به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، آرایشگری مردانه، در کسوتی که امروز مشاهده می‌کنید، پیشینه زیادی ندارد. در واقع از میانه دوره پهلوی اول بود که چنین آرایشگاه‌هایی با سبک و سیاق غربی، ابتدا در تهران و سپس در دیگر شهر‌ها ایجاد و با اقبال عمومی روبه‌رو شد؛ اما واقعیت آن است که آرایشگری که روزی روزگاری در تاریخ ایران، آن را با عنوان سلمانی یا دلاکی می‌شناختند، قدمتی طولانی داشت و خدماتی که صاحب این شغل به مردم ارائه می‌کرد، بسیار بیشتر آن‌چیزی بود که امروزه می‌بینید.

سلمانی یا دلاک، دست‌کم از دوره صفویه به این‌سو، یک نیمه‌پزشک یا نیمه‌دندان‌پزشک هم بود! سلمانی‌ها در کشیدن دندان‌های پوسیده، تبحر داشتند و این کار را با انبر‌های مخصوصی انجام می‌دادند.

آن‌ها گاه مهارت شکسته‌بندی خود را هم رو می‌کردند و ضماد‌هایی را برای درمان کچلی یا بیماری‌های قارچی و همین‌طور بستن زخم‌های گوناگون، در اختیار مشتریان می‌گذاشتند و حتی بعضی وقت‌ها، حجامت هم انجام می‌دادند؛ به همین دلیل، شغل سلمانی، شغلی پردرآمد محسوب می‌شد و معمولاً شاغلان به آن، بیکار و بی‌پول نبودند.

در این بین، تعدادی از سلمانی‌ها هم وجود داشتند که به دلیل فقدان بیشتر تخصص‌هایی که برشمردیم، تنها به تراشیدن سر مشتری و این اواخر، ماشین‌کردن آن با دستگاه‌های دستی، اکتفا می‌کردند.

بیشتر بخوانید

طبقه سلمانی‌های دوره‌گرد که تا همین ۳۰ سال قبل هم می‌شد ردپایی از آن‌ها در کوچه و خیابان‌های قدیمی شهر‌ها پیدا کرد، همین گروه را تشکیل می‌دادند.

جالب این‌جاست که آن‌چه سبب اشتهار یک سلمانی می‌شد، آرایشگری خوب او و مهارتش در درست اصلاح‌کردن سر و صورت افراد نبود؛ در واقع سلمانی خوب را به مهارت‌های جانبی‌اش و خدماتی که در این زمینه ارائه می‌داد، می‌شناختند و این شاید، ریشه در فقدان این تخصص‌ها در قالب یک حرفه مشخص درون جامعه ایرانی داشت.

منبع: روزنامه خراسان

انتهای پیام/