به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان، با استعفای «برایان هوک»، نماینده ویژه وزارت خارجه آمریکا در امور ایران، «الیوت آبرامز» دیپلمات کهنه‌کار و نماینده ویژه ایالات متحده در امور ونزوئلا، که در ایران به دلیل رسوایی در پرونده ایران-کنترا مشهور است، جانشین او می‌شود؛ در این گزارش مروری کوتاه بر پیشینه آبرامز خواهیم داشت.

«الیوت آبرامز» متولد ۲۴ ژانویه ۱۹۴۸ (۳ بهمن ۱۳۲۶) است در حال حاضر ۷۲ سال دارد. او که خود از اعضای حزب جمهوری‌خواه است از والدینی دموکرات متولد شد. آبرامز تحصیلات خود را در مقطع لیسانس در دانشگاه هاوارد به اتمام رساند و سپس فوق لیسانس روابط بین‌الملل را در دانشگاه اقتصاد لندن و دکتری در رشته حقوق را در هاروارد ادامه داد. این دیپلمات که وکیل و نظریه‌پرداز مشهوری است، عمده شهرت خود در ایران را به دلیل رسوایی در پرونده ایران-کنترا در زمان ریاست جمهوری «رونالد ریگان»، رئیس جمهور اسبق آمریکا، دارد. او همچنین داماد «نورمن پودهورتز» نومحافظه‌­کار مشهور و سردبیر مجله کامنتری و همسرش میج دِکتِر است.

عدم رضایت از سیاست خارجی «جیمی کارتر» باعث شد تا آبرامز در انتخابات سال ۱۹۸۰ (۱۳۵۸) برای «رونالد ریگان» فعالیت کند و پس از آن نیز در چندین دوره مختلفِ آمریکا در مناصب مختلف سیاست خارجی فعالیت داشته باشد. او سابقه کار در دوره ریاست جمهوری «رونالد ریگان، جرج دابلیو بوش و دونالد ترامپ» را در پرونده کاری خود دارد و در دهه ۱۹۸۰ (زمان کار برای ریگان) به دلیل پنهان کاری در پرونده‌ای با نام «ایران-کنترا» (ماجرای مک‌فارلین) رسوایی بزرگی به بار آورد که بعد‌ها از سوی جورج دابلیو بوش عفو شد.

پرونده ایران-کنترا (Iran Contra affair) که با نام‌های «ماجرای مک‌فارلین» و «ماجرای ایران گیت» نیز شناخته می‌شود یکی از رسوایی‌های سیاسی آمریکا است که از ۲۰ اوت ۱۹۸۵ تا ۴ مارس ۱۹۸۷ (۲۹ مرداد ۱۳۶۴ – ۱۳ اسفند ۱۳۶۵) یعنی به مدت یک‌سال و نیم، و دور دوم ریاست جمهوری ریگان در جریان بود.

ماجرای این رسوایی از این قرار بود که مقامات دولت ریگان با امید بر آنکه گروگان‌ها آمریکایی را آزاد و شورشیان کنترا‌های نیکاراگوئه را از نظر مالی تأمین کنند، به طور مخفیانه به ایران که در آن زمان تحریم تسلیحاتی بود، جنگ‌افزار می‌فروختند. البته در آن زمان هدف دوم آنها، یعنی تأمین بودجه کنتراها، نیز از سوی دولت آمریکا بر اساس لایحه‌ای به نام «بولند» ممنوع شده بود.

رسوایی مک‌فارلین در آمریکا به عنوان بزرگترین بحران داخلی دوره ریاست جمهوری ریگان شناخته می‌شود که افشای آن برای ایران نیز تأثیراتی درخور توجه داشته است. آغاز این رسوایی با عملیاتی با هدف آزادسازی هفت گروگان آمریکایی در لبنان بود و قرار بود تا از انبار تسلیحات اسرائیل، تجهیزاتی به ایران ارسال شده و آمریکا بار دیگر آن انبار را از نو تأمین کند، همچنین دریافت کنندگان ایرانی نیز بنا داشتند تا در توان خود برای آزادسازی این گروگان‌ها تلاش کنند؛ بنابراین آبرامز در دوره ریاست جمهوری ریگان علاوه‌بر رسوایی در پرنده مک‌فارلین در سیاست‌خارجی جنجال برانگیز روابط با نیکاراگوئه و السالوادور نیز بدنام شده است.

همچنین آبرامز در دور اول ریاست جمهوری جورج بوش به عنوان دستیار ویژه این رئیس جمهور و مدیر ارشد امنیت ملی او در خاور (شرق) نزدیک و آفریقای شمالی منصوب شد و در دوره دوم ریاست جمهوری او ارتقاء مقام یافت و مشاور امنیت ملی برای استراتژی دموکراسی جهانی و همچنین مسئول پیگیری استراتژی بوش برای توسعه دموکراسی در خارج از آمریکا شد. البته دریافت این مقام‌ها از سوی بوش با بدنامی آن زمان او به دلیل محکومیتش در دو فقره اعدامِ پنهانِ غیرقانونی بسیار بحث برانگیز بود.

البته آبرامز برای داشتن روابطی نزدیک با لابی‌های حامی اسرائیل و عضویت در شورای یادبود هولوکاست در آمریکا نیز مشهور است. این دیپلمات سابق پس از حملات یازده سپتامبر به عنوان حامی اصلی جنگ‌های مداخله گر دولت بوش «علیه تروریسم» معرفی شد و به عنوان عضو ارشد در شورای روابط خارجی این دولت فعالیت کرد.

همانطور که در بالا اشاره شد، عمده شهرت او به دلیل فعالیت سیاسی در پشت پرده ارتش و نظامی‌گری آمریکا و به طور خاص در مقابل دشمنان این کشور و اسرائیل است. به طور مثال در توافق سال ۲۰۰۷ (۱۳۸۵) «آمریکا- کره شمالی» که با هدف متوقف کردن ساخت تسلیحات هسته‌ای به دست «کیم جونگ اون» رهبر کره شمالی، واشنگتن پیونگ یانگ را از لیست حامیان دولت‌های مدافع تروریسم خارج کرد، آبرامز ایمیل‌هایی به مقامات دولتی می‌فرستاد و این توافق را به سخره می‌گرفت. تاکید او در این پیام‌ها بر این بود که کره‌شمالی درصدد اثبات عدم حمایت از تروریسم نیست و به همین دلیل نباید از لیست خارج شود.

بسیاری این ایمیل‌ها را از سوی آبرامز راهی برای پیشبرد اهداف بدون بردن نامی از خود تعبیر می‌کنند. البته آمریکا، خود نیز آبرامز را دیوان‌سالار و محافظه‌کاری تمام عیار می‌داند و این رفتار او را تاکتیکی تشخیص داده که او پس از رسوایی مک‌فارلین به کار می‌برد.

آبرامز در دولت جورج دبلیو بوش حامی اصلی عقاید نومحافظه‌کاران بود. او که همواره از سیاست‌های جنگ‌طلبانه آمریکا حمایت می‌کند و تمایلی به مباحث مسالمت‌آمیز و مذاکره صلح‌جویانه ندارد، عمده شهرت کنونیش به دلیل سیاست‌های پشتیبان از درگیری رژیم اشغالگر با فلسطینی‌ها، موضع شدید الحنش در قبال ایران، سوریه و عراق است. این دیپلماتِ ستیزه‌جو همچنین از جایگاهش در شورای امنیت آمریکا برای مبارزه با تلاش برخی مقامات و اعضای کنگره برای دستیابی به راه‌حل دیپلماتیک در بحران سوءاستفاده نیز کرده است.

نویسنده: سپیده احدپور

انتهای پیام/