«ضیغمی» درباره اوضاعش بعد از درخشش در سریال «تولدی دیگر» هم می‌گوید: «بعد از این سریال خیلی پرکار شدم. یادم است که تا پنج شش سال بعد از این سریال، یکسره سرکار بودم. من آن موقع به شدت عاشق فوتبال بودم و در اولین تجربه بازیگری به عنوان دستمزد گفتم که فلان مارک توپ فوتبال را می‌خواهم و برایم خریدند، ولی در سریال «تولدی دیگر» هشت ماه کار کردم و حدود ۴۰۰ هزارتومان گرفتم که پول خوبی بود. پدر و مادرم برایم ذخیره کردند و در جوانی برای شروع شغل طراحی لباس از آن استفاده کردم. وقتی به سن بلوغ رسیدم ترجیح دادم کمی آموزش ببینم. به سمت تئاتر آمدم و بعد هم کنکور دادم و در رشته کارگردانی هنر قبول شدم. آن زمان کار‌های کمتری را قبول کردم، چون دوست داشتم دوباره با توشه پری برگردم و خودم را نشان بدهم، اما دیگر هیچ‌وقت به آن نقطه اوج برنگشتم.»

باید خوش شانس باشید که بدون هیچ تجربه‌ای جلوی دوربین بروید و همان اول با بازیگری مثل «مهران مدیری» همبازی شوید. «روژان آریامنش» از این هم خوش شانس‌تر بوده است. او بعد از کار در «دردسر والدین» با کارگردان‌هایی مثل سعید سهیلی، داوود میرباقری و ... همکاری داشته است. آریامنش همان دختربچه ای است که با هنرنمایی در نقش مهشید در سریال «دردسر والدین» معروف شد و بعد از آن در چند کار دیگر مثل «خوش رکاب»، «معصومیت از دست رفته»، «مختارنامه» و ... هم دیده شد. وی در گفت‌و‌گو با زندگی سلام درباره ماجرای ورودش به دنیای بازیگری می‌گوید: «پنج ساله بودم و مادرم آن موقع نمایندگی بیمه داشت و مسعود نوابی، کارگردان سریال، همسایه‌ ما بود. یک روز که اتفاقی او برای بیمه خودروی همسرش به دفتر مادرم رفت، من هم در ماشین نشسته بودم. او من را دید و دعوتم کرد که بروم و تست بدهم. از آن‌جا استارت فعالیت‌های هنری‌ام زده شد. آن زمان، فضای تلویزیون با الان فرق می‌کرد؛ شبکه‌های اجتماعی نبود و مردم خیلی تلویزیون تماشا می کردند. به محض این‌که دو سه قسمت از «دردسر والدین» روی آنتن رفت، تلفن‌ها به من و خانواده‌ام شروع شد. کارگردان‌های زیادی دعوتم کردند تا در فیلم و سریال‌شان بازی کنم.»

 

 

از او می‌پرسم الان چقدر از مردم تو را می‌شناسند که پاسخ می‌دهد: «از بچگی و بعد از پخش دردسر والدین، همه من را از روی موهایم می‌شناختند. چندسال بعد که بزرگ‌تر شدم، روسری سرم می‌کردم ولی باز هم مردم، من را با همان موهای فرفری می‌شناختند. در یک مقطع زمانی شرایطم جوری بود که حس کردم اگر بتوانم به جز هنر، کار دیگری داشته باشم دیگر مجبور نیستم برای درآمد، هر نقشی را قبول کنم. چند سالی را خارج از کشور و در حال تحصیل بودم. حالا هم بعد از چهارسال به ایران آمدم و اتفاقا کرونا هم به نفعم شد تا بتوانم زندگی‌ام را سر و سامان بدهم. از انتخاب رشته‌ام هم راضی‌ام چون داروسازی این‌جوری نیست که هربار، یک مرحله جدید داشته باشد.   یک فرایند شش ساله پزشکی است و من الان آخر این پروسه هستم. کلی برنامه دارم برای داروسازی اما قرار نیست تحصیلات با کار هنری‌ام تداخل داشته باشد. این‌ها مکمل یکدیگر است.»

معمولا در هر دوره‌ای تعدادی کودک و نوجوان وارد عرصه بازیگری می‌شوند و بعد از این‌ که طعم شهرت و محبوبیت را چشیدند ناگهان به سمت و سویی دیگر می‌روند. در این پرونده مجال گفت وگو با همه بازیگران نوجوان فیلم و سریال‌های خاطره انگیز را نداشتیم ولی به طور خلاصه از اوضاع و احوال این روزهای آن‌ها نوشتیم.

 

سپهر آزادی، بازیگری را با بازی در فیلم «درخت گلابی» داریوش مهرجویی در هفت ‌سالگی آغاز کرد اما در سریال «خانه سبز» شناخته شد و سال بعد از آن در سریال «دنیای شیرین» در نقش پسر دوست داشتنی و کوچک خانواده بازی کرد و با بازی در مجموعه طنز «سیب خنده» و «مجید دلبندم» طرفداران بسیاری پیدا کرد. وی فرزند فریال بهزاد، کارگردان و غلامرضا آزادی فیلم بردار است. در واقع او یکی از بازیگرانی است که به‌واسطه خانواده هنرمندش وارد عرصه بازیگری شد. اما به این رشته به شکل حرفه‌ای ادامه نداد و ترجیح داد به دنبال تحصیلات باشد. آخرین باری که مقابل دوربین رفت، سال ۸۳ در فیلم «پل سیزدهم» به کارگردانی فرهاد قریب بود. وی سال‌هاست که خارج از ایران سکونت دارد.