به گزارش حوزه افغانستان باشگاه خبرنگاران جوان، زلمای خلیل زاد  نماینده دو رئیس جمهور اخیر آمریکا در امور افغانستان که به تازگی استعفا کرد در گفتگو در برنامه GPS فرید زکریا در سی ان ان اذعان کرد آمریکا در هفت سال اخیر در افغانستان در مسیر شکست افتاده بود و هزینه‌های سنگین جنگ، تغییر در وضعیت جهان و از دست رفتن اهمیت افغانستان برای آمریکا باعث شد در نهایت تصمیم به خروج کامل از این کشور گرفته شود.

فرید زکریا  مجری سی ان ان در ابتدای این مصاحبه گفت: در سپتامبر دو هزار و هجده  دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا زلمای خلیل زاد را به عنوان نماینده ویژه رئیس جمهور در آشتی افغانستان معرفی کرد.

رئیس جمهور بایدن هم وی را برای ادامه مذاکره با طالبان حفظ کرد  ولی در ماه اوت طالبان با تصرف کابل، تصرف افغانستان را نیز کامل کرد.

دو هفته پیش خلیل زاد نامه استعفای خود به وزیر امور خارجه بلینکن ارسال کرد. زلمای خلیل زاد کتابی را با عنوان "فرستاده" منتشر کرده است.

 زکریا گفت: با توافقنامه‌ای که شما در زمان دونالد ترامپ با طالبان به انجام رساندید شروع کنیم.

ژنرال مک مستر، مشاور ترامپ این توافقنامه را توافق برای تسلیم توصیف کرده است. آیا اینطور بود؟

زلمای خلیل زاد گفت: نه! رئیس جمهور ترامپ بعد از آنکه مک مستر اوضاع در افغانستان را به آشوب کشاند، به ارتش اختیار داد تا هر کاری که می‌توانند انجام بدهند تا در مسیر پیروزی قرار بگیریم  وی در نهایت به این نتیجه رسید که ما نه تنها در حال پیروز شدن نیستیم بلکه در حال شکست و از دست دادن مواضع خود هستیم و از این رو تصمیم بر این گرفته شد که این جنگ از نظر اقتصادی خیلی هزینه بر شده است. 

 بخصوص با توجه به تغییر در وضع جهان، ظهور چین، با توجه به از دست رفتن اهمیت افغانستان، هزینه کردن چهل میلیارد دلار در سال در این کشور مناسب نیست. از این رو بود که تصمیم به خروج گرفت و از من خواسته شد که هدایت گفتگو‌ها را به دست بگیرم که نه تنها تضمینی برای خروج آمریکا از افغانستان باشد بلکه این تضمین‌های مرتبط با تروریسم نیز از طالبان گرفته شود.

همچنین از من خواسته شد و وزیر خارجه پمپئو نیز پشتیبانی کرد تا ببینیم می‌توان طرف‌های مختلف در افغانستان را بعنوان بخشی از این توافق گرد هم آورد و در نهایت دولتی تشکیل داد که جنگ افغانستان تمام شود.

خلیل زاد در واکنش به اشاره مجری به برخی انتقاد‌ها درباره اینکه آمریکا دو هزار و پانصد نیرو در افغانستان داشت و حمله‌ای هم به نیرو‌های آمریکایی انجام نمی‌گرفت، چرا این وضعیت قابل دوام نبود گفت: این وضعیت نتیجه و پیامد توافق با طالبان بود، اینکه با خروج ما از افغانستان، آن‌ها نیز به ما حمله نکنند. این خروج هم مراحل مختلف داشت و مرحله نخست کاهش نیرو‌ها از پانزده هزار سرباز و بیست هزار پیمان کار بود که کار پشتیبانی از نیرو‌های افغان و نیرو‌های آمریکایی را به عهده داشتند، به هشت هزار و ششصد نیرو و بعد از این شمار به چهار هزار و ششصد نفر و بعد همین شمار هم به دو هزار و پانصد نفر کاهش یافت تا اینکه رئیس جمهور ترامپ از دفتر ریاست جمهوری خارج شد.

از این رو باید بگویم که اگر قرار بر این بود که به آن‌ها بگوییم ما خارج نمی‌شویم و همین دو هزار و پانصد نفر را حفظ می‌کنیم، جنگ با طالبان از سر گرفته می‌شد و در نهایت ارتش هم به این نتیجه می‌رسید که برای حفاظت از خودمان و جلوگیری از پیشرفت‌های هر چه بیشتر طالبان در میدان نبرد، نیازمند نیروی بیشتری هستیم.

خلیل زاد در پاسخ به سوال مجری سی ان ان که آیا می‌توانیم بگوییم در پنج سال گذشته طالبان در حال پیروزی و ما در حال شکست خوردن هستیم گفت: در واقع باید بگویم در هفت سال گذشته طالبان در حال پیروزی و پیشرفت بود و ما داشتیم میدان را از دست می‌دادیم و این در حالی بود که ما بیش از پانزده هزار نیرو در آن کشور داشتیم. به ژنرال مک مستر و دیگر منتقدان باید بگویم که بعد از شانزده هفده سال و هزینه کرد میلیارد‌ها دلار، چرا اوضاع به آن شکل در آمده بود؟ اینکه ما هر سال از نظر نظامی نیز در حال شکست خوردن بودیم و یک گزینه این بود که ما جنگ را هر چه بیشتر گسترش بدهیم و چیزی حدود چهارصد پانصد هزار نیرو با توجه به وسعت و جمعیت افغانستان نیاز بود یا اینکه شمار اندکی را وارد می‌کردیم، جنگ را ادامه می دادیم. 

هیچ پیروزی به دست نمی‌آوردیم و چه بسا زمین‌های بیشتری را از دست می‌دادیم و دو رئیس جمهور آمریکا و شاید هم بگویم سه رئیس جمهور، گفته بودند که خواهان تشدید درگیری‌ها در این کشور نیستند و وضعیت در این حالت قابل دوام نخواهد بود.

وی درباره انتقاد‌هایی که به شکل خروج نیرو‌های آمریکایی از افغانستان وارد می‌شود گفت: واقعیت این است که هیچ کسی از شکل خروج که اتفاق افتاد، اینکه شاهد آن شکل از هجوم مردم و وحشتی که ایجاد شده بود، رضایت ندارد. خیلی‌ها و از جمله بسیاری در داخل دولت افغانستان می‌گفتند که اگر طالبان وارد کابل شود حمام خون به راه می‌اندازند و ویرانی کابل که در دهه نود روی داده بود، تکرار خواهد شد.

از این رو همزمان با نزدیک شدن طالبان به کابل شاهد وحشت عمومی بودیم. بعد همزمان این پیام به ناگاه در کابل منتشر شد که هر کسی که بتواند خود را به فرودگاه برساند، او را به آمریکا می‌برند. از این رو شاهد این هجوم گسترده بودیم که هزاران نفر به فرودگاه ریختند و آن صحنه‌ها روی داد که هیچ کس رضایت نداشت. در نهایت باید بگویم که آنچه که در کلیت شاهدش بودیم چندان مطلوب نبود.

انتهای پیام/س