به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،   دایناسور‌ها در دوره «تریاس»، «ژوراسیک» و «کرتاسه» زندگی می‌کردند. در این دوره‌ها آب‌وهوای زمین بسیار گرم‌تر از حال حاضر بوده و سطح دی‌اکسید کربن آن نیز چهار برابر حالت فعلی بوده است. این شرایط باعث وفور گونه‌های مختلف گیاهی شد، برخی متخصصان بر این باورند که جثه دایناسور‌های گیاهخوار تا حدودی به دلیل وجود منابع غذایی کافی در محیط‌زیست آن‌ها بوده است. البته بزرگی جثه مزیت دیگری نیز دارد: محافظت از خود در برابر شکارچیان.

بیشتربخوانید

• چرا دایناسور‌ها منقرض شدند، اما پرندگان زنده ماندند؟

«ساروپود‌های غول‌پیکر» مجبور بودند تا جایی که می‌توانستند از گیاهان تغذیه کنند تا به اندازه کافی بزرگ شوند و بتوانند از دست دایناسور‌های گوشتخوار مانند «تی‌رکس» و «اسپینوزاروس» فرار کنند. از سوی دیگر جثه دایناسور‌های گوشتخوار نیز در حال بزرگ شدن بود تا بتوانند از پس طعمه‌های عظیم‌الجثه خود برآیند. براساس نظریه دیگری، دایناسور‌های گیاهخوار خون‌سرد بودند و جثه عظیم‌شان به تنظیم دمای درونی بدنشان کمک می‌کرد.

منبع: آنا

انتهای پیام/