با کودکان لجباز مدارا کنید
والدین با تکنیک‌های رفتاری می‌توانند مشکل خود را با کودکان بدقلق و نا آرام حل کنند.
به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از ساری ،مطهره مهدوی کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی گفت: لجبازی و عصیانگری کودکان یکی ازمشکلات بزرگ خانواده‌ها است و والدین زیادی با آن دست به گریبان هستند به طوری که کل سیستم خانواده را درگیر کرده و آسایش و امنیت آن‌ها را بر هم می‌زند.
او افزود: یکی از عوامل بسیار عمده لجبازی و عصیانگری کودکان عدم شناخت والدین از ویژگی‌ها و تغییرات فیزیولوژیک و روانی و عدم آموزش مهارت‌های لازم جهت چگونگی برخورد با این کودکان است.
کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی گفت: صحبت کردن یکی از راه‌های برقراری ارتباط با کودکان است، گوش دادن و صحبت کردن دو نیمه فرآیند برقراری ارتباط است.
از جملات مثبت استفاده کنید
مهدوی ادامه داد: اگر به فرزندتان بگویید که چه کار باید انجام دهد، پاسخ بهتری به خواسته تان خواهد داد تا از او بخواهید که چه کاری را انجام ندهد> برای مثال گفتن «هومان جان، بگو چرا عصبانی هستی و جیغ؟» بهتر از گفتن «این قدر جیغ نزن هومان!» است.
کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی افزود: برای کودکان با توجه به جوان بودن مغز آن‌ها چند ثانیه طول می‌کشد تا آن چه را که شما گفته اید بفهمند و نسبت به آن واکنش نشان دهند، بنابراین ضمن اینکه از جملات مثبت استفاده می‌کنید فرصت کافی به کودکتان بدهید تا پیام‌هایی را که دریافت می‌کند در مغزش پردازش کرده و در خصوص واکنش مناسب تصمیم گیری کند.
بیشتر بخوانید:
مهدوی ادامه داد: کودک شما تنها می‌تواند سه موضوع مختلف در هر جمله را بخاطر بیاورد، به عنوان مثال جمله «هومان جان، لطفاً اسباب بازیت را بردار بیار و بعد بیا این جا ببینم چی شده؟» پاسخ مناسبی به دنبال خواهد داشت، درحالی که جمله «هومان، این قدر جیغ نزن، بازیتو بکن، دوباره چی شده؟ چرا حرف نمی‌زنی؟» طولانی است و پاسخ مناسب را در پی نخواهد داشت.
پیامتان را به درستی و واضح منتقل کنید
کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی گفت: داشتن حق انتخاب خوب است و این موضوع سبب مستقل بار آمدن فرزندتان می‌شود، به عنوان مثال «هومان دوست داری با هم نقاشی بکشیم یا بازی کنیم؟» یک جمله خوب توأم با حق انتخاب است، با پرسیدن جمله «می‌خواهی الان بریم حمام؟» مجوز دادن پاسخ نه را به کودکتان می‌دهید.
او افزود: محترم شمردن صفات ویژه رشد فرزندان، خود می‌تواند به آن‌ها کمک کند، این وظیفه والدین است که بیندیشند، قدر بشناسند و فرصت‌هایی را برای رشد فرزندشان به وجود آورند، نه این که او را مجبور کنند طوری باشد که آرزویش را دارند.
کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی با بیان اینکه خانواده‌ها باید مسیر را هموار کنند و کودکان خودشان می‌دانند چگونه مسیر را به درستی طی کنند، گفت: خانواده‌ها زمان و مکان کافی در اختیار کودکان قرار دهند تا وقتی آماده بودند بتوانند رشد خود در زمینه‌های مختلف را شروع و به سرانجام برسانند.
انتهای پیام/ س
