به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، در محرم و صفر امسال، باشگاه خبرنگاران جوان برنامه‌ای گفت و گو محور با نام «تن‌های تنها» را تدارک دیده است که در حدود ۳۰ دقیقه به زندگی افرادی می‌پردازد که کارشان به گونه‌ای متفاوت با محرم و امام حسین (ع) گره خورده است.

برنامه «تن‌های تنها» که در این ایام از سایت باشگاه خبرنگاران جوان تقدیم شما می‌شود، در شانزدهمین قسمت خود میزبان امیر قیصری مسئول موکب فاطمه الزهرا(س) بوده است.

آشنایی شما با هیئت و نوکری سید الشهدا(ع) به چه زمانی بر می‌گردد؟
امیدوارم این آشنایی به زمانی برگردد که هنوز خلق نشده بودیم و با اسم امام حسین(ع) گلمان را سرشتند. ولی چیزی که خاطرم است، از چهار یا پنج سالگی در ایام محرم به هیئت محلمان می‌رفتم و تا شروع مراسم کنار تکیه می‌ایستادم زیرا  نگران بودم که نکند یک زمان بیرق و پرچم برای خدمتگذاری به من نرسد.  ریشه این آشنایی به عالم زر بر می‌گردد که آن روز انتخاب شده باشیم ان شاءالله.

اولین هیئتی که راه انداختید و در آن شروع به کار کردید در ذهنتان است؟
به قبل از انقلاب بر می‌گردد. ما اصالتا اهل شرق تهران حوالی میدان شهدا هستیم که آنجا محل برگزاری هیئت‌های سنگین و تکایای محلی بود و از حدود نه سالگی در این مسیر قرار گرفتیم؛  به فراخور سن و مخاطبان خودمان، سعی کردیم در مدرسه و هیئت‌های خانگی بنیانگذار این قضیه باشیم.

با توجه به اینکه شما مسئول موکب فاطمه الزهرا(س) هستید، توضیح دهید که این موکب از چه سالی شروع به کار کرد و با چه چیزی آغاز شد؟
سال ۸۹ یا ۹۰ بود که توفیق پیدا کردیم اربعین به عنوان زائر مشرف شویم. آن موقع امکانات بسیار کمتری  داشتیم و احساسمان این بود که  می‌توانیم کاری فراتر از زائر بودن هم انجام دهیم. در نهایت سال ۹۲ موفق شدیم که خدمت مهندس پلارک ریاست وقت ستاد بازسازی عتبات برسیم و درخواست کردیم جایی برای خدمت رسانی به ما بدهند. بخصوص اینکه یکسری سرویس بهداشتی ایجاد کنیم زیرا این موضوع، مشکل زیادی برای زائران ایجاد می‌کرد. مهندس پلارک به ما لطف و اعتماد کرد. اولین کار جدی به عنوان خادم را سال ۹۲ در عمود ۲۰۲ جاده نجف کربلا شروع کردیم.

هیئت شما در اربعین به زوار چه خدماتی می‌داد؟
سال اول با نانوایی و اسکان در دو سوله تقریبا ششصد متری شروع کردیم. ظرفیت واحد پزشکی ما در سال ۹۸ به جایی رسید که از نجف اشرف هم برای ما مریض می‌آوردند. آمبولانسی داشتیم که در آن تیم احیا مستقر بود یعنی چند سکته‌ای و یا چند تن در حال موت را احیا کردند و این موضوع به بیمارستان‌های نجف و هلال احمر هم اطلاع رسانی شده بود. لذا از آنجا هم مریض می‌آوردند. حتی سال آخر یونیت دندانپزشکی هم داشتیم.

یک موکب از ایران از سال ۹۲ در بحث اربعین شروع به فعالیت کرد و در سال ۹۸ به اوجی از فعالیت رسید، این موکب (فاطمه الزهرا) با پتانسیلی که دارد پذیرای چه کسانی بود؟
تیم پزشکی ما در سال ۹۸ موفق شد ۵۲۰۰۰ نفر از زائران همه کشور‌هایی که به ما مراجعه می‌کردند را ویزیت کند. البته ویزیت سطحی نبود یعنی اسم شهر، شماره تلفن، نوع بیماری، تاریخ مراجعه و ... را ثبت کردند و در کل کار بزرگی شکل گرفت.

هزینه این کار بزرگ به چه نحو تامین می‌شد؟
همه واحد‌ها تمام هزینه‌های خود را تا سال گذشته خودشان تامین کردند که سنگین‌ترین واحد پزشکی بود زیرا چهل پزشک متخصص، پرستار و خدماتی همراه ما هستند که حتی از محل کارشان هم مرخصی می‌گیرند و می‌آیند. هزینه دارو و خدمات تجهیزاتی پزشکی را خود طبیبان می‌پردازند و با دل و جان خدمت می‌کنند. یا به عنوان نمونه، واحد نانوایی، سالیانه سی تن آرد به عراق می‌برد و نان می‌پزد. همه هزینه رفت و برگشت، پول ویزا، بلیت و... را خودشان تامین می‌کنند. حتی، چون قید کردیم که برای خدمتگذاری آمدیم زیارت هم نمی‌رویم و وقتمان را صرف خدمت رسانی می‌کنیم.  آنقدر ترافیک کاری بالاست که در جاده می‌ایستیم و‌عرض ادب و احترام می‌کنیم و یا به نجف می‌رویم و از آقا علی بن ابی طالب(ع) اجازه خدمتگذاری می‌گیریم.

در این مدت زمانی که آنجا هستید برخورد مردم عراق با شما چگونه است؟
 متاسفانه مجموعه ما روی مواکب دوستان عراقی که در شعاع پنجاه یا صدمتری قبل و بعد ما بودند سایه می‌انداخت، اما چند سالی است که با روش‌های مختلف از جمله آرد، ظرف یکبار مصرف، قند و چایی، برنج و روغن و ... به آن‌ها دادیم و ارتباط گرفتیم. حتی پذیرای مریض‌های خانوادگی آن‌ها هم بودیم. بعضاً دعوتشان کردیم و به زیارت امام رضا(ع) رفتیم. خوشبختانه روابط بسیار خوبی با موکب داران عراقی اطرافمان داریم.  امسال  که موفق نشدیم  کربلا برویم، پیام‌های محبت آمیز زیادی از آن‌ها دریافت کردیم.

در این چند سال سفر اربعین چه خاطره‌ای برای شما پیش آمده که زمانی که تنها می‌شوید شیرینی این خاطره حالتان را عوض می‌کند؟

یک کاری را دو سال پیش شروع کردیم که به علت گرانی و زیاد شدن هزینه‌ها نتوانستیم زیاد دنبال کنیم. اینکه ویلچر و کالسکه از ایران تهیه می‌کردیم و می‌بردیم و هرکی نیاز داشت می‌دادیم و به او می‌گفتیم به کربلا که رسیدی به فلان عمود بده و سال آینده به ما بر می‌گردانند. به یک خانم و آقای پزشکی که یک بچه دو ساله و یک فرزند سه ماهه داشتند کالسکه دادیم و آنها بسیار خرسند شدند. یا وقتی به یک خانم باردار ویلچر دادیم خیلی ما را دعا کردند، وقتی این صحنه‌ها را می‌بینیم حالمان خوب می‌شود و همین ها محرک و مشوق خوبی خواهد شد. یا یک روز یک پدر مفقود الاثر آمد به ایران و چک پنجاه هزار تومانی به ما داد و گفت امسال همسرم نتوانست به عمود ۲۰۲ بیاید، ولی نذر کرده بود که  اگر خبری از پسرمان  شد، این نذری را به نیت ایشان بدهم.  انگار جنازه پسرشان آمده بود.

آیا این فعالیت‌های شما مختص زمان اربعین است؟
با کمال افتخار بگویم که ریشه و تشکل ما در اربعین است، ولی حدود سه سال پیش که سر پل ذهاب زلزله آمد حدود ۷۰ درصد بچه‌های ما به خانه برنگشتند و جهت کمک رسانی مستقیم به سر پل ذهاب رفتند که  این اولین کار داخلی غیر اربعینی ما بود. آشپز‌های ما در قصر شیرین مستقر شدند و آشپزی هم کردیم که بسیار هم لذت بخش بود. علی رغم همه جو سازی‌ها و سمپاشی‌هایی که آن سال‌ها مد بود و می‌گفتند پول ایرانی‌ها را به عراقی‌ها می‌دهند اما اصلا اینطور نبود. حدود سی درصد خدمات سر پل ذهاب را از صفر تا صد دستمان گرفتیم و همه امکاناتی که داشتیم را تقدیم دوستان کردیم.

امسال با توجه به شیوع ویروس کرونا پیاده روی اربعین برگزار نمی‌شود، هیئت فاطمه الزهرا(س) با توجه به پتانسیلی که دارد چه کاری انجام داد؟
ما در سیل و زلزله بودیم و انجام وظیفه کردیم و منتی سر مردم خوب کشورمان نداریم. در بحث کرونا باید عمیق‌تر و تخصصی‌تر وارد می‌شدیم فکر می‌کنم از اواسط بهمن بود که موفق شدیم با بیمارستان فوق تخصصی «بقیه الله» ارتباط بگیریم که دوستان هم لطف داشتند و باور کردند که می‌توانیم خدمت کنیم. چند جلسه با آن‌ها داشتیم و اجازه دادند به داخل بیمارستان برویم. یک بخش را برای ما ایزوله کردند و حتی آسانسوری که به ما دادند جدا بود. ما در ایام عید تا اواخر فروردین ماه مستقر بودیم، حدود ۲۵ تن آب پرتقال برای بیمارستان بقیه الله، کادر درمان، بیمارستان شریعتی و بیمارستان گلستان تهیه کردیم. در همین میان گروه‌های دیگر جهادی و مواکب نیز مشغول شدند. حدود ۱۸۰۰ بسته ارزاق خشک نیز (در راستای کمک‌های مومنانه‌ای که رهبر انقلاب به آن اشاره کردند) تهیه کردیم. پس از آن پیشنهاد دادیم که همه مواکب و انژیو‌های مردم نهاد را برای رفتن به سیستان و بلوچستان دعوت کنیم و به کمک تبلیغات صدا و سیما به بحث بهداشت آن‌ها بپردازیم که نمی‌دانم چرا نشد.

موکب فاطمه الزهرا(س) این شرایط را دارد که اگر امسال شرایط فراهم شود، توانایی و استعداد‌های که در اربعین مصرف می‌کرد به سیستان و بلوچستان ببرد؟
یک بخشی از کمک‌ها ارسال شده، ولی یکدست صدا ندارد.

صحبت آخر؟
هرساله قبل از برگزاری مراسم اربعین و انجام خدمتگذاری ها، یک همایش برای خادمان برگزار می کردیم و در بخشی از آن یک سری عبارات را می‌گفتیم. این هم بگویم که ما کار تیمی می‌کنیم و فرد مطرح نیست. شعار ما این بود که اگر یک نفر به رحمت خدا رفت بدون اینکه از او اجازه‌ای بگیریم برای تسلای دلش در تشییع جنازه، ختم و هفتم او شرکت می‌کنیم.  ولی برای چهلم  و اربعین می‌گوییم که اگر صاحبخانه دلش خواست ما را دعوت می‌کند و تا دعوتنامه نفرستند نمی رویم. اصلا هم مهم نیست این‌هایی که به اربعین آمدند شیعه باشند زیرا داخل آن‌ها اهل تسنن و بودایی و ... می‌بینیم، چون همه کارت دعوت دارند.

عرض خاصی هم برای موکب داران و خادم‌ها دارم. اینکه امام حسین (ع) گاهی اوقات لطف می‌کند و به برخی‌ها می‌گوید که هم در اربعین مهمانی و هم با تو صمیمی ترم. پس بیا و آبرو داری کن، بیا و نگذار کسی خسته شود. بیا و جای خواب مهمان‌های من را تامین کن. بیا غذا و چایی بده و ... خدام قدر این مهمان خاص بودن را بدانند و از زمانی که  می‌روند باید با خودشان این تصور را داشته باشند  که می‌رویم تا دیگر چادری خاکی نشود، پایی تاول نزند و...  این بزرگترین خدمت امام حسین (ع) و اربعین‌ها است.

انتهای پیام/