به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از ساری ،نساجی مازندران فصل سختی را پشت سر می‌گذارد، آن‌ها تیمی هستند که از ۱۶ بازی فقط ۱۰ امتیاز گرفتند و بر خلاف جایگاه دو فصل گذشته شان، امسال یکی از گزینه‌های نزدیک به سقوطند.

چهار شکست و فقط یک تساوی نتیجه پنج مسابقه آخر است که با سرمربی جدید یعنی مجید جلالی رقم خورده، هرچند بسیاری معتقدند قرمز‌ها با وجود این نتایج ضعیف، به وضوح در دفاع منظم تر، در حمله با برنامه‌تر و از لحاظ تاکتیکی منسجم‌تر از قبل شده اند.

ترکیب نساجی هم با جذب بازیکنان جدید مانند اکبر صادقی، رضا دهقانی و علی آل کثیر لیگ‌برتری‌تر شده، هرچند به عقیده کارشناسان هنوز جذب چند بازیکن دیگر به خصوص در خط دفاعی ضروری به شمار می‌رود.

اما سوال اینجاست که با وجود این پیشرفت فنی نصفه و نیمه و آمدن بازیکنان جدید، چرا در همچنان بر همان پاشنه می‌چرخد و تیم نتیجه نمی‌گیرد؟

به باور بسیاری از هوادران و کارشناسان، حالا مشکل دیگر بی تجربگی کادر فنی، بی تاکتیک بودن تیم و یا نبود بازیکن شاخص نیست، ایراد کار همان فاکتوری است که هر تیمی را از پای در می‌آورد و آن فشار روانی شدید است که این مسأله موجب شده بازیکنان دیگر خود را باور ندارند، با ترس از شکست شب می‌خوابند و صبح بیدار می‌شوند و در نتیجه از انجام ساده‌ترین کار‌ها در زمین باز می‌مانند.

جلالی یا جنجالی؟ شما همان جلالی باش آقا مجید!

سوت پایان دیدار نساجی و آلومینیوم اراک به صدا در آمد و بازی یک - یک مساوی شد، از کف رفتن یک سه امتیاز با ارزش دیگر بازیکنان را کلافه کرده است، از بیرون ورزشگاه صدای بلند اعتراض هواداران نگران به گوش می‌رسد، البته بازیکنان چاره‌ای جز مواجه با این متعصبان خشمگین ندارند، چون اطراف اتوبوس تیم جمع شده اند.

برخی بازیکنان در مسیر خروج از ورزشگاه مصاحبه‌ای کوتاه با رسانه‌ها می‌کنند، مجتبی بیژن یکی از بازیکنانی ست که گزارشگر برای مصاحبه سمت او می‌رود و از اینکه چرا با جذب بازیکنان جدید اوضاع بهتر نشده، می‌پرسد، اما عین حرف او را بخوانید: خدارو شکر داره سعی مونو بچه‌ها می‌کنن که ایشالله بتونیم شرایطو بهتر کنیم.

این گفته مجتبی بیژن یکی از باتجربه‌های تیم است، او آنقدر از لحاظ ذهنی تحت فشار بود که خودش هم شاید متوجه نشد که چه چیزی در ذهنش بوده و چه چیزی از دهانش خارج شده است.

اضطراب سقوط امان بازیکنان نساجی را بریده، این را هم در بازی می‌شد به راحتی حس کرد، و هم امیدرضا روانخواه مربی نساجی هم به آن اذعان کرده و خروج از آن را ضروری‌ترین موضوع دانست.

مربی با تجربه‌ای مانند مجید جلالی که در سالیان متمادی به دور از حاشیه و جنجال کار خود را پیش برده، واقف است که شلوغ بازی و داد و فریاد روی بازیکنان، که یک نمونه باتجربه اش یعنی مجتبی بیژن چنین مضطرب است، چقدر می‌تواند وخامت اوضاع را بیشتر کند.

بیشتر بخوانید
مجید جلالی واقعاً برای نساجی تنها و بهترین گزینه بود؟

برخلاف تصورات، عملکرد بازیکنان در این برهه ناشی از بی مسئولیتی نیست که بشود آن‌ها را با داد و فریاد تهییج کرد یا بهشان یادآور شد که در چه تیم ریشه دار و قدیمی بازی می‌کنند، بلکه بازیکنان نساجی با احساس مسئولیت پذیری بیش ازحد، از آن ور بوم افتاده اند و پایان هر بازی از اینکه کارشان را درست انجام ندادند و یک تنه ناجی تیم نشدند، احساس شرم می‌کنند.

چیزی که به عقیده بسیاری از کارشناسان و پیشکسوتان بازیکنان نساجی در حال حاضر به آن نیاز دارند، متانت و آرامش کنار زمین است که اعتماد به نفس را به بازیکنانی جوان و کم تجربه مانند حسین خطیر، مصطفی جوادیان و سعید بیگی و بقیه برگرداند.

داد و فریاد و هیجان کاذب از سوی مربی نظیر مجید جلالی آرام که در همه این سال‌ها شخصیت تیمش از رفتار مطلوب خودش شکل گرفته، نه تنها به تیم کمکی نمی‌کند بلکه آرامش و قدرت بازیخوانی را هم از خود او سلب می‌کند، ضمناً باید یادآور شد که اگر داد و فریاد و پریدن کنار زمین نتیجه بخش و حق تیم از کناره خط گرفتنی بود، شاید الان علی دایی پر افتخارترین مربی لیگ برتر می‌شد، اکبر میثاقیان سال‌ها بیکار نبود و خداداد عزیزی مجری تلویزیون نمی‌شد.

حامد گلی
انتهای پیام/س