نویسنده و کارگردان نمایش «پاشوره»، انتظار و تنهایی زن بازمانده از جنگ را دستمایه ساخت اثر هنری خود کرده است.

حسن عابدی نویسنده و کارگردان نمایش «پاشوره»، در گفت و گو با خبرنگار حوزه تئاتر  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، درباره نقطه آغاز این نمایش و دلیل نوشتن آن گفت: «پاشوره» ماحصل تحلیل‌های ذهن یک نویسنده از مشاهداتش، فرایند مکث و تعمق در گمگشتگی انسان امروز، پریشان حالی و فراموشی، تنهایی و سرگردانی است. این نمایش، درباره تب طولانی زن بازمانده از جنگ است.

وی در پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه نمایش «پاشوره» در فضایی سورئال پیش می‌رود، بیان کرد: در خیال طوقی، شخصیت زن بازمانده از جنگ، در نوستالژی هایش، در داشته‌هایی که حالا ندارد، او منتظر است. طوقی، منتظر شوهری است که ۳۵ ساله است و برای تهیه لواشک طوقی رفته است و نیامده است. همه سیر و سفر طوقی در همه روز‌های تکراری اش انتظار کشیدن است و بس.

نمایش «پاشوره»؛ روایتی از انتظار زنی بازمانده از جنگ

نویسنده و کارگردان نمایش «پاشوره» درباره مفاهیم مطرح شده در این نمایش بیان کرد: انتظار و تنهایی، مکث در زندگی و آدم‌ها ما را به همین دو کلید واژه می‌رساند. همه احساس تنهایی می‌کنند، انگار کسی آن‌ها را نمی‌فهمد. احساس تنهایی حتی در زندگی مشترک، حتی در یک خانواده حس می‌شود و همه منتظریم. منتظر خیلی چیز‌ها که نمی‌دانیم چیست؟! فقط منتظریم.

عابدی ادامه داد: همه راه نجاتمان را از این زندگی چرخ دنده‌ای همین آمدن چیزی که نمی‌دانیم چیست می‌دانیم. البته موضوع من انتظار در دایره درونی انسانیت است نه مبانی دینی و مذهبی. من از شوریدگی آدم‌های منتظر حرف می زنم که به ناچار خود را برای فردایی دگر امید می‌دهند تا امروز تکراری و پر از تنهایی شان به شب برسد. طوقی، شخصیت اصلی نمایش من هم منتظر است.

نمایش «پاشوره»؛ روایتی از انتظار زنی بازمانده از جنگ

این هنرمند از شرایط حضور در جشنواره فجر و شرایط کار در دوران کرونا گفت: به فجر آمدن مانند رفتن به جشن سالانه صنفی است. برای همه ما حضور در جشنواره محترم است و البته دوست داشتنی؛ اما خیلی به رقابت در این جشن فکر نمی کنم. فجر امسال شرایط ویژه‌ای داشت؛ به زحمت دوستان جشنی در حد بضاعت شرایط کرونایی برپا شد.

نمایش «پاشوره»؛ روایتی از انتظار زنی بازمانده از جنگ

وی ادامه داد: همین شرایط هم دست مریزاد دارد؛ اما کرونا همه افراد جامعه و تئاتر را و تئاتری‌ها را اذیت کرد و همچنان به ما آسیب می‌رساند. اما مگر می‌شود از تئاتر دور ماند. پس از سی و پنج سال حضور در تئاتر، دیگر عشق به نمایش در پوست و جان ما رسوخ کرده و نمی‌توان حتی هر روز به آن فکر نکرد. به هر حال مجبور بودیم شیوه نامه‌های بهداشتی را برای اجرای نمایش رعایت کنیم، زیرا ویروس کرونا با هیچ کس شوخی ندارد.

انتهای پیام/

 

اخبار پیشنهادی
تبادل نظر
آدرس ایمیل خود را با فرمت مناسب وارد نمایید.