به گزارش خبرنگار حوزه محیط زیست گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان، موش کور حیوانی است که در اکثر کشور‌ها زیست می‌کند و به دلیل فراوانی زیاد این جانور می‌توانید آن را به راحتی مشاهده کنید. همان طور که می‌دانید موش کور حیوان کوچکی است که بیشتر زندگی خود را در زیر زمین می‌گذراند، زیرا این جانور به زندگی در تاریکی مطلق علاقه‌مند است.

بدن این جانور از کرک بسیار نرم پوشیده شده‌ است و دم صورتی رنگ آن فقط ۲ تا ۳ سانتیمتر طول دارد. موش کور گردن ندارد و گوش‌های کوچک آن در زیر کرک پنهان شده‌اند. البته موش کور چشم دارد؛ اما چشمهایش به اندازه نوک یک سنجاق هستند و با کرک پوشیده شده‌اند، به همین دلیل است که مدت زمان زیادی همه خیال می‌کردند که موش کور واقعاً کور است، در حالی که موش کور بیناست؛ اما ضعیف می‌بیند و نمی‌توان به آن کور گفت. اگر کسی یک موش کور را بگیرد و روی زمین قرار دهد، مشاهده می‌کند که فوراً به طرف محلی که خاک نرم دارد می‌دود و بلافاصله شروع به کندن زمین می‌کند.

موش کور در کندن زمین سرعت و مهارت زیادی دارد، زیرا پا‌های جلویش خیلی قوی هستند و شکل بیل‌های کوچک را دارند و تنها در چند دقیقه زمین را می‌کند و در آن ناپدید می‌شود. برای آن که تجسمی از سرعت موش کور داشته باشید، کافی است که بگویم این جانور کوچک در طی یک شب می‌تواند ۷۰ متر تونل حفر کند.

لانه موش‌‌های کور معمولاً به صورت یک تپه دیده می‌شود. در داخل این تپه، دو تونل گرد وجود دارد که یکی بالای دیگری کنده شده‌ است و چند تونل عمودی نیز آن‌ها را به هم مربوط می‌سازد تا موش‌های کور بتوانند در تمام جهت‌ها حرکت کنند.

خوراک موش کور بیشتر کرم خاکی است. آن‌ها همچنین از لارو حشرات، کنه‌ها، هزارپایان، تنندو‌ها و نرم‌تنان تغذیه می‌کنند و در کاهش آفت‌ها بسیار سودمند هستند، جالب است بدانید که بر اساس تحقیقات انجام شده این موجود به موسیقی و آواز بلبل علاقه بسیاری دارد.

فراوانی موش کور در چمن زار‌های همیشه سبز و جنگل‌های پهن برگ با خاک‌های آهکی بسیار بالا است. این موش در جنگل‌های سوزنی برگ، تورب زار‌ها و کشتزار‌ها نیز با فراوانی کمتری دیده می‌شود؛ بنابراین پیامد زندگی و کارکرد آن‌ها در خاک می‌تواند بهم ریختن نیمرخ خاک و یکنواخت کردن آن، افزایش فرسایش خاک یا پوک کردن آن، خوردن جانوران سودمند و زیانمند خاک و همچنین افزایش گونه‌های علفی با ریشه‌های افشان و کاهش گونه‌های درختی در جنگل‌های پهن برگ باشد.

موش کور می‌تواند در ۵ زایمان ۷ تا ۱۵ نوزاد در یک سال به دنیا بیاورد و همین نوزادان در حدود ۵ هفتگی خود می‌توانند بارور شوند. در یک محیط خلاء، یک جفت موش از لحاظ نظری می‌توانند صد‌ها هزار یا شاید میلیون‌ها فرزند در یک سال تولید کنند، اما در شرایط عادی میزان مرگ‌ومیر موش‌های کور حدود ۹۵ درصد در ابتدای دوران زندگی‌شان است.

موش کور می‌تواند مانند یک شتر، بی آبی را تحمل کند. بدن بسیار مقاومی در برابر سقوط از ارتفاع دارد. این موش می‌تواند در برابر اشعه‌های مختلف نیز به مقدار زیاد دوام بیاورد.

بیشتر بخوانید

• گاندو، تنها کروکودیل بومی ایران
• آیا زرافه در ایران وجود دارد؟

انتهای پیام/