چرا در عکس‌های قدیمی کسی لبخند نمی‌زد؟ + تصاویر
اگر به عکس‌های قدیمی افراد در قرن نوزدهم نگاهی بیندازید، همزمان چندین ویژگی بسیار جالب را مشاهده خواهید کرد.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،اگر به عکس‌های قدیمی افراد در قرن نوزدهم نگاهی بیندازید، همزمان چندین ویژگی بسیار جالب را مشاهده خواهید کرد. اولاً، افراد، به عنوان یک قاعده، بسیار غمگین و بسیار خسته به نظر می‌رسند. ثانیا، آن‌ها اغلب دست خود را بر روی یک شی یا شانه شخص بغل دستی موجود در عکس قرار می‌دهند. همه این‌ها در عکس‌های قرن قبل خیلی زیاد اتفاق می‌افتد به طوری که زمان آن رسیده است که ببینید موضوع این ژست عکاسی چیست
در عکس‌های قدیمی، مردم همیشه با ژست‌های خسته دیده می‌شوند و بندرت لبخند می‌زنند
بیشتر بخوانید
افرادی که در عکس‌های قدیمی هستند به یک دلیل دست خود را روی چیزی یا شخصی می‌گذارند. در واقع، چهره‌های خسته و ابراز تیره و تار اولین "دوستداران عکس" به همان دلیل دقیقاً یکسان هستند؛ و دلیل آن ساده است - تصاویر در قرن نوزدهم برای مدت طولانی گرفته شده اند. مردم مجبور بودند بیش از یک دقیقه بنشینند، گاهی اوقات ممکن است یک ساعت طول بکشد. تعجبی ندارد که فردی خسته باشد و از چنین کاری هیچ لذتی را احساس نکند. با دانستن این موضوع، عکاسان از همان ابتدا افرادی را که ایستادن برای آن‌ها دشوار بود در موقعیتی نشسته قرار می‌دادند. همچنین نگه داشتن مصنوعی لبخند به مدت یک ساعت کار آسانی نیست.
عکاسی در گذشته بسیار دشوار بود
اما چرا گرفتن اولین عکس‌ها اینقدر طولانی بودند؟ همه چیز در مورد بخشی از فرایند عکس مانند "قرار گرفتن در معرض نور" است. به زبان ساده و قابل فهم، سرعت شاتر زمان نوردهی عکس است که در این مدت دوربین کادر را می‌گیرد و نور روی لایه حساس به نور تأثیر می‌گذارد. این همان "درک لحظه" است که به لطف آن عکس به دست می‌آید.
اولین عکس در تاریخ در ۸ ساعت گرفته شد
در عصر دستگاه‌های مکانیکی، سرعت شاتر توسط یک دیافراگم مکانیکی، تنظیم می‌شد که سرعت شاتر را در زمان مناسب انجام می‌داد. صدای معروف کلیک هنگام ایجاد عکس، صدای همین شاتر است. البته، در عصر دستگاه‌های الکترونیکی، کرکره‌ها مدت طولانی هیچ صدایی منتشر نمی‌کنند و بنابراین برای سهولت کار و در قالب برخی از "ادای احترام به سنت"، توسط تلفن هوشمند یا دوربین با استفاده از بلندگو تقلید می‌شود.
عکاسی مسیری طولانی را طی کرده است
مهمترین قسمت دوربین لایه بسیار حساس به نور است. در دستگاه‌های مدرن، این یک ماتریس ویژه است که برای ایجاد کسری ضعیف در ثانیه کافی است. زمان نوردهی در دوربین‌های مدرن حدود ۱/۳۲۰۰ ثانیه است. اولین عکس در سال ۱۸۲۲ توسط جوزف نیپس گرفته شد که از یک صفحه فلزی پوشانده شده با قیر به عنوان ماتریس استفاده می‌کرد. قرار گرفتن در معرض خلق اولین عکس در تاریخ بشر فقط ... ۸ ساعت طول کشید.
همان copfalters سر
با این حال، تا سال ۱۸۳۶ بیشتر عکس‌ها باید به مدت ۱۵-۳۰ دقیقه نگه داشته می‌شدند. این برای اشخاص زمان بسیار بالایی بود. در نتیجه، عکاسی‌ها از دستگاه‌هایی به نام copfalters - پایه‌هایی استفاده می‌کردند که سر فرد را در موقعیت صحیح نگه دارند و به او کمک کنند تا حرکت نکند.
آیا تا به حال فکر کرده اید چرا در عکس‌های قدیمی لبخند نمی‌زدند؟
آیا مردم دندان‌های زشت و خراب داشتند؟
حتی بیشتر از این، به کسانی فکر کنید که قبل از اتومبیل و برق بزرگ شده اند. چگونه زنده ماندند؟ آیا آن‌ها بسیار خوشحال بودند؟ اگر تا به حال به عکس‌های قدیمی سیاه و سفید دقت کرده باشید چهره در این عکس‌ها قدیمی به نظر غمگین می‌رسد و به سختی لبخند را می‌توان مشاهده کرد.
کاملاً درست است. لبخند در عکس‌های قدیمی دیده نمی‌شود. واقعاً زندگی در آن زمان خیلی سخت بوده؟ یا توضیح دیگری درباره کمبود چهره خندان در عکس‌های قدیمی وجود دارد؟
اگرچه ممکن است اینترنت نداشته اند، اما مردم همیشه ناراضی نبودند. با این حال، هنگامی که دوربین در اطراف آن‌ها بود جهره‌ها جدی و یخ می‌شد. کارشناسانی که گذشته را مطالعه کرده اند، نظریه‌های مختلفی در مورد چرایی این واقعیت ارائه داده اند.
برخی معتقدند دلیل این امر این است که مردم در قدیم دندان‌های بسیار زشت و خرابی داشتند. درست است که بهداشت دندان مثل امروز نبود، اما آیا مردم به راحتی نمی‌خواستند برای دوربین لبخند بزنند؟ آن‌ها نمی‌خواستند دندان‌های تغییر رنگ داده یا از دست رفته خود را نشان دهند؟
این امکان وجود دارد، اگرچه برخی از کارشناسان شک دارند که این دلیل اصلی باشد. از آنجایی که همه در آن زمان مشکلات بهداشت دهان و دندان مشابه داشتند، مردم احتمالاً نسبت به این موضوع حساس نبودند، بنابراین ممکن است تأثیر مهمی در لبخند زدن آن‌ها در عکس‌ها نداشته باشد.
یکی دیگر از عوامل احتمالی فناوری بود: اولین دوربین‌ها برای گرفتن عکس به زمان نوردهی طولانی نیاز داشتند. برخی معتقدند که مردم به راحتی نمی‌توانستند لبخند را برای مدت طولانی روی صورت نگه دارند، بنابراین در عوض بیان هوشیارانه تری را انتخاب کردند که می‌توانستند برای مدت طولانی تری آن را حفظ کنند. با این حال، کارشناسان خاطرنشان می‌کنند که رایج شدن لبخند‌ها در عکس‌ها قبل از زمان‌های قرار گرفتن در معرض بسیار کوتاه‌تر رخ داده است، و این نشان می‌دهد که ممکن است فناوری نیز عامل اصلی نبوده است.
برخی از کارشناسان معتقدند کمبود لبخند در عکس‌های قدیمی میراث دیدگاه‌های تاریخی در مورد لبخند زدن است. در دنیای امروز که "سلفی" بسیار رایج است، لبخند‌ها برابر با خوشبختی و رفاه هستند. با این حال، در گذشته‌های دور، لبخند بی پروا اغلب به عنوان نشانه‌هایی از جنون، فحاشی یا سایر صفات نامطلوب دیده می‌شد.
عکس‌های اولیه از چه نوع هنری تقلید می‌کردند؟
این دیدگاه تاریخی لبخند نزدن در پرتره‌هایی که صد‌ها سال قبل ازدوربین رنگ آمیزی شده اند نیز وجود دارد. صد‌ها سال پیش، برای اکثر مردم، یک پرتره فرصتی بود که یکبار در زندگی رخ می‌داد و روی بوم جاودانه می‌شد.
یک بیان رسمی و روشی آبرومندانه برای نمایش ابدیت قلمداد می‌شد، و آن را به پوزخندی احمقانه ترجیح می‌دادند که ممکن است کسی را وادار کند که عقل یا اخلاق شما را زیر سوال ببرد. کارشناسان معتقدند که همین دیدگاه احتمالاً در اولین عکس‌ها تأثیر گذاشته است، که معمولاً سعی در تقلید از پرتره نقاشی شده به عنوان یک شکل هنری دارد.
از آنجا که تهیه اولین عکس‌ها گران بود، شبیه به پرتره‌های نقاشی شده بودند از این رو که اغلب فرصتی برای یک بار در طول زندگی بود که بیشتر مردم برای آیندگان به جا می‌گذاشتند. از بسیاری جهات به عنوان اسناد مهم تاریخی مشاهده می‌شدند.
لبخند‌ها از سال‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ در عکس‌ها بسیار رایج شد. در آن زمان، فناوری به حدی پیشرفت کرده بود که دیگر دوربین‌ها فقط به افراد حرفه‌ای محدود نمی‌شدند. هرچه تعداد بیشتری از مردم به سمت دوربین و عکاسی می‌آمدند، عکاسی از گرفتن عکس‌های ثابت و پرتره بیشتر به سمت گرفتن لحظات بداهه و غافلگیر کننده زندگی حرکت می‌کرد.
امروز، ما هزاران عکس با تلفن‌های هوشمند و دوربین می‌گیریم بدون اینکه فکر کنیم. ما لبخند می‌زنیم، می‌خندیم، و حتی چهره‌های خنده داری ایجاد می‌کنیم. گرفتن عکس دیگر فرصتی برای یکبار در زندگی نیست!
بگو هلو! منتظر چی هستی؟ یک دوربین بگیرید و شروع به عکاسی کنید! اگر دوربین ندارید، از یکی از دوستان یا اعضای خانواده خود قرض بگیرید. اکنون اکثر تلفن‌های هوشمند دوربین داخلی دارند، بنابراین در صورت نیاز تلفن شخصی را قرض بگیرید. از اعضای خانواده و دوستان خود تصاویر متنوعی بگیرید. سعی کنید هم عکس‌های جدی بگیرید و هم عکس‌های در لحظه. کدام یک را ترجیح می‌دهید: آن‌هایی که لبخند دارند یا آن‌هایی که فاقد آن هستند؟ آیا از سایت‌های رسانه‌های اجتماعی مانند فیس بوک یا اینستاگرام استفاده می‌کنید؟ در غیر این صورت، از یک دوست یا یکی از اعضای خانواده خود با حساب‌های شبکه‌های اجتماعی بخواهید که در این فعالیت به شما کمک کند. عکس‌های دوستانی را که در این سایت‌ها پیدا می‌کنید مرور کنید. آیا بیشتر تصاویر شبیه پرتره‌های قدیمی هستند؟ یا بیشتر حاوی لبخند هستند؟
فکر می‌کنید افراد دهه ۱۸۰۰ درباره گالری عکس‌هایی که امروزه به صورت آنلاین پیدا می‌کنیم، چه نظری دارند؟ آیا دوست دارید از شما عکس گرفته شود؟ در دنیای مدرن ما که تحت تأثیر "سلفی" قرار گرفته است، ممکن است یک سوال عجیب به نظر برسد. باور کنید یا نکنید، هر کسی دوست دارد که از او عکس گرفته شود. تو چطور؟ برخی از افراد عکس گرفتن را دوست دارند، در حالی که دیگران از آن متنفر هستند. کجای طیف می‌افتی؟ به نظر شما چه عواملی بر احساس فرد در مورد تصاویر تأثیر می‌گذارد؟ اگر فقط یک عکس از شما گرفته شود - و این تنها عکسی است که کسی از شما دیده است - می‌خواهید چه نوع تصویری باشد؟ لبخند می‌زنی؟ چه لباسی می‌پوشید؟ چگونه می‌خواهید برای همیشه به یاد بمانید؟
منبع:شاپرک
انتهای پیام/
