به گزارش گروه استان‌های باشگاه خبرنگاران جوان از بوشهر، به مناسبت روز معلم پای گفت و گو با معلمی نشستیم که در مدارس روستایی و عشایری شاگرد پرورش داده است.

نامش نورالدین زنگنه دوقزلو است. در قومی از اقوام عشایر ایران زمین به دنیا آمد، در مدارس عشایری و روستایی شاگردی کرد و بعد هم تصمیم گرفت معلم همین مدارس شود.

سال ۱۳۶۹ راهی دانشسرای کازرون شد و پس از سپری کردن دوره دانشسرا معلمی را در دبستان آغاز کرد. آن زمان ۲۰ ساله بود.

تا سال ۱۳۸۵ در مدارس عشایری استان فارس درس داد و بعد راهی بخش ارم شهرستان دشتستان شد تا معلمی را آنجا ادامه دهد.

سال ۱۳۸۶ مدرک کارشناسی ادبیات فارسی را گرفت و پس از آن دبیر دبیرستان شد. اما سال ۱۳۹۶ دوباره به دبستان برگشت و همه کاره مدرسه اُحُد روستای چَهوَک بخش ارم شد. هم آموزگار دانش آموزان کلاس اولی تا ششمی است و هم مدیر مدرسه.

مدرسه‌ای که کرونا تعطیلش نکرد

حالا روز‌های آخر تدریسش را می‌گذراند. روز‌هایی که می‌گوید کرونا کاری کرد که این روز‌ها شبیه هیچ روزی از روز‌های معلمی‌اش نباشد.

امسال ۱۳ دانش آموز دارد؛ ۹ پسر و ۴ دختر که اتفاقا یکی از پسر‌ها پسر خودش است.‌

می‌گوید: با پسرم مثل بقیه دانش آموزان برخورد می‌کنم به شکلی که وقتی خواسته از درسی که به آن‌ها داده بودم برای مادرس بگوید به جای اینکه بگوید بابا این جوری گفته، گفته بود آقای معلم این طور گفته است.

کرونا، اما کلاس درس آقای زنگنه را برخط و مجازی نکرد، چون شاگردانش نمی‌توانستند گوشی و تبلت بخرند، تعدادشان هم زیاد نبود به همین علت تصمیم گرفت که چراغ مدرسه ۲ کلاسه قدیمی روستا را روشن نگه دارد.

این مدرسه از ۱۵ شهریور باز است و بچه‌ها مثل قبل به مدرسه می‌روند، اما با توجه به دستورالعمل‌ها مدت زمان کلاس‌ها کوتاه است.

او می‌گوید: همین که مجبور بوده زمان کلاس را کوتاه کند از نظر وجدانی برایش راحت نبوده، زیرا فکر می‌کرده آن طور که باید نمی‌تواند به شاگردانش خدمت کند.

آقای زنگنه ادامه می‌دهد: در این مدت فقط یکی از شاگردانش در آبان- آذر به علت اینکه خانواده‌اش دچار کرونا شده بودند، ۱۰ روزی مدرسه نیامد.

البته او، در مدرسه راهنمایی روستای دیگری هم تدریس دارد و به دانش آموزان آن مدرسه مجازی درس می‌دهد.

این معلم که همه دوران تدریسش را در میان کودکان ونوجوانان روستایی و عشایری سپری کرده است، معتقد است مدارس عشایری و روستایی مثل مدارس شهری نیستند که بچه‌ها یک نوبت بیایند مدرسه و بعد بروند خانه. معلمان این مدارس بیشتر اوقات دو نوبت کلاس برای دانش آموزان برگزار می‌کنند تا بچه‌ها به خوبی درس‌ها را یاد بگیرند.

او می‌گوید: اگر دانش آموزان این مدارس را با دیگر مدارس مقایسه کنید به طور حتم متوجه این موضوع می‌شوید.

روزی که باد پول بچه‌ها را با خود برد!

آقای زنگنه در مرور خاطراتش از روز‌های شیرین مدرسه، با خنده از خاطره‌ای یاد می‌کند و ادامه می‌دهد: سال‌ها پیش در دبستانی عشایری درس می‌دادم، کلاس درس ما چادری بود که در آن ۱۰ دانش آموز درس می‌خواندند هر کدام از بچه‌ها دو هزار تومان گذاشته بودند که برای مدرسه هزینه کنیم. من ۲۰ هزار تومان را که آن زمان مبلغ خوبی بود در جیب شلوارم گذاشتم و، چون وقت نماز بود نماز جماعت را بیرون چادر برگزار کردیم. خودم هم پیشنماز ایستادم.

او ماجرا را این طور ادامه می‌دهد: ناگهان باد شدیدی وزیدن گرفت و پول بچه‌ها را از جیبم با خود برد. همین طور که نماز را ادامه می‌دادم خدا خدا می‌کردم که شرمنده بچه‌ها نشوم، چون حقوقم هم آن قدر نبود که بتوانم به راحتی جایگزینش کنم. بچه‌ها هم، چون یاد گرفته بودند که نباید نماز را ترک کنند به جز یکی بقیه به نماز ادامه دادند. بعد از نماز همگی دنبال پول‌ها رفتیم و به جز هزار تومان بقیه را پیدا کردیم.

ناراحتی‌ها را باید پشت در کلاس گذاشت

او معتقد است معلم هر مشکلی که دارد باید پشت در کلاس بگذارد و بعد وارد کلاس شود؛ کاری که خودش سعی کرده انجام دهد و حتی روز‌هایی که حال روحی خوبی نداشته با خنده و شادی به دانش آموزانش درس داده است.

آقای زنگنه، در این مورد به گفته پسرش که امسال شاگردش بوده اشاره و بیان می‌کند: یک روز پسرم که می‌دانست به علت مشکلی ناراحت و عصبی هستم به من گفت چرا در کلاس این قدر شاد بودی و می‌خندیدی، اما در خانه ناراحتی.

او می‌گوید: شرایط روحی معلم بر روی دانش آموزان تاثیر می‌گذارد و دانش آموزان هم به سرعت شرایط معلمشان را احساس می‌کنند حتی اگر با صدای بلند چیزی نگویند در پچ‌پچ‌هایشان می‌توان شنید که به طور مثال می‌گویند امروز آقا معلم سرحال است یا خیلی حالش خوب نیست.

آقای زنگنه می‌گوید: هیچ وقت بچه‌ها را تنبیه بدنی نکردم حتی پیش می‌آمد که والدینشان به مدرسه می‌آمدند و می‌گفتند زمان ما معلمان تنبیه می‌کردند و این موضوع را به عنوان یک نکته خوب می‌دانستند، اما به آن‌ها می‌گفتم درست است که باید اگر اشتباهی از کسی سر زد به او تذکر داد، اما تنبیه بدنی درست نیست.

به دانش بچه‌ها افزوده شود نه محفوظاتشان

آقای زنگنه که سال‌ها معلم دبستان بوده است، می‌گوید: به نظرم معلمان خانم در دبستان موفق‌ترند چون مهربان‌ترند و بهتر می‌توانند با کودکان ارتباط برقرار کنند.

این معلم پیشکسوت که تجربه‌های زیادی از درس دادن به دانش آموزان دارد و سال ۱۳۹۳ هم به عنوان معلم نمونه استان بوشهر انتخاب شده است، به یک نکته خیلی اعتقاد دارد اینکه معلمان به ویژه معلمان دبستان باید به معلومات شاگردان خود بیفزایند نه از آن‌ها بخواهند که مطالب را حفظ کنند. زیرا این دانش و معلومات است که می‌تواند نسل به نسل منتقل شود و محفوظات در یاد نمی‌مانند.

انتهای پیام/ک