به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، چرا برخی سعی دارند تا روابط ایران و چین را که بر اساس یک توافق ۲۵ ساله قرار است گسترش یابد، غیر راهبردی معرفی کنند؟

تا پیش از این سعی می‌شد علیه توافق ۲۵ ساله ایران و چین یک فضای منفی و بدبینانه در افکار عمومی شکل بگیرد که البته تا حدودی نیز موفق شده بود، اما پس از گذشت زمان که ابعادی از آن توافق روشن شد، اکنون سعی بر این است تا روابط ایران و چین که درچارچوب توافق ۲۵ ساله گسترش و عمیق خواهد شد، عادی جلوه داده شود و حتی برخی تحلیلگران در داخل نیز اعتقاد دارند این روابط راهبردی نیست.

بیشتر بخوانید

• قرارداد ۲۵ ساله ایران و چین؛ باید‌های رئالیستی و نباید‌های لیبرالی

تعریف راهبرد یا استراتژی چیست؟
راهبرد یا استراتژی به معنی تعیین اهداف و طرح کردن برنامه‌ای برای رسیدن به آن‌ها است. به بیان دیگر راهبرد، طرح درازمدتی است که برای نیل به یک هدف بلند مدت مشخص، طراحی و تبیین می‌شود. راهبرد مفهومی است که از عرصه نظامی می‌تواند آغاز شود و سپس در دیگر عرصه‌ها همچون اقتصاد، تجارت و به ویژه سیاست گسترش یابد.

هنگامی که بحث توافق ۲۵ ساله ایران و چین مطرح شد، بسیاری نسبت به آن واکنش منفی نشان دادند، کشور‌ها و رژیم‌هایی در این موضوع ورود کردند که برای ایران شناخته شده هستند و مردم ایران نیز نسبت به آن‌ها بدبین و بد گمان چرا که بار‌ها در آزمون اعتماد و صداقت مردود شده‌اند و غیر قابل اعتماد گشته‌اند.

ایران سال‌های زیادی را برای بحث فعالیت‌های هسته‌ای صلح آمیز خود صرف کرد تا این که به توافق هسته‌ای دست یافت.

توافق هسته‌ای از پشتوانه مصوبه شورای امنیت سازمان ملل برخوردار بود، اما همین سازمان نتوانست این توافق را از شکست نجات دهد و مانع اقدام آمریکا و اروپا علیه برجام شود.

گرایش ایران به شرق به معنای رویگرداندن از غرب نیست، اگر کشور‌های غربی اعتماد از دست رفته را در میان مردم و مسئولین جمهوری اسلامی ایران بازگردانند، می‌توان همکاری‌های اقتصادی و سیاسی را احیا کرد، اما با این کشور‌ها هیچگاه نمی‌توان روابط استراتژیک داشت، چرا که آن‌ها از اساس نه تنها با سیاست‌های ایران مخالفند بلکه با ماهیت جمهوری اسلامی دشمنی دارند.

آیا می‌توان با آمریکا و اتحادیه اروپا که چنین دیدگاهی نسبت به جمهوری اسلامی دارند، روابط راهبردی برقرار کرد؟

در جریان توافق هسته‌ای همگان دیدند که با اشاره آمریکا چند شرکت اروپایی که از آلمان و فرانسه وارد ایران شده و قصد سرمایه گذاری داشتند، در میان راه ایران را ترک کردند بدون آن که خسارت اقدام خود را بپردازند.

شرکت‌هایی، چون توتال فرانسه، زیمنس آلمان، رنو و پژو نمونه‌هایی هستند که دست ایران را در پوست گردو گذاشتند.

شرکت‌های کره‌ای و ژاپنی نیز چنین رفتاری با ایران انجام دادند در حالی که بر اساس توافق برجام تحریم‌های اقتصادی و نفتی ایران لغو شده است، اما آن‌ها همکاری‌های خود را قطع کردند و کشورهایی، چون کره جنوبی و ژاپن میلیارد‌ها دلار به ایران بابت خرید نفت بدهکارند.

ایران و چین بر اساس مذاکرات گسترده‌ای که انجام داده‌اند به نتیجه رسیدند که نیازمند یک توافق دراز مدت هستند، روابط دراز مدت نیازمند روابط راهبردی است، اگر میان دو کشور این ویژگی وجود نداشته باشد هیچگاه یک ارتباط عمیق شکل نمی‌گیرد.

توافق ۲۵ ساله ایران و چین، یک توافق دراز مدت است و در تعریف راهبرد می‌گنجد.

در این توافق قرار است مناسبات اقتصادی، تجاری، صنعتی، سرمایه گذاری، نظامی و امنیتی گسترش بیشتری بیابد.

حال این گسترش روابط و توافق دراز مدت علیه آمریکا هست یا نه، واکنش‌های مقامات ایالات متحده و البته رژیم صهیونیستی نسبت به این توافق ۲۵ ساله نشان از عصبانیت و نگرانی آن‌ها دارد.

چرا چین با رژیم صهیونیستی چنین توافقی را پیگیری نمی‌کند؟
روشن است که چین به خوبی می‌داند رژیم اسرائیل هم‌پیمان استراتژیم آمریکا است و اگر هم بخواهد یک توافقی مشابه ایران با آن داشته باشد با موانع زیادی روبرو خواهد شد، ضمن آن که رژیم صهیونیستی از ثبات سیاسی و امنیتی هم برخوردار نیست و هر آن احتمال نابودی آن می‌رود.

نگرانی و عصبانیت آمریکا، اسرائیل و اروپا را نسبت به توافق ۲۵ ساله ایران و چین باید به فال نیک گرفت، مخالفت شدید آن‌ها نشان از درستی تصمیمی است که ایران برای توافق ۲۵ ساله با چین گرفته است و این توافق روابط ایران و چین را راهبردی‌تر خواهد کرد و با موفقیت‌هایی که از آن به دست خواهد آمد می‌تواند طولانی‌تر هم باشد.

منبع: میزان

انتهای پیام/