کرد. در سال ۱۹۶۴ در اوکلند، اد پارکر موسس سبک کنپو در آمریکا و اولین کارآفرین کشور در حوزه کاراته، بروس لی را به مسابقات بین المللی کاراته دعوت کرد. در آنجا بود که بروس عملکردی خارق العاده نشان داده و ضربه مشت یک اینچی معروف خود، شنا رفتن با یک انگشت و تکنیک‌های کونگ فو را به نمایش گذاشت.

علاوه بر این او در مورد برتری سبک‌های شخصی بر سبک‌ها ثابت و بدون تغییر سخنرانی کرده و استادان رزمی را به خاطر تحمیل کاتا‌های سخت به شاگردانشان تقبیح کرد، سخنانی که خشم همه را برانگیخت. هفته‌ها بعد لی در مسابقاتی دیگر این بار کونگ فو سنتی را به تمسخر گرفت. وونگ جک مان که اون نیز در آن زمان مانند بروس لی ۲۳ ساله بود و می‌خواست مدرسه رزمی خودش را تاسیس کند لی را به مبارزه فرا خواند. ظاهراً در این نبرد که واقعیت اتفاقات آن در هاله‌ای از ابهام و تحت تاثیر شهرت پس از مرگ بروس لی قرار گرفت، مبارزه‌ای بسیار سخت و پایاپای بود، اما در نهایت زمانی که لی حریف خود را به زمین کوبیده و مشغول زدن ضربات مشت به او بوده، حاضرین این دو را از هم جدا کرده اند.

لی برنده شد، اما هیچکدام از دو طرف شرایط خوبی نداشتند. این مبارزه سه دقیقه‌ای به شدت لی را آشفته کرد و دریافت که محدودیت‌های وینگ، چون آشکار شده است. او نمی‌دانست با حریفی که می‌خواهد از او فاصله بگیرد چه کند. آن شب بروس لی از تمام محدودیت‌های وینگ، چون یا هر سبک خاص دیگری دور شد. بدین ترتیب بود که لی سبکی جدید از هنر‌های رزمی به نام جیت کون دو را خلق کرد. یکی از دوستان و شاگردان بروس لی می‌گوید که او بسیار جلوتر از زمانه خود بوده است.

دن اینوسانتو بعد‌ها تجارب خود را در اختیار اندرسون سیلوا قرار داد که از چهره‌های شناخته شده دنیای هنر‌های رزمی ترکیبی است. وی در مورد تجربه خود در کنار بروس لی چنین گفته است: «من بیش از هر انسان دیگری توسط او زمین خورده و درد کشیده ام». شاگران و حریف‌های تمرینی بروس لی او را بسیار سریع و باهوش دانسته و «نابغه حرکتی» توصیف کرده اند. او مانند یک مبارز فکر می‌کرد نه یک رزمی کار و نمونه آن را به خوبی می‌توان در صحنه‌های مبارزه فیلم هایش دید. او به سبک اژد‌ها مبارزه می‌کرد، در ابتدا ضربات را به دست جلوی حریف وارد کرده و آنقدر ادامه می‌داد که حریف را گیجه کرده و سپس با یک چرخش به سر او ضربه می‌زد، امروزه این ضربات و سبک مبارزه تنها در میان قوی‌ترین و فنی‌ترین مبارزان دیده می‌شود.

سبک مبارزه جانشینان بروس لی (سیگال، ون دام و جکی چان) همواره با سوالاتی از جانب مخاطبان همراه بوده است، حرکاتی که به وضوح بزرگنمایی در آن‌ها دیده شده و گاه مخاطب را به خنده وا می‌دارند، اما در مورد بروس لی قضیه کاملاً متفاوت است. بروس لی باعث شد هزاران نفر به ورزش‌های رزمی روی بیاورند، او نه تنها یک سلبریتی بلکه یک قدیس حامی بود. از آنجایی که هنر‌های رزمی حالتی عرفانی و دینی دارد، بی احترامی به بروس لی شبیه بی احترامی به یک قدیس نمادین و یک شخصیت بزرگ مذهبی است.

در روز‌های اخیر مستندی با عنوان Be Water (آب باش) از شبکه در مورد زندگی و سبک مبارزات بروس لی منتشر شده که بسیار مورد توجه قرار گرفته است.

منبع: روزیاتو

انتهای پیام/