به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، پس از چهار ماه و پنج روز اقامت در مکه، کاروان امام حسین (ع)، روز هشتم ذی حجّه سال شصت هجری، مکه را به سوی کوفه ترک کرد. در نزدیکی کوفه رسید، به دلیل ممانعت سپاهیان ابن زیاد، کاروان اهل بیت (ع) مجبور به فرود آمدن در کربلا گردید.

امام حسین (ع) در آغاز سفر به جای آن که از مکه به سوی شمال شرق و منزل صفاح (نخستین منزل مسیر مکه به کوفه) برود، به سمت تنعیم در شمال غرب و در مسیر مدینه حرکت کرد. به این ترتیب راه حدود ۹ کیلومتر دورتر شد. اقدامی که احتمالاً برای جلوگیری از تعقیب مأموران اموی بود که می‌خواستند از حرکت امام به کوفه جلوگیری کنند.

در صفحه ۱۱۴ جلد پنجم دانشنامه امام حسین (ع) به مسیر حرکت کروان آن حضرت از مکه تا کربلا اشاره شده است. منازلی که در این مسیر طولانیطی شده اندعبارتند از: ۱. مکه، ۲. تنعیم، ۳. صفاح، ۴. بستان ابن عامر، ۵. ذات عِرق، ۶. غمره، ۷. مسلح، ۸. افیعیه، ۹. معدن بنی سلیم، ۱۰. عمق، ۱۱. سلیلیه، ۱۲. ربذه، ۱۳. مغیثة الماوان، ۱۴. نقره، ۱۵. حاجر، ۱۶. سمیراء، ۱۷. توز، ۱۸. فید، ۱۹. اجفر، ۲۰. خزیمیه، ۲۱. زرود، ۲۲. ثعلبیه، ۲۳. بطان، ۲۴. شقوق، ۲۵. زباله، ۲۶. قاع، ۲۷. عقبه، ۲۸. واقصه، ۲۹. شراف، ۳۰. ذو حسم، ۳۱. بیضه، ۳۲. عذیب الهِجانات، ۳۳. رهیمه، ۳۴. قصر بنی مقاتل، ۳۵. طف، و ۳۶. کربلا.

بیشتر بخوانید

• «ابومِخْنَفْ» و روایت واقعه کربلا در مقتل‌الحسین (ع)

بر اساس برآورد‌ها و محاسبات، کاروان حضرت سیدالشهدا (ع) این منازل را با مسافتی حدود ۱۴۴۷ کیلومتر، در مدّت تقریبا ۲۵ روز طی کرد.

با رسیدن کاروان به منزلگاه «ثعلبیه»، خبر شهادت سفیرِ کربلا «مسلم بن عقیل» و یار وفادارش «هانی بن عروة» نیز به کاروان می‌رسد. در برخی از روایات نیز آمده است که خبر شهادت مسلم و هانی در منزلگاه «زباله» به امام رسیده است.

خبری که غمی سنگین را بر دل و جان کاروانیان انداخت. امام با بغضی در گلو، «انالله و انا الیه راجعون» میگوید و از پسرعموی شهیدش «مسلم» این گونه یاد می‌کند: «رَحِمَ اللّه مُسْلِما فَلَقَدْ صارَ اِلَی رَوْحِ اللّه وَ رَیحانِهِ وَ تَحیاتِهِ وَ رِضْوانِهِ، اَمّا اِنَّهُ قَدْمَضی ما عَلَیهِ وَ بَقِی ما عَلَینا»

«خداوند «مسلم» را بیامرزد که به سوی روح و ریحان الهی و اکرام و رضوانش کوچید، اما او تکلیف خویش را به انجام رسانید و وظیفه‌ی ما هنوز باقی است».

کاروان منزل به منزل به حرکت خود ادامه می‌دهد؛ از «زَباله» به «بطنِ عقبه» و از آن جابه «شراف» و «ذو حُسُم» که اولین برخورد با جنگجویانِ تحت فرماندهی «حُرّ» در آنجا رخ می‌دهد.

سرانجام در روز دوم محرم سال ۶۱ هجری قمری قافله عشق به سرزمین کربلا می‌رسد.

حضرت اباعبدالله الحسین (ع) دربرابر یاران و اهل بیتش و در کنار سپاهیان «حرّ بن یزید ریاحی» رو به آسمان کرده و می‌فرماید: «اَلَّلهُمَّ اِنّی اَعوُذُ بِک مِنَ الْکرْبِ وَ الْبَلاءِ»!

پس از آن روبه یاران باوفای خویش چنین می‌گوید:

«هذا مَوْضِعُ کرْبٍ وَبَلاءٍ اِنْزِلُوا‌ها هُنا مُناخُ رِکابِنا وَ مَحَطُّ رِحالِنا وَ مَقْتَلُ آجالِنا وَ مَسْفَک دِمائِنا»

اینجا جایگاه مصیبت و بلاست [کربلاییان!]فرود آیید! این جاست که اشتران ما به زمین می‌خوابند و راحله ما فرود می‌آید و اینجا قتلگاه ما و محل به خون تپیدن ماست.

منبع: آنا

انتهای پیام/