به گزارش خبرنگار گروه استان‌های باشگاه خبرنگاران جوان از اصفهان، مینا نافعی، متولد اسفند ۱۳۷۷ در اصفهان است. او دروازه بان جوان و آینده داری است که در حال حاضر سنگربان تیم سپاهان است و در فصل ۹۸-۹۹ و در مرحله پلی آف توانست عملکرد درخشانی از خود به نمایش بگذارد.

پای صحبت‌های این دختر فوتبالیست موفق نشستیم که توانسته است در ۲۳ سالگی همه نگاه‌ها را به سمت خود جلب کند.

ورزش را از چند سالگی شروع کردی؟
از ۱۳ سالگی و از مدرسه به ورزش فوتسال پرداختم. همیشه داخل دروازه بودم و از توپ نمی‌ترسیدم. سال بعد در مسابقات مدارس برای اولین بار به عنوان گلر معرفی شدم و بهترین دروازه بان استان شناخته شدم. بعد از گذشت سه سال از حضورم در مسابقات فوتسال استان، به اردوی تیم ملی فوتبال زیر ۱۶ سال دعوت شدم.

چطور به دروازه بانی فوتبال روی آوردی؟
اولین بار که در اردوی تیم ملی شرکت کردم عملکردم مورد پسند سرمربی وقت (خانم مهینی) قرار گرفت و برای مسابقات آسیایی چین به عنوان دروازه بان اول اعزام شدم. این اولین تجربه من در دروازه فوتبال بود و بعد از آن در فوتبال ماندگار شدم.

چرا بیشتر فوتبالیست‌ها در بانوان ابتدا از فوتسال وارد ورزش حرفه‌ای شده اند؟
به این دلیل که سابقه فوتسال در ایران بیشتر از فوتبال است و از طرفی آکادمی‌های فوتبال بسیار کمتر از تیم‌های فوتسال هستند.

نقطه آغاز حضورت در لیگ برتر از کدام تیم رقم خورد؟
از اولین بار با تیم آینده سازان میهن وارد لیگ برتر شدم و با این تیم قهرمانی لیگ را به دست آوردیم. بعد از آن در فصل ۹۷-۹۸ تیم سپاهان تشکیل شد و به عنوان دروازه بان دوم در این تیم شروع به کار کردم. در آن زمان دروازه بان اول تیم زمرد سلیمانیان بود که در اوج بود و همیشه سعی می‌کردم از او یاد بگیرم. سال بعد که زمرد از فوتبال خداحافظی کرد شرایط برای من تغییر کرد و تجربیات بیشتری کسب کردم.

در فصلی که گذشت از دیدگاه خودت چه عملکردی داشتی؟
در این فصل اخیر در سه هفته اول لیگ به کرونا مبتلا شدم و در تمرینات حضور نداشتم، اما در نهایت بعد از باخت سنگینی که در مقابل سیرجان داشتیم به صلاح دید مربی در چهار بازی آخر سنگربان تیم بودم. معمولا بعد از شکست تیم انتظارات از دروازه بان‌ها بیشتر است و این برای من مسئولیت سنگینی بود.

فکر می‌کنی چرا در چهار بازی حساس پایان فصل سنگربان تیم بودی؟
انگیزه ام بسیار زیاد بود و در تمرینات تلاش زیادی می‌کردم که بتوانم بازی کنم. بر این معتقدم که تمرین بخشی از مسابقه است و اگر خوب تمرین کنی مسابقه خوبی هم خواهی داشت. من فکر می‌کنم به این دلیل مربی به من اعتماد کرده بود.

بزرگترین چالش بانوان دروازه بان در ایران چیست؟

فکر می کنم مهمترین معضل ما به مربی برمی گردد. ما در ایران مربی‌هایی تجربه حضور در دروازه را داشته باشند خیلی کم پیدا می‌شود و در زمینه فنی و دانش افزایی نیز به ارتقا نیاز دارند.

از طرفی اگر بخواهیم با مربیان مرد کار کنیم مشکلات دیگری مطرح است. یکی دیگر از چالش‌هایی که همیشه پیش روی دروازه بان هاست این است که در زمان شکست یک تیم همه انگشت‌ها به سمت سنگربان تیم است و مقصر اصلی شناخته می‌شود، اما اگر به پیروزی برسند هیچکس نمی‌پرسد دروازه بان چند سیو موفق داشته است.

تا به حال مقصر اصلی در شکست تیم شناخته شده شده ای؟
همه می‌دانیم که فوتبال بازی یک نفر نیست و همه ۱۱ نفر در یک رقابت نقش دارند و در دریافت یک گل ممکن است از نفر اول تا اخرین مدافع و دروازه بان مقصر باشند، اما برخی مواقع همه هجمه‌ها صرفا به دروازه بان وارد می‌شود و این اتفاق برای من نیز پیش آمده است. در این شرایط واکنش من سکوت و پذیرش اشتباه است.

سنگین‌ترین شکستی در دروازه تجربه کردی چه بوده است؟
در رقابت‌های ملی و دوستانه در مقابل تیم آمریکا ۶ بر صفر بازی را واگذار کردیم و از این سنگین‌تر امکان نداشت. آن زمان ۱۶ سال سن داشتم و باتوجه به عملکردم سرمربی می‌گفت اگر من دروازه بان نبودم گل‌های بیشتری خورده بودیم. بعد از آن بازی، بازیکنان آمریکا و مربی دروازه بان‌های آن‌ها مرا تحسین و عملکردم را مورد تمجید قرار دادند. به همین دلیل با وجود ناراحتی، از عملکرد مثبتم که مورد توجه قرار گرفته بود خوشحال بودم.

نقش حمایتی خانواده چقدر تا الان تاثیرگذار بوده است؟
آن‌ها با شکست من بیشتر از خودم ناراحت و با پیروزی ام بیشتر از من خوشحال می‌شوند. همیشه از تمرینات با مصدومیت برمی گردم و گاهی نیز از لحاظ روحی تحت فشار و عصبی هستم، اما همیشه با من مدارا کرده و درکم می‌کنند.

وضعیت دروازه بانی زنان در ایران را چگونه توصیف می‌کنی؟

در حال حاضر دروازه بان‌های بسیار خوبی در لیگ بانوان هستند. زهرا خواجوی توانست رکورد خوبی از خود به جای بگذارد و این باعث افتخار همه است. همان طور که الان سطح لیگ در حال پیشرفت است از بابت آینده نیز نگران نیستیم.

مشکلات اصلی فوتبال زنان ایران به چه مواردی خلاصه می‌شود؟

بانوان فوتبالیست ایران از نظر مالی در مضیقه هستند و این در مقایسه با قرارداد‌های آقایان کشور و حتی بانوان سایر کشور‌ها بسیار رقم پایین تری است. البته در فصل قبل تعدادی از قرارداد‌ها با رشد مواجه بودند که این نشانه پیشرفت است و امیدوارم برای همه تیم‌ها اتفاق بیفتد. چرا که اصلی‌ترین مشکل تیم داری در بانوان به مسائل مالی و امکانات بر می‌گردد. از لحاظ فرهنگی نیز هنوز دچار ضعف هستیم چرا که هنوز به من می‌گویند مگر دختر‌ها هم فوتبال بازی می‌کنند؟! در صورتی که فوتبال جنسیت نمی‌شناسد.

وضعیت تماشاگران در رقابت‌ها به چه صورت است؟

جدا از اینکه امسال به دلیل شیوع کرونا تماشاگران حضور نداشتند، بعد مسافت و فاصله ورزشگاه صفاییه تا اصفهان، تماشاگران کمتری امکان حضور پیدا می‌کنند. اما سال‌های گذشته که بازی‌ها در مجموعه باغ فردوس و با حضور خانواده‌ها برگزار میشد، رقابت‌ها از هیجان و شور بیشتری برخوردار بود. آقای ساکت و خانم حقانی برای ما زحمات زیادی کشیده اند و در این مورد نیز خوشحال می‌شویم که با لطف او امکان برگزاری بازی‌های امسال سپاهان در شهر اصفهان فراهم شود.

تا چند سالگی ورزش حرفه‌ای را ادامه می‌دهی؟
این بیشتر به شرایط جسمانی ورزشکار بر می گردد که با توجه به آسیب‌هایی که می‌بیند چقدر توانایی دارد. اما فکر می‌کنم تا ۳۰ سالگی بتوانم در اوج باشم. بعد از آن هم علاقه دارم تجربیاتم را در مقابل دیگران بگذارم و وارد مربیگری بشوم.

سخن پایانی؟
در فصلی که گذشت همه تلاشمان برای کسب امتیاز‌های بیشتر بود و خوشحالم که توانستیم روی سکو باشیم و مقام سوم را کسب کنیم. از مدیرعامل  باشگاه شپاهان و مدیر امور بانوان و همه مربیان زحمت کش مجموعه سپاهان تشکر می‌کنم.

انتهای پیام/ش