به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،تلفن همراه، اینترنت و بازی‌های رایانه‌ای غول‌های هفت سری شده اند که ساعت مفید زندگی کودک و نوجوان را در چشم بهم زدنی می‌بلعند. انرژی ذهن بچه‌ها پس از چند ساعت درگیری با این موارد، کاهش پیدا می‌کند و با ته مانده انرژی شان می‌نشینند سر درس و مشق. پر واضح است که یادگیری شان هم افت خواهد داشت. کودک یا نوجوانی که مدام در فضای مجازی حضور داشته و با انواع بازی‌های یارانه‌ای دست و پنجه نرم کرده با چشمان سرخ و ذهن خسته در کلاس آنلاین شرکت می‌کند و با خیال آسوده‌تر از کلاس واقعی چرت می‌زند. مرقبت از کودکان و نوجوانان در فضای مجازی و دنیای تکنولوژی، دغدغه همه پدر و مادرهاست. چند گام ساده کمک می‌کند مراقبان و مهم‌تر از همه همراهان خوبی برای سیر و سیاحت فرزندانمان در فضای مجازی و دنیای تکنولوژی باشیم. این موضوع با رشد و استقلال شخصیتی آن‌ها همخوان و سازگارتر است.

گام اول؛ خوش انتخاب باشیم

اصلی در روانشناسی هست که می‌گوید برای نقد موثر، بهتر است ابتدا به حسن‌ها اشاره کنیم. دامنه اطلاعات و اشراف خوبی هم داشته باشیم. در این صورت گفتگوی فعال و مشارکت طرف مقابل را خواهیم داشت. در غیر این صورت مونولوگ یا جمله‌های یک طرفه بی یا کم تاثیر بیان کرده ایم که ممکن است فرد شنونده آن باشد، اما به احتمال بسیار زیاد بکار برنده آن نخواهد بود. وقتی قرار است فرزندمان را از بازی رایانه‌ای یا فضای مجازی محروم یا محدود کنیم بسیار ضروری است که بازی‌های بهتر، گروه‌های مجازی مناسب سن او را بشناسیم و معرفی کنیم. دلایل خودمان برای مخالفت با آن مورد را مطرح کنیم. نقش ما از والدین محدود کننده باید به والدین پیشنهاد دهنده، تغییر کند. برای مثال بگوییم که این بازی را انجام نده، اما این بازی مناسب‌تر است. در این گروه تلگرامی عضو نشو، اما این گروه‌ها مناسب‌تر هستند. حتی می‌توانیم از خود کودک یا نوجوان بخواهیم پیشنهاد‌های جایگزین به ما معرفی کنند. نکته کلیدی در انتخاب‌های ماست. هر قدر انتخاب و پیشنهاد‌های جذاب و سنجیده تری ارائه دهیم نه تنها پذیرفته و با کمال میل جایگزین می‌شود که نقش ما به عنوان والد «همراه» را پررنگ‌تر و مسیر تربیتی را هموارتر می‌کند. چکیده این گام؛ سعی کنیم بهترین‌ها و جذاب‌ترین‌ها را پیشنهاد کنیم نه دم دستی‌ترین‌ها را و جلوتر از فرزندمان باشیم. این امکان با کمی جستجو و صرف زمان کار سختی نیست.

گام دوم؛ هزار بار بنویسیم «با هم»

فرزند ما نباید ما را محدودگر، سخت گیر و غیرانعطاف پذیر ببیند. اتفاقاً خیر ما هم در این است که نبیند، چرا؟! معلوم است. همه ما کودک درونی داریم که تشنه و مشتاق تکاپوست. عاملی که کمک می‌کند حتی در کهنسالی سرزنده باشیم و سرگرمی‌های سالمی داشته باشیم. باید حواسمان باشد وقتی فرزندمان را برای استفاده از اینترنت، فضای مجازی و بازی‌های رایانه‌ای مدیریت می‌کنیم به کلمه حیاتی «با هم» توجه کنیم. فیلم ببینیم، بازی کنیم و چرخی در اینترنت بزنیم، اما با هم. این با هم بودن نباید جنبه سرک کشیدن و کنترل گرانه به خود بگیرد. شاید بگوییم محال است فرزندانمان در حالی در فضای مجازی جستجو کنند که ما ناظر آن‌ها باشیم. مدیریت زیرکانه این است که موضوع جستجو برای فرزندانمان تعیین کنیم و بخواهیم به ما کمک کنند در این حالت هیچ گاردی وجود ندارد و در مرحله بعد فرزند اگر در زمینه جستجوی مورد علاقه خود با مشکلی روبه رو باشد از ما کمک می‌گیرد، این دقیقاً همان عکس العمل کمک خواستن ماست.

همراهی ما در بازی‌ها بهترین مصداق و کاربرد برای این با هم بودن است. همیشه بازی‌های گروهی شیرین‌تر از بازی‌های انفرادی است. وقتی قرار باشد ساعات بازی فرزندمان را کاهش دهیم، بهترین فرصت برای همبازی شدن مهیا شده. وقتی همبازی او باشیم و قرار باشد محدودیت‌های زمانی را اعمال کنیم، دیگر فکر نمی‌کند که این تنها اوست که متضرر و محدود شده است. کاملاً درک خواهد کرد که ما دشمنی خاصی با بازی کردن و حضور او در فضای مجازی نداریم و دوستانه و تعاملی مدیریت می‌کنیم.

گام سوم؛ حرف و عمل ما یکی باشد

اگر قرار است تربیتی تعاملی و موثر داشته باشیم، در مواجهه و استفاده از فضای مجازی وتکنولوژی، حرف و عمل ما باید یکی باشد. رفتارمان همان طوری باشد که انتظار داریم رفتار فرزندمان باشد. برای مثال موقع غذا خورن، تلفن همراه را کنار بگذاریم. وقتی با او صحبت می‌کنیم و پیامکی برای ما ارسال می‌شود، حتما‍ً جمله مان را به پایان برسانیم بعد تلفن را توی دست بگیریم. اگر با ما صحبت می‌کند حتماً با دقت به چشم هایش نگاه کنیم. از او درباره مواردی که با ما صحبت می‌کند، سئوال بپرسیم یا بخواهیم توضیح دهد. فقط در موارد کاملاً ضروری و با عذرخواهی از اینکه صحبتش را قطع می‌کنیم، تلفن همراه را پاسخ بدهیم.

اگر در حال انجام کاری هستیم و در مرحله‌ای از کار نیاز به استفاده از شیوه یا ترفند‌هایی وجود دارد که معمولاً در فضای مجازی یافت می‌شوند و او به سرعت می‌خواهد با جستجو در این فضا به نتیجه برسد، می‌توانیم هوشمندانه مانع شویم. برای مثال بگوییم بیا خودمان حلش کنیم بعد ترفند خودمان را در فضای مجازی بارگذاری کنیم. همچنین وقتی فرزندمان را در بازی‌های پلی استیشن و یارانه‌ای محدود می‌کنیم از محدودیت‌های خودمان در فضای مجازی و بازی‌های موبایلی هم به او خبر بدهیم. این همراهی و دلسوزی به هیچ وجه از یاد او نخواهد رفت. وقت و بی وقت در فضای مجازی، اینستاگرام، گروه‌های تلگرامی و واتساپی نباشیم. برای مثال در حال هم زدن غذا چشم و فکرمان معطوف به صفحه موبایل نباشد. بچه‌ها به عمل ما بیشتر توجه می‌کنند تا حرف‌های ما.

گام چهارم؛ تعادل را رعایت کنیم

بقیه کار‌ها و فعالیت‌ها را به خاطر تکنولوژی کنار نگذاریم یا برای اینکه به فرزندانمان بیاموزیم باید کمتر از فضای مجازی، بازی‌های کامپیوتری و تکنولوژی استفاده کنند خودمان و آن‌ها را کاملاً محدود نکنیم. این رفتار‌های شعاری و نمایشی دوام چندانی نخواهد داشت. استفاده کافی و به صرفه را به فرزندمان بیاموزیم. برخی والدین ساعت بازی کودکان و نوجوانان خود را به شدت محدود می‌کنند. برای مثال می‌گویند فقط جمعه‌ها روز بازی است یا در هفته فقط می‌توانند دو ساعت بازی یا در فضای مجازی جستجو کنند. از طرفی به شیوه کاملاً نمایشی خود را در استفاده از فضای مجازی محدود می‌کنند، اما همین که از دید فرزندان خود خارج، سرگرم گوشی می‌شوند. حواسمان باشد به همان میزان که ما مراقب بچه‌ها هستیم و نظارت می‌کنیم، آن‌ها هم فکرشان معطوف و دقیق به کردار ماست. قوانین خشک و یک جانبه‌ای وصل نکنیم که خودمان از عهده آن برنیاییم.

گام پنجم؛ قانون ساعت ممنوع!

حواسمان به ساعت باشد. در خانه قانون «ساعت ممنوع! داشته باشیم» در این ساعت ما و اعضای خانواده نباید تلفن همراه به دست بگیریم. این ساعت ممنوع می‌تواند از یک ساعت مشخص آغاز شود و برای مثال ۳ ساعت ادامه داشته باشد. سبک دیگری هم وجود دارد. اینکه اعضای خانواده از ساعت ۱۹ یا ۲۰ شب به بعد تا صبح فردا حق نگاه کردن به گوشی نداشته باشند. این شیوه کمی سخت گیرانه است. می‌توانیم به جای یک ساعت ممنوعه چند ساعت ممنوعه کوتاه و تناوبی انتخاب کنیم. برای مثال ساعت ممنوعه هنگام خوردن غذا، ساعت ممنوعه دورهمی خانوادگی یا ساعت درس و مشق. همگی به این ساعت‌ها پایبند باشیم. برای انگیزه بیشتر بچه‌ها به اجرای این طرح، از آن‌ها بخواهیم نقش ناظر و عامل اجرایی را بازی کنند. موقع شام تلفن همراه همه را جمع کنند و یک گوشه بگذارند. برای دورهمی‌های خانوادگی موضوع یا سرگرمی انتخاب کنند.

مدت این دورهمی‌ها هم طولانی نباشد تا افراد خلاف میل باطنی خود ناچار به حضور در آن شوند یا دچار کسالت. محتوای ساعات ممنوعه باید انقدر جذاب باشند که افراد خانواده و فرزندان با اشتیاق همراهی کنند نه به اکراه و از سر ترحم. برای افرادی که به این طرح پایبند هستند، جایزه و تشویق در نظر بگیریم. تشویق دیگران بهترین تنبیه خطاکاران است البته در این شیوه افراط نکنیم، چون تاثیر منفی می‌گذارد، مایه حسادت و دلخوری و محکوم شدن ما به کوتاهی در احوال دیگران می‌شود.

منبع: فارس

انتهای پیام/