وقتی نقاشی‌های گاو نماد ثروت انگلیس بود + تصاویر
به گفته «هریت ریتوو» از طریق مطبوعات به کشاورزان عادی هشدار داده می‌شد که تلاش برای رقابت با اشراف در تلاش برای رسیدن به گاو‌های غول پیکر می‌تواند بسیار پرهزینه باشد، و حتی به قیمت کل مزارع آن‌ها تمام شود.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، در سال ۱۸۰۲، لندن خانه گاو نر بسیار ویژه‌ای بود. این گاو نر پس از حضور در تور رژه در اطراف انگلیس و اسکاتلند، به گاری بسته شد که مخصوص او طراحی شده بود. در هر ایستگاهی که او فرود می‌آمد، گاو نر جمعیت زیادی را به خود جلب می‌کرد که از هر طرف می‌آمدند تا به اندازه عظیم آن خیره شوند، زیرا این گاو نر حدود ۱۵۰۰ کیلوگرم وزن داشت و تنها زنده بودن یک گاو نر به این اندازه به خودی خود یک معجزه بود.
این گاو نر معروف به «گاو نر دورهام» در یک تابلوی رنگ روغن جاودانه شد و تصویر آن روی صد‌ها پوستر با صرف هزینه زیادی چاپ شد. با این حال این گاو نمایانگر بخش کوچکی از یک مد بزرگتر بود که انگلیس را در قرن نوزدهم فرا گرفت. ده‌ها مالک ثروتمند در انگلیس بیش از گذشته برای پرورش حیوانات بزرگ و پر چربی کار می‌کردند و از آنجا که احساس افتخار می‌کردند برای دستاورد‌های خود و تمایل زیادی که به کسب شایستگی و محبوبیت عمومی داشتند، به نقاشان حرفه‌ای وظیفه کشیدن تابلوی نقاشی از دام‌های متمایز خود را محول کردند
.
ژست گرفتن کنار گوسفند‌ها
اوایل قرن نوزدهم اوج هنر نقاشی از گاو بود. موضوع این هنر اغلب اسب‌های مسابقه‌ای بود که برای نشان دادن سرعت و چابکی به صورت باریک کشیده می‌شدند؛ اما برای حیوانات مزرعه اندازه اصلی معیار کشیدن نقاشی بود. در این نقاشی‌ها گاوها، گوسفند‌ها و خوک‌ها بزرگ هستند. با وجود این، آن‌ها روی چهار دست عجیب لاغر ایستاده اند. گاهی اوقات صاحب این حیوانات نیز در کنار آن‌ها نیز نقاشی می‌شدند و در نقاشی با افتخار به حیوان خود نگاه می‌کند گویی که آن‌ها ساخته خودشان هستند. گاهی از حیوان به تنهایی نقاشی کشیده می‌شود و گاهی به نظر می‌رسد حیوان برای بلعیدن یک دهکده کامل آماده است.
یک نقاشی مبالغه‌آمیز
ابه دلیل روش ساده برای به تصویر کشیدن این حیوانات حتی به رغم اینکه حیوانات گنجانده شده در آن به نخبگان و ثروتمندان تعلق دارند، اغلب به عنوان «هنر روستایی» یا «هنر ساده» یاد می‌شود و تصاویر حاصل از آن بخشی برای نمایش و بخشی دیگر برای تبلیغ بود.
گاو‌های چاق، خوک‌های بزرگ و گوسفند‌های چاق به عنوان شاهدی بر موفقیت صاحبان آن‌ها در تولید مثل و ترکیب نژاد‌ها با هدف رسیدن به بزرگترین اندازه و سنگین‌ترین وزن در نظر گرفته شدند. کشاورزان ثروتمند برای ایجاد گاو‌هایی بزرگ، از انتخاب مصنوعی در تولید مثل استفاده کردند.
بیشتر بخوانید
علاوه بر پرورش، برخی از روش‌های جدید در کشاورزی و تغذیه دام نیز به تولید حیوانات بزرگتر کمک کرده بود. کشاورزان ثروتمند در مسابقات کشاورزی شرکت می‌کردند و دائماً از آخرین یافته‌های تحقیقات علمی در این زمینه آگاه بودند و به آن‌ها «بهبود دهندگان» می‌گفتند، زیرا آن‌ها در تلاش بودند نسل حیوانات موجود در آن زمان را بهبود بخشند.
روش‌هایی مانند تغذیه گاوها با روغن و کیک‌های شلغم برای پروار کردن نهایی قبل از ذبح چنان گسترده شده بود که همسر ملکه ویکتوریا «پرنس آلبرت» نیز به این کار مشغول شد و به داشتن برنامه برای پروار کردن خوکهایش مباهات می‌کرد.
اگر یک حیوان فوق العاده بزرگ بود، صاحب آن از گالری‌های نقاشی به عنوان وسیله‌ای برای تبلیغ استفاده می‌کرد. این ماجرا یک طبقه از حیوانات مشهور را ایجاد کرد، مانند گاو نر دورهام، که عکس آن‌ها به عنوان الگوی بشقاب‌های شام استفاده شد! حیوانات بسیار استثنایی نیز به بهای گزاف فروخته شدند. اما فقط پرورش دهندگان آماتور نخبه وقت و هزینه داشتند که حیوانات استثنایی تولید کنند.
بسیاری از اشراف و اربابان دارای مزارع پراکنده بودند و در آن زمان تولید مثل و ترکیب نژادی حیوانات به تفریح مورد علاقه ثروتمندان و اشراف تبدیل شد. به گفته «هریت ریتوو» مورخ، از طریق مطبوعات به کشاورزان عادی هشدار داده می‌شد که تلاش برای رقابت با اشراف در تلاش برای رسیدن به گاو‌های غول پیکر می‌تواند بسیار پرهزینه باشد، و حتی به قیمت کل مزارع آن‌ها تمام شود. ریتوو همچنین اظهار داشت که کشاورزان طبقه بالا از ملی‌گرایی و میهن پرستی برای توجیه رقابت‌ها و تبلیغ خود استفاده می‌کردند.
اصلی که آن‌ها به آن استناد می‌کردند این بود که اگر نخبگان قادر به تولید گاو‌های بزرگتر و چاق‌تر بودند، در آن صورت کشاورزان عادی و فقرا نیز سرانجام می‌توانند صاحب آن‌ها شوند و با فروش گوشت بیشتر جوامع روستایی نیز از نظر اقتصادی ثبات بیشتری خواهند داشت. حتی امنیت ملی کشور نیز از این امر سود خواهد برد، زیرا رشد جمعیت در انگلیس با سرعت بالایی در حال افزایش بود و به دلیل تکرار جنگ‌های پی در پی، تأمین منابع غذایی از حیوانات چاق بسیار ضروری بود.
فرآیند بهسازی حیوانات آنقدر سریع رشد کرد که میانگین اندازه گاوها از ۱۷۱۰ به ۱۷۹۵ حدود یک سوم افزایش یافت. اغلب نقاشی‌های رنگ روغن و چاپ تجاری این حیوانات متمایز همراه با اطلاعاتی در مورد این حیوان، از جمله وزن و ابعاد آن و همچنین تلاش‌های صاحب آن در تولید مثل بود. به گفته پروفسور مطالعات حیوانات «رون پرولیو» این پرتره‌ها برای برجسته کردن اندازه ایده آل حیوانات غالباً اغراق آمیز بودند که بیشتر روی این موارد تمرکز داشت: غلظت وجود چربی‌ها در مناطق خاص. برای خوک ها، شکل ایده آل شبیه شکل توپ فوتبال بود، در حالی که شکل ایده آل برای گاو و گوسفند مستطیلی بود.
صرف نظر از مشهور کردن دامداران ثروتمند، نقاشی و چاپ حیوانات یک هدف عملی داشت. پرورش دهندگان در سراسر کشور توانستند از تصویر یک حیوان خاص به عنوان الگو برای گله‌های خود استفاده کنند، زیرا دام‌هایی که مطابق با استاندارد‌های زیبایی مورد نیاز بودند از ارزش بیشتری برخوردار بودند.
حتی امروز، حیوانات بزرگ کشاورزی مورد توجهند، اما نه مثل گذشته در بسیاری از نقاط روستایی نقاشی‌های باقی مانده از گاو‌های غول‌پیکر آویزان است و نوعی گذشته روستایی را برای بیننده تداعی می‌کند.
بسیاری از میخانه‌ها و بار‌ها در انگلیس به نام بسیاری از گاو‌های معروف سابق مانند (The Craven Heifer) و (گاو نر دورهام) نامگذاری شده اند.
اما امروزه نقاشی‌های متمایز گاو دیگر نه نشانه‌ای از رفاه و نه ملی‌گرایی یا میهن پرستی است و درست مانند بسیاری از موارد و اقدامات قبلاً محبوب فوق العاده از بین رفته، این نقاشی‌ها عجیب و گاه خنده آور به نظر می‌رسند.
منبع: تابناک باتو
انتهای پیام/
