پوریا رضایی، کارگردان نمایش « من عاشق صدا هستم» در گفت‌و ‌گو با باشگاه خبرنگاران جوان، درباره موضوع این نمایش گفت: «من عاشق صدا هستم» یک درام اجتماعی و داستان زنی جوان به نام سمیرا است که سال های پیش بازیچه یک رابطه بوده و اکنون دست به انتقام زده است.  او در ابتدا دست به کشتن همسر معتادش می زند و سپس با اجیر کردن شخصی روند انتقام خود را ادامه می دهد.

وی ادامه داد: صدا جزئی از زندگی شخصیت اصلی داستان است؛ صدای شکستن ، صدای خرد شدن، صدای عذاب هایی که کشیده و اتفاقاتی که افتاده، این صداها وارد زندگی این آدم‌ها شده و انقدر تکرار شده که اگر نباشد انگار نقصی در  زندگی آن  وجود دارد، درواقع عاشق صدا بودن از رنجی می آید که شخصیت محوری کشیده و حالا این سختی و رنج تبدیل شده به یک جور وابستگی برای وی تبدیل شده است.

رضایی درباره طراحی صحنه این تئاتر گفت: مکان رویداد نمایش حیاط خانه‌ای قدیمی است و در طراحی صحنه و دکور فقط یک حوض آب و یک بدنه نصفه پیکان روی صحنه است. در طراحی برداشتی که از متن نویسنده داشتم با توجه به وضعیت شخصیت داستان و آشفتگی ذهنی و روانی و عذاب وجدانی که پس از ارتکاب قتل دچارش شده بود، به این نتیجه رسیدم که هیچ چیزی روی صحنه به طور کامل وجود نداشته باشد و این نقص و آشفتگی و خلأ‌ای که وجود دارد در زندگی سمیرا در طراحی نیز احساس و دیده شود، حوض آبی که به هیچ کجا وصل نیست و داخلش گندابی بیش نیست، پیکانی که کامل نیست، جعبه‌های مواد شوینده که همگی خالی هستند. 

وی درباره دلایل اینکه این نمایش موفق به دریافت چندین جایزه از جشنواره تئاتر دانشجویی شد گفت: نمایش « من عاشق صدا هستم» در دومین جشنواره دانشجویی مونولوگ افرا موفق به دریافت دیپلم افتخار و تندیس بازیگر زن برگزیده و دیپلم افتخار و تندیس اثر برگزیده و به عنوان نمایش برگزیده معرفی شد؛ موفقیت دلایل مختلفی می تواند داشته باشد، ممکن است بر اساس خوش شانسی ما در این جشنواره باشد که سلیقه داوران با اثر تولیدی ما همخوانی داشت و ما را به این جوایز رساند، به هر حال داوری نسبی است و جایزه گرفتن و یا نگرفتن دلیلی بر خوب و یا بد بودن یک اثر نیست، اگر به جای این اساتید که قضاوت کار‌ها را به عهده داشتن اساتید دیگری بودند شاید اتفاق دیگری می‌افتاد.

این کارگردان جوان تئاتر افزود: از آنجایی که هیچ سلیقه‌ای خالی از دانش و تجربه نیست، به زحمت و تلاش گروه اجرایی نیز بستگی دارد، کوششی که به ثمر بنشیند و مفید باشد، رمز موفقیت و راه رستگاری تمرین است. همچنین متن نمایشنامه بسیار خوبی را کار کردیم که به درستی نوشته شده بود و درد و رنج‌های یک زن را به زیبایی بیان کرده بود، بعد از انتخاب متن که اولین و مهمترین مرحله در کارگردانی است، سعی کردیم در تمامی مراحل مختلف کار و دیگر عناصر تشکیل دهنده کار نظیر موسیقی، نورپردازی، طراحی صحنه و انتخاب بازیگر با دقت و وسواس عمل کنیم و تا جای ممکن درصد خطای خود را به صفر برسانیم.

کارگردان نمایش «من عاشق صدا هستم» درباره نحوه انتخاب بازیگر گفت: انتخاب بازیگر از دیگر مراحل مهم و حساس کارگردانی است چرا که بازیگر، اجرا کننده ایده‌های کارگردان است و نود درصد کارگردانی، انتخاب درست بازیگر است. تمامی ایده‌ها از فیلد بازیگر عبور کرده و درنهایت به اجرا می‌رسد، اگر این انتخاب غلط باشد حتی با بهترین متن و طراحی فاتحه کار خوانده است. از طرفی، استفاده از مونولوگ به دلیل اینکه فقط یک بازیگر روی صحنه است و ریتم کار دست او است؛ خوشبختانه  بازیگر نمایش ما به خوبی از پس این مهم برآمد و صادقانه شخصیت سمیرا را زیست کرد.

وی درباره نقاط ضعف و قوت جشنواره های تئاتر دانشجویی توضیح داد: جشنواره های تئاتر دانشجویی بستر مناسبی برای آزمون و خطا و کسب تجربه و محفلی برای تبادل اندیشه‌ها هستند، در این  جشنواره تلاش بر آن است که هر آنچه را که آموخته شده به بهترین شکل ممکن به کار گرفته شود، هرچند ممکن است نتیجه مطلوبی حاصل نشود اما آنچه که اهمیت دارد تجربه‌ای است که به عنوان دانشجو کسب می‌شود، امیدوارم که جشنواره‌هایی با این سبک، تداوم بیشتری  داشته تا رشد فکری و عملی دانشجویان را به دنبال داشته باشد .

رضایی در پایان در درخواستی گفت: امیدوارم به کارگردانان جوان تئاتر، خصوصا آن‌هایی که در شهرستان‌ها فعالیت دارند، فرصت داده شود و بستر مناسبی برایشان فراهم شود تا بتوانند آثارشان را علاوه بر جشنواره‌های دانشجویی و اجرای عمومی در شهر خودشان، در تهران هم اجرای عمومی داشته باشند.

لازم به ذکر است، نمایش «من عاشق صدا هستم» به کارگردانی پوریا رضایی از هشتم آذر تا پانزدهم آذر ۱۴۰۰ هر روز ساعت ۱۷ در عمارت نوفل لوشاتو روی صحنه می‌رود.

انتهای پیام/