حوزه تجسمی گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، نوزدهم آگوست (۲۹ مرداد) در تقویم بسیاری از کشور‌های جهان به عنوان روز جهانی عکاسی نامگذاری شده است.

به مناسبت این روز، با محمدمهدی دلخواسته عکاس، فیلمساز و مستندساز ایرانی که عکاسی فیلم را با سریال «راه بی پایان» ساخته همایون اسعدیان آغاز کرد، گفت و گو کردیم که در ادامه آن را می‌خوانید:

آقای دلخواسته؛ درباره فعالیت‌های اخیرتان در عکاسی برایمان بگویید.

به تازگی عکاسی فیلم سینمایی «چپ، راست و مستقیم» ساخته حامد محمدی را تمام کردم. با توجه به شرایط کرونایی، تولید برخی پروژه‌های سینمایی هنوز شروع نشده است.

غیر از عکاسی فیلم، کار هنری دیگری هم داشتید؟

بله؛ در حال حاضر تهیه کنندگی «مستند هزار افسان» به کارگردانی مهدی پاکدل را در دست دارم که پروانه ساخت آن سال گذشته صادر شد؛ اما به دلیل کرونا فعلاً تولید آن متوقف شده است.

وضعیت فعلی هنر عکاسی در تمامی شاخه‌های آن اعم از سینما، طبیعت، پرتره، فاین آرت و ... را چطور ارزیابی می‌کنید؟

به نظرم از زمانی که دوربین و گوشی‌های دیجیتال وارد بازار شدند، سطح سواد مخاطبان بالا رفت؛ این تکنولوژی‌ها باعث شد مردم یاد بگیرند با گوشی‌های خود چطور عکاسی کنند؛ کاربرد یک وسیله را بیاموزند و یا نهایتاً تنظیمات آن را در حالت اتوماتیک قرار دهند. این خیلی خوب است که یک ابزار هنری در اختیار عموم مردم قرار بگیرد و آن‌ها بتوانند با آن وسیله لحظاتشان را ثبت کنند و یا با اشتراک‌گذاری این تصاویر در صفحات مجازی از کار یکدیگر و زیبایی‌های هنر عکاسی لذت ببرند. بنابراین، از نظر عمومیت یافتن عکاسی در جامعه خوشحال هستم، اما به لحاظ بازار کار، عکاسی حرفه‌ای‌ تا حدودی تنزل پیدا کرده است.

لطفا کمی بیشتر توضیح دهید.

مثلا اگر یک اداره یا یک سازمان واحدی به نام مستندسازی و عکاسی داشت، به واسطه ظهور دوربین‌های دیجیتال و همچنین متاثر از مسائل اقتصادی کشور، مسئولین آن مجموعه‌ها تشخیص دادند که بودجه بخش مستند را حذف کنند و یک کارمند یا شخص دیگر از همان اداره، همزمان با کار خود، عکاسی فعالیت‌ها را انجام دهد. بنابراین می توان گفت به لحاظ تکنیکی عکس‌های هر شاخه پیشرفت‌های قابل ملاحظه‌ای داشتند. در چند سال اخیر شاهد عکاس‌های خیلی خوبی بودیم؛ کما اینکه عکاسی عمومی هم بین مردم جا افتاد. یعنی همانطور که بیشتر خانواده‌ها فرزندانشان را در کلاس‌های زبان، موسیقی و... ثبت نام می‌کنند، عکاسی هم جزئی از زندگی آن‌ها شده و به نظرم لازم است که رسانه‌ها تنها، چگونگی کار را به آن‌ها آموزش دهند.

پس شما فراگیری عکاسی در جامعه را مثبت ارزیابی می‌کنید؟

بله؛ شما جامعه را با ده سال پیش مقایسه کنید؛ در بعد خبری هم وقتی یک حادثه، زمین لرزه یا سیل و ... رخ می دهد، تصاویر آن خیلی سریع و به راحتی در صفحات خبرگزاری‌ها قرار می‌گیرد. جالب است که این خبرنگاران، مردم حاضر در محل وقوع هستند که با دوربین‌های دیجیتالی تلفن هایشان به طور ناخودآگاه از شرایط موجود عکس گرفته و آن‌ها را منتشر کرده اند.

آیا به وجود مافیا در عکاسی اعتقاد دارید؟

من همیشه امنیت شغلی را کار خوب و اخلاق خوب در همه مشاغل می دانم؛ مگر می شود یک نفر پزشک یا مهندس نخبه باشد و بیکار بماند؟! معمولاً مافیا زمانی شکل می‌گیرد که ده عکاس در یک سطح وجود دارند. آنجا دیگر رانت تعیین می‌کند که کدام عکاس جذب کدام خبرگزاری شود و... بنابراین اگر یک فرد در زمینه عکاسی، مهندسی یا هرچیز دیگر نخبه باشد، امکان بیکاری برای او وجود ندارد.

چرا روز ملی عکاسی در تقویم ما ثبت نشده است؟

ما یک تقویم مناسبتی برای خودمان داریم که برگرفته از دین و آیین است؛ یک بخش آن هم مناسبت‌های جهانی هستند. باتوجه به اینکه عکاسی یک هنر جهانی است، قانون گذاران می توانند به این موضوع ورود و این روز را روز عکاسی در تقویم ایرانی هم اعلام کنند. این مسائل در دست دستگاه‌های مربوط است؛ البته انجمن عکاسان هم می‌تواند برای ثبت این روز با شورای مربوط این بخش همکاری کند.

و مشکل اصلی عکاسان؟

تنها مسئله در شاخه‌های مختلف هنری معیشت و بیمه هنرمندان است که از بس گفته شده، تبدیل به کلیشه شده است؛ تاکنون هیچ دولتی نتوانسته به این درخواست جامعه عکاسان به درستی رسیدگی کند. به نظرم کمک به مسکن، سوابق بیمه و... برای عکاسان و خبرنگاران اصلاً کار سختی نیست. امیدوارم هرچه سریع تر به سرانجام برسد.

گفتنی است محمدمهدی دلخواسته برای اولین بار مستند نگاری در سینما را به جریان انداخت و موج جدیدی از عکاسی فیلم را ثبت کرد. او در سال ۱۳۹۲ با عکاسی کردن پنج فیلم سینمایی حاضر در سی دومین جشنواره فیلم فجر به عنوان یکی از پر کارترین عکاسان سینما شناخته شد. در سال ۱۳۹۴ هم با عکاسی کردن چهار فیلم سینمایی حاضر در سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر، این موفقیت و عنوان برای او تکرار شد.

انتهای پیام/