پروانه نجاتی، شاعر و نویسنده دفاع مقدس درباره درستی بیان روابط عاشقانه شهدا و همسرانشان به خبرنگار حوزه ادبیات  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،  گفت : یکی از  دلایل این اتفاق، اجبار نویسنده کتاب یا همان مصاحبه گر با همسر شهید است. من در مصاحبه ها شاهد این بوده ام که  چگونه مصاحبه گر، بحث را به این سمت می کشاند که مثلاً روز اول رابطه شما چگونه بود؟ روز دوم چه طور؟  به نظرم اصلاً در نسل رزمندگان و شهدای دفاع مقدس ابراز عشق به این وضوح وجود نداشت.

وی افزود:  پیوند، صبوری، ایثار، تحمل ، پذیرش  و .. برای آن نسل مهم تر بود ولی چون برای نسل امروز، مسئله عشق و عاشقی و دوست داشتن زن و شوهر مهم است این مسائل بیان می شود. به غیر از اجبار پرسشگر دو علت دیگر آن، خواسته مردم و یا خواسته خود همسر شهید برای بیان روابط عاشقانه است. شاید چون من برای نسلی هستم که خیلی راحت ابراز عشق نمی کردند، به نظرم بیان برخی مسائل جزئی که منجر به نقض حریم خصوصی همسران است، گفته نشود بهتر است. البته مصاحبه گر باید از خط سیری شروع کند.

نویسنده کتاب «خاکستر پروانه» ادامه داد: اینکه مثلا نشان دهیم همسر شهید برای بهتر شدن روابط همدلانه شان برای شوهرش غذای مورد علاقه اش را می پخت؛ یا وقتی  شهید پس از بازگشت از جبهه برای همسرش هدیه می خرد  این بد نیست. ما پنج نوع زبان عشق داریم؛ کلام تأییدآمیز، وقت گذاشتن برای یک دیگر، دریافت هدایا، خدمت به یک دیگر و تماس فیزیکی که در بعضی کتاب های خاطره نویسی به آن پرداخته شده است.

وی در خصوص مسائل بیان شده در آثار دفاع مقدس گفت : مصاحبه گرها به جای آنکه از چیزی که ارزش است صحبت کنند، از مسائل کم ارزش صحبت می کنند. مثلا از استقلال مالی و توان زن در گرداندن زندگی بدون حضور همسرش زیاد صحبت نشده ولی از چگونه عاشق شدن می پرسند. متاسفانه مصاحبه گرها به دنبال این هستند که متن و نثر کتاب خوب باشد. اگر خود همسر شهید کتاب را بنویسد و سپس نویسنده اثر روی مطلب نوشته شده همسر شهید کار کند، متن بهتری از آب در می آید. در کلاس های آموزشی خاطره نویسی می گویند مثلاً وقتی همسر شهید می گوید از خانه بیرون آمدم بپرس که  در چه وضعیت روحی و در کدام شهر و چه تاریخی آمدی ؟ و مطالب دلخواهت را از  زبان او  بیرون بکش. وقتی نویسنده مصاحبه گر حرفه ای شد مطالب با ارزش برای مخاطب انتقال پیدا نمی کند.

نقش زنان در دفاع مقدس تنها همسر شهید نبوده است

وی در خصوص اینکه تنها در این کتاب ها از زنان شهید یاد شده گفت: آثار برجای مانده بیانگر این نیست که زنان علاوه بر همسر شهید بودن، رزمنده بودند و یا در پشت جبهه به آشپزی ، خیاطی ، پرستاری و ... مشغول بودند و یا  طوری هستند که انگار زنان شهید در زمان شهادت و قبل از آن در زمینه بسیج و... فعال نبودند و پس از شهادت فعال شده اند.

نجاتی درباره تفاوت آثار شهدای دفاع مقدس با شهدای شهدای مدافع حرم گفت:  نوع درگیری شهدای مدافع حرم با شهدای دفاع مقدس به جهت شرایط، زمان، تکنولوژی و تصمیم گیری افراد متفاوت است؛  زمان مقابله با رژیم بعث عراق که شهرهای ما را گرفتند و اهواز در خطر حصر قرار گرفته بود، جنگ در داخل مرزها بود اما مدافعان حرم در خارج از مرزها  بودند. زمان شهدای دفاع مقدس گوشی موبایلی برای برقراری تماس وجود نداشت و بیشتر از طریق نامه صحبت می کردند ولی زمان شهدای مدافع حرم به سبب وجود تکنولوژی با جزئیات بیشتری از هم مطلع می شدند که در نگارش آثار خاطره نویسی آنان موثر است.

نویسنده دفاع مقدس  باید  عاشق دفاع مقدس باشد

نویسنده کتاب «حجره‌های ملکوت» درباره ویژگی های نویسندگان آثار دفاع مقدس گفت : همان گونه که نویسنده دینی باید با دین، قرآن و اهل بیت آشنا باشد، نویسنده دفاع مقدس هم باید عاشق دفاع مقدس باشد. باید عرق داشته باشد تا به شخصیت شهید آسیب وارد نشود. نویسنده کتاب «دا» که یک زن جزئی نگر است، هنگام خواندن این کتاب متوجه عشقش به دفاع مقدس می شویم.

نویسنده کتاب « قناری‌ترین آواز»در خصوص آسیب برخی این خاطره نویسی ها بیان کرد: به خاطر اخلاق همه گوش به فرمان امام شدند، امام گفتند:« مملکتی که بیست میلیون نفر جمعیت دارد، باید بیست میلیون بسیجی داشته باشد». آن زمان آبادان در حصر بود و جوانان هم طبق فرموده امام حصر را شکستند. آن جوانان که حصر را شکستند انسان های معمولی بودند ولی الان یک سری جریان‌ها در حال مقدس سازی شخصیت های رزمندگان هستند و آسیب مقدس سازی این است که مخاطب آنان را غیر معمولی می داند و از آنان الگو نمی‌گیرد .

انتهای پیام/