از آشنایی با ایرانی‌ها خوشبختم
«شوماری هریس» که به تازگی به عنوان اولین بازیکن آمریکایی به لیگ بسکتبال بانوان کشورمان آمده از دلایل این تصمیم، غذا‌های ایرانی، فرهنگ رانندگی و احساسش از حضور در ایران می‌گوید.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، در مسابقات این هفته لیگ‌برتر بسکتبال بانوان کشورمان، بازی بین تیم‌های نارسینا و نامی‌نو اصفهان که حساسیت بالایی داشت، با چند اتفاق خبرساز مثل غیبت سرمربی نارسینا و... همراه شد.
یکی از نکات جالب این بازی، گزارش تلویزیون از اشک ریختن بازیکنان نارسینا در زمان مکالمه تصویری با مربی غایب تیم بود و بعداز آن گفتگو با «شوماری هریس» اولین بازیکن آمریکایی لیگ بانوان که در حال دلداری دادن به بازیکنان تیمش، اشک خودش هم جاری شد.
پیش از این فقط یک بازیکن روس در لیگ بانوان بازی کرده و هریس دومین خارجی این لیگ و نخستین آمریکایی آن است. همان‌طور که می‌دانیم لیگ آمریکا معتبرترین لیگ بسکتبال دنیاست و حضور یک بسکتبالیست حرفه‌ای از این کشور در چینش تیم بسکتبال بانوان «نارسینا» در روز‌های اخیر بسیار مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفته است.
از طریق بازیکنان این تیم بسکتبال، راه ارتباطی با این هم تیمی جدیدشان را پیدا می‌کنم و آن چه در ابتدا توجهم را جلب می‌کند، صمیمیت و تعاملی است که بین او و بازیکنان تیم در همین مدت کوتاه حضورش در ایران به وجود آمده است. این رفتار دوستانه در حالی است که آن‌ها به‌سختی زبان یکدیگر را می‌فهمند و در دو خطه با فرهنگ‌های متفاوت بزرگ شده‌اند.
در گزارش امروز، می‌خواهیم با «شوماری هریس» درباره دلایل حضورش در یک تیم ایرانی و جزئیات این تصمیم گفتگو کنیم. او پیشنهاد گفت‌و‌گویم را به‌گرمی می‌پذیرد و دقایقی بعد از طریق تماس تصویری صحبت‌هایمان را آغاز می‌کنیم. در همین ابتدا، تصویر دختری نمکین با مو‌های مجعد روی صفحه گوشی‌ام ظاهر می‌شود که در نگاه اول به‌راحتی می‌توان فهمید، لبخند جزئی از صورت اوست. بازیکنی که با کیفیت خوب خودش، می‌تواند جان تازه‌ای به لیگ بسکتبال زنان ایران بدهد و نه تنها کیفیت لیگ را بالا ببرد بلکه انگیزه بسکتبالیست‌های ایرانی را هم افزایش دهد.
تا قبل از سفر به ایران با فرهنگ غنی ایران آشنا نبودم
«شوماری هریس» بازیکن ۲۵ ساله آمریکایی، طبق قراردادی که به تازگی با تیم بسکتبال نارسینای تهران بسته، در پست گارد راس بازی می‌کند. او فعالیتش در این رشته ورزشی را از شش سالگی شروع کرده و سابقه بازی در لیگ‌های آمریکا، السالوادور و یونان را در کارنامه اش دارد.
هریس درباره دلایل حضورش در لیگ بسکتبال بانوان ایران می‌گوید: «مدت زیادی است در تیم‌های مختلف به‌صورت حرفه‌ای بسکتبال بازی می‌کنم. زمانی که برای یکی از اردو‌ها در کمپ بودیم، فردی درخواست جذب بازیکن توسط یک تیم ایرانی را مطرح کرد. او ضمن توضیح درباره مبلغ قرارداد و شرایط زندگی در ایران نظرم را پرسید و از آن‌جایی که به جز رعایت حجاب تفاوتی با سایر قراردادهایم نداشت، قبول کردم.»
او ادامه می‌دهد: «من تا قبل از سفرم به ایران، اطلاعات زیادی درباره زبان، ادبیات یا فرهنگ غنی ایران نداشتم و کاملا بی‌اطلاع بودم چراکه آمدن من به ایران یک تصمیم کاملا تصادفی بود، مسئول هماهنگی تور تاریخ پرواز را بعد از موافقتم برای حضور در ایران به من اطلاع داد و من سه هفته بعد به ایران آمدم.»
ایرانی‌ها در فرودگاه از کیفیت بازی‌ام پرسیدند!
این بازیکن آمریکایی درباره عکس‌العمل ایرانی‌ها به حضور یک زن آمریکایی در ایران می‌گوید: «در این مدت سوالات مختلفی از من شده است. حضورم به‌عنوان یک آمریکایی در ایران برای همه تعجب‌آور بود. زمانی‌که در فرودگاه بودم، مسئولان فرودگاه چندین بار گذرنامه ام را بررسی کردند و از هم می‌پرسیدند واقعا یک آمریکایی این‌جا چه‌کار می‌کند؟ زمانی‌که برایشان توضیح دادم که یک بسکتبالیست حرفه‌ای هستم و برای بازی در تیم نارسینا به تهران آمدم، از حضورم هیجان‌زده شدند و درباره پستی که در تیم دارم و همچنین کیفیت بازی‌ام، سوال کردند. من حتی پیج اینستاگرام تیم را به چند نفری در آن‌جا نشان دادم و آن‌ها برایم آرزوی موفقیت کردند. صادقانه بگویم، من تصمیم گرفتم به ایران بیایم، زیرا احساس کردم این فرصتی است که من در کشوری که بزرگ نشدم و تحصیل نکردم، موضوعات مختلفی را یاد بگیرم و با آن‌ها آشنا شوم. من یک فرد با فکر روشن هستم بنابراین همیشه می‌خواهم چیز‌های جدید را امتحان کنم و ببینم.»
دوستانم تصور اشتباهی از ایران داشتند
از او درباره عکس‌العملی که آشنایان و نزدیکانش به تصمیمش برای حضور در ایران داشتند، می‌پرسم: «پدر و مادرم در همه مراحل زندگی، من را برای ریسک‌هایی که لازم است در مسیر پیشرفتم داشته باشم، ترغیبم می‌کنند. آن‌ها موافق حضورم در لیگ ایران بودند و سعی کردند تا راه را برایم هموارتر کنند. در این بین، جالب بود که خیلی از دوستانم باور نمی‌کردند که پذیرفته‌ام در ایران با حجاب بازی کنم. هر چند در تلویزیون صحنه‌هایی از بازی زنان مسلمان را دیده بودند، اما حتی تصورش را هم نمی‌کردند که من یک روز حاضر باشم با چنین پوششی در زمین بازی کنم. من این موضوع را برای دوستان مجازی‌ام که من را در اینستاگرام دنبال می‌کردند هم توضیح دادم و خوشبختانه آن‌ها هم تحسینم کردند. البته افرادی هم بودند که سعی داشتند من را از این تصمیم منصرف کنند، بعضی از دوستانم ایران را کشوری جنگ زده مثل عراق می‌دیدند. زمانی‌که به آن‌ها گفتم برای بازی در سوپرلیگ بسکتبال به ایران می‌روم، شوکه و گیج شده بودند و مرتب درباره خطرات احتمالی مثل بمب‌گذاری و مشکلات امنیتی که ممکن بود برایم پیش بیاید، هشدار می‌دادند. البته من هم قبل از سفرم به ایران از شرایط بی اطلاع بودم، اما خدا را شکر که این‌طور نبود و در ایران جنگ نیست و اوضاع خوب و مرتب است.»
بیشتر بخوانید
بسکتبالیست‌های ایرانی باهوش‌ا‌ند، اما نیاز به یادگیری مهارت دارند
او با تمرینات سخت نشان می‌دهد دختری خودساخته و توانمند و یک بسکتبالیست حرفه‌ای است.
با توجه به تجربیات زیادش در این رشته کنجکاوم بدانم سطح بسکتبال بانوان ایران را چطور ارزیابی می‌کند که او در پاسخ به این سوال می‌گوید: «من در رقابت‌های سخت و مهمی شرکت داشته‌ام مثل لیگ بسکتبال آمریکا که نسبت به سایر کشور‌ها قوی‌تر عمل کرده است، اما در کل با توجه به تجربیاتی که در طول زندگی حرفه‌ای خود داشته‌ام، بسکتبال ایران را قوی نمی‌بینم. فکر می‌کنم چیزی که در بازی بسکتبال ایران قابل توجه است، ضریب هوشی بازیکنان است، اما تعداد دخترانی که مهارت بالایی در بازی دارند، نسبت به کل اعضای تیم کم است و در مجموع برای رسیدن به جایگاه بهتر باید بیشتر تلاش کنند و مهارت‌های جدید یاد بگیرند.»
بعد از یک هفته به حجاب عادت کردم
هریس درباره پوشش جدیدش در حین بازی یعنی حجاب هم در گفتگو با ما اظهار می‌کند: «وقتی برای اولین‌بار با حجاب وارد زمین شدم، برایم عجیب و نامانوس بود و به شدت عرق کردم. راستش را بخواهید، حجاب چیزی است که من قبل از ورود به ایران با آن آشنا نبودم، اما بعد از هفته اول به آن عادت کردم. الان گرمم می‌کند و می‌توانم سریع‌تر برای بازی آماده شوم. الان هم وقتی حجاب ندارم احساس خاصی در من وجود دارد و به آن عادت کردم.»
همچنین او درباره سبک‌زندگی در ایران می‌گوید: «شیوه زندگی در این‌جا با کشور من متفاوت است. علاوه بر پوشش، روابط دوستانه، کاری و خانوادگی هم طبق فرهنگ دو کشور تعاریف متفاوتی دارد. هرچه که هست، این تفاوت‌ها چشم‌گیر است.»
با زبان بسکتبال با هم تیمی‌هایم حرف می‌زنم
او درباره نحوه برقراری ارتباط با هم تیمی‌هایش و همین‌طور افرادی که به زبان انگلیسی مسلط نیستند، می‌گوید: «برقراری ارتباط با ایرانی‌ها برایم کار خیلی سختی نبود، چون بیشتر مردم ایران تا حدودی با زبان انگلیسی آشنایی دارند، اما گاهی هم پیش می‌آمد که مجبور می‌شدم با حرکات آهسته یا ایما و اشاره منظورم را بفهمانم یا از نرم افزار‌های ترجمه استفاده کنم. در زمین بسکتبال، اما شرایط متفاوت است. اگرچه به جز رنگ‌ها و روز‌های هفته کلمات دیگری را به فارسی بلد نیستم، اما در زمین بازی ما یک زبان مشترک داریم با قواعد و قوانین یکسان. ما با زبان جهانی بسکتبال به‌خوبی با هم ارتباط برقرار می‌کنیم، تکنیک‌های مشترک را برای برد به‌کار می‌بریم و از همدیگر حمایت می‌کنیم.»
کنجکاوی ایرانی‌ها برایم جالب است
هریس درباره واکنش‌های مردم به حضور یک آمریکایی در ایران می‌گوید: «اگرچه به جز هم تیمی‌هایم با ایرانی‌های زیادی در ارتباط نبودم، اما زمانی‌که در هتل اقامت دارم، افرادی که در آن‌جا هستند، وقتی من را می‌بینند انگار یک موجود عجیب و غریب دیده باشند! با تعجب و چشم‌های گرد شده به من زل می‌زنند. البته من حالا فهمیدم که این رفتار‌ها از سر کنجکاوی است که برایم جالب است. آن‌ها می‌خواهند با من حرف بزنند و بیشتر راجع به حضورم در ایران و ... بدانند.»
کباب خوب است، اما عاشق فسنجان شدم
با توجه به تنوع بالای غذا‌های ایرانی که به دلیل تاریخچه و روش‌های پخت مخصوص‌شان معرف بخش مهمی از فرهنگ و پیشینه ما هستند، ایرانیان عمدتا سعی دارند گردشگران و مسافران خارجی را تا حد امکان با غذا‌های ایرانی آشنا کنند.
هریس هم از این قاعده مستثنا نیست، اگرچه او امکان صرف غذا‌های اصیل در رستوران‌های سنتی را به‌خاطر شیوع کرونا نداشته، اما طعم برخی از غذا‌های ایرانی را چشیده است و در این‌باره می‌گوید: «از امتحان کردن کباب راضی بودم، اما مدال خوشمزه‌ترین غذا را به فسنجان می‌دهم و عاشق آن شدم. این را هم بگویم اگرچه در این دوران، سخت مشغول تمرین و مسابقه بودم و به خاطر شیوع بیماری کرونا امکان گردش یا آشنایی با شهر‌های مختلف ایران را نداشتم و بیشتر وقتم را در خانه گذراندم، اما تا حدودی با مردم ایران و سبک‌زندگی‌شان آشنایی پیدا کردم. مثلا متوجه شدم ایرانی‌ها به‌شدت خانواده دوست و بخشنده هستند و با مهمانان، رفتاری گرم و دوستانه دارند و در کمتر جایی از دنیا، این نوع تعامل وجود دارد.»
احترام گذاشتن در بین ایرانی‌ها ستودنی است
از او درباره جالب‌ترین رفتار ایرانی‌ها از نظر یک بازیکن بسکتبال آمریکایی می‌پرسم که با فرهنگ‌مان هم آشنایی زیادی نداشته است: «جالب‌ترین رفتار ایرانی‌ها که وقتی برای اولین بار دیدم، من را متعجب کرد، بلند شدن افراد برای کسی است که تازه به جمع وارد می‌شود که نشانه احترام است. مثلا زمانی‌که سرمربی آمد، همه هم تیمی‌هایم به احترامش بلند شدند. به طور کلی، احترام گذاشتن به بزرگ تر‌ها و پیش کسوت‌ها در بین ایرانی‌ها ستودنی است.» او که تاکنون چندبار برای رفت‌و آمد از تاکسی استفاده کرده با هیجان و تعجب اضافه می‌کند: «بعضی از راننده تاکسی‌های ایرانی طوری رانندگی می‌کنند که انگار هیچ قانونی در این‌باره وجود ندارد.»
خوشحالم به ایران آمدم
«خیلی خوشبختم که به‌عنوان اولین بازیکن آمریکایی در سوپرلیگ ایران بازی می‌کنم»، او با این مقدمه ادامه می‌دهد: «بر خلاف نظر دوستان آمریکایی‌ام که می‌گفتند بعد از رفتن به ایران از تصمیمم پشیمان خواهم شد، اما این‌طور نشد. درمدتی که در ایران بودم، چیز‌های متفاوتی را تجربه کردم و از نزدیک با سبک زندگی شما آشنا شدم. زبان، فرهنگ، پوشش جدیدی را دیدم و با افراد تازه در تعامل بودم. این شناختی که به دست آوردم، برایم ارزشمند است.» هریس سه سال پیش درسش را به اتمام رسانده و موفق به دریافت مدرک روزنامه‌نگاری شده است. او هم اکنون مشغول تحصیل نیست و از اهدافش برای آینده این‌طور برای‌مان می‌گوید: «قصد دارم حداقل پنج سال دیگر به بازی حرفه‌ای در این رشته ورزشی ادامه دهم و همزمان روی مباحث سرمایه‌گذاری تمرکز کنم و کسب‌و کار خودم را راه بیندازم. حرف آخرم هم این‌که از آشنایی با شما خوشبختم، خیلی خوشحالم که به ایران آمدم».
منبع: روزنامه خراسان
انتهای پیام/
