به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، هر سال بهترین بازیکن جهان توسط فیفا انتخاب می‌شود؛ به‌موازات این انتخاب هم مجله فرانس فوتبال توپ طلا را به بهترین بازیکن از نظر خودش می‌دهد. فیفا با رای‌گیری از مربیان و کاپیتان‌های تیم‌ملی این عنوان را انتخاب می‌کند و فرانس فوتبال هم با کمک کارشناسان، اما طی چند سال اخیرتقریبا همیشه این عنوان در اختیار مسی و کریس‌رونالدو بوده. بازیکنان زیادی بودند که از سال ۲۰۰۷ تا به‌حال درخشیدند، اما به کسب این عنوان موفق نشدند. کاکا در سال ۲۰۰۷ بالاتر از کریس رونالدو و مسی مرد سال فوتبال جهان شد. بعد از آن دنیای فوتبال فوق‌ستاره‌های زیادی دید که نتوانستند عنوان بهترین را به‌خودشان اختصاص دهند. فقط در سال ۲۰۱۸ که تیم ملی کرواسی در جام‌جهانی درخشید و مسی و رونالدو هم حضور کمرنگی داشتند مودریچ توانست مرد سال فوتبال جهان شود. سال ۲۰۲۰ هم که به دلیل همه‌گیری کرونا مراسم برگزار نشد هرچند همان موقع لواندوفسکی شانس زیادی داشت، اما امسال همه منتظرند ببینند فیفا و فرانس فوتبال که در بیشتر مواقع انتخاب‌های مشابهی هم دارند به سلطنت دو فوق‌ستاره جهان فوتبال پایان می‌دهند یا نه؟ اما در این مسیر چالش‌هایی وجود دارد.

اسپانسر‌ها در مقابل عدالت 

هرچند که روند رای‌گیری فیفا شفاف است و مشخص است چه‌کسانی و از کدام کشور به چه بازیکنی رای داده‌اند منتها نگرانی‌های زیادی وجود دارد که حضور پررنگ اسپانسر‌ها که دیده شدن مراسم، انتخاب یک چهره مشهور و توی دید بودن برندشان برای‌شان موضوعیت دارد مستقیم و غیرمستقیم روند رای‌گیری را خدشه‌دار کنند. به ویژه این‌که شایعاتی وجود دارد مبنی براین‌که از مدت‌ها قبل هم فرانس فوتبال به مسی اعلام کرده که او نفر برگزیده است، اما چرا مهم است فوتبال به افق تازه‌ای دست پیدا کند؟ جذابیت فوتبال به تلاش فوق‌ستاره‌هاست و اگر تحت هر شرایطی و با دخالت‌های بیرونی مسی و رونالدو عناوینی مثل توپ طلا و مردسال را کسب کنند تکاپوی دیگران بی‌نتیجه می‌شود. لواندوفسکی امسال چنان درخشان ظاهر شده که حتی در بازی رایانه‌ای معروف «فوتبال منیجر» نفر دوم فهرست بهترین‌های دنیا در به‌روزرسانی جدید بازی است. غیر از او جورجینو و کانته از چلسی هم سال موفقی داشتند و باید دید به آن‌چه حق‌شان است می‌رسند یا به‌جای روند خوب یک ساله، برندینگ یک بازیکن در انتخاب موثر است.

فوق‌ستاره‌هایی که دیده نشدند

طی ۱۴ سال اخیر فوتبال دنیا چهره‌های ماندگاری به‌خود دیده که حتی در تاریخ فوتبال هم نامشان به‌یادگار خواهد ماند، اما زیرسایه درخشش و رقابت جالب مسی و رونالدو نتوانستند عنوان مهمی را به‌صورت فردی کسب کنند. مرور اسامی آن‌ها جالب است:
مغز متفکر فوتبال| ژاوی: کسی که نیاز به معرفی ندارد. شاید بخش زیادی از شهرت و موفقیت مسی را بتوان در ساق‌های ژاوی و نبوغش جست‌وجو کرد. کسی که رهبر خط میانی بهترین بارسای تاریخ بود و با اسپانیا هم قهرمان اروپا و جهان شد. حتی نداشتن عنوان فردی باعث نمی‌شود فراموش کنیم او باهوش‌ترین فوتبالیست این چند دهه بود.

شاعر و هنرمند فوتبال| اینیستا: پاس‌های خط‌کشی شده او بیشتر شبیه یک اثر هنری بودتا فعالیت ورزشی. اینیستا هم مثل ژاوی در دیده شدن مسی و تشکیل برندینگ بارسای گواردیولا موثر بود. شاید برای همین بود که مسی در تیم ملی چندان موفق نبود و حالا هم در پی اس جی درخشان ظاهر نمی‌شود.

ترمیناتور فوتبال| نیمار: یک فوق‌ستاره شگفت‌انگیز که فوتبال را جدی نمی‌گیرد. او بیشتر دوست دارد دریبل بزند، پاس ندهد و تظاهر کند که رویش خطا شده. اگر پشتکار رونالدو را داشت دنیای فوتبال لذت بیشتری از بازی او می‌برد.

صورت زخمی فوتبال| ریبری: مرد تمام نشدنی بایرن و تیم‌ملی فرانسه هم آن چنان که باید به‌حقش در فوتبال نرسید. یک وینگر ویرانگر با سرعت و نبوغ شگفت‌انگیز. ریبری نماد فوتبالیست‌هایی است که به‌اندازه تلاش و موفقیت‌شان دیده نمی‌شوند، چون شمایل یک فوق‌ستاره جذاب را در حد رونالدو ندارند.

فرعون فوتبال| محمد صلاح: صلاح قرار بود فوق‌ستاره دنیای فوتبال باشد، اما فقط ستاره لیورپول ماند، هرچند او هنوز فرصت برای درخشش دارد، اما آن‌چنان که پیش‌بینی می‌شد نتوانست جایگاهی در حد یک فوق ستاره برای خودش کسب کند.

پسر بد فوتبال| سرخیو راموس: یک سال اخیر را فراموش کنید و به عقب برگردید، در چند دهه اخیر مدافعی مثل راموس در فوتبال جهان بوده؟ شهرت امثال بکن بائر به‌خاطر قدرت رهبری و بازی سازی و کاپیتانی بوده نه مستحکم بودن و گلزنی در لحظات سخت. کاناوارو هم به‌خاطر قهرمانی با ایتالیا در جام‌جهانی دیده شد و گرنه استمرار و درخشش راموس را نداشت، اما این پسر بد فوتبال با آن اخلاق عجیبش هنوز یک موفقیت فردی بزرگ نداشته است و به‌نظر می‌رسد بعد از مصدومیت طولانی اخیرش نمی‌توان امیدی به او داشت.

علت ماجرا چیست؟

همان‌طور که گفتیم اسپانسر‌ها می‌توانند در این انتخاب‌ها موثر باشند، اما زمینه‌های دیگر هم وجود دارد که باعث سلطنت انحصاری مسی و رونالدو شده. به‌طور مثال نمی‌توان از این‌که مسی و رونالدو هر دو کاپیتان تیم‌های ملی کشورشان هستند و در پست مهاجم هم بازی می‌کنند به‌راحتی گذشت. ستاره‌های محبوب و کاریزماتیک به‌ویژه اگر گلزن باشند بیشتر در معرض انتخاب هستند تا یک مدافع بداخلاق مثل راموس، یا صورت زخمی مثل ریبری یا هافبک بازی ساز مثل ژاوی. فوتبال را با گل‌هایش می‌شناسیم و مهاجمان در این ماجرا بیشتر توی چشم هستند تا گل‌ساز‌ها یا مدافعانی که مانع گلزنی حریف می‌شوند. با این حساب می‌توان به لواندوفسکی امید داشت و گرنه باید نام او را هم به فهرست بالا اضافه کنیم.

منبع: روزنامه خراسان 

انتهای پیام/