به گزارش  باشگاه خبرنگاران جوان،به سادگی می‌توانیم بپذیریم که در عصر چیز‌های بزرگ‌تر و بهتر قرار داریم و در بسیاری از موارد چنین حرفی درست است. ولی چیزی که نمی‌توانیم از آن غافل شویم، توانایی تاریخ در شگفت‌زده کردن‌مان است. در ادامه‌ی مقاله به بررسی ۱۰ عکس تاریخی برتر می‌پردازیم که با نشان دادن ابعاد جدیدی از چیز‌هایی که می‌شناسیم، ما را شگفت‌زده می‌کنند. 

۱۰. نیلوفر‌های آبی دکتر باهنسن

دکتر جورج فردریک باهنسن استعداد‌های زیادی داشت. یکی از شناخته‌شده‌ترین پزشکان زمان خود بود، از بهترین تیراندازان جنگ داخلی آمریکا بود و البته که بزرگ‌ترین نیلوفر‌های آبی ایالات متحده را پرورش می‌داد.

تصویر بالا، عکسی فراواقعی از پتانسیل مردی است که کمی استعداد و دیوانگی را با یکدیگر مخلوط کرد. او و همسرش در سال‌های پس از جنگ داخلی، سخت تلاش کردند تا سرده ویکتوریا ریگال از نیلوفر‌های آبی را پرورش دهند؛ نیلوفر‌های آبی خاصی که تا قطر ۲.۵ متر نیز رشد می‌کنند! آن‌ها اولین کسانی بودند که بدون استفاده از گلخانه، این سرده از نیلوفر‌های آبی را در ایالات متحده پروش دادند.

۹. تایر‌های رزم‌ناو جنوبگان

در سال‌های ۱۹۴۰، دیوانگی سفر به قطب جنوب به بیشترین حد خود رسیده بود. با اعزام هر تیم جدید به جنوبگان، کل دنیا نفس‌های خود را در سینه حبس می‌کردند و امیدوار بودند اتفاق بدی برای تیم رخ ندهد. برای عقب نماندن از این اکتشافات، فناوری‌های جدیدتر و پیشرفته‌تری نیز به تیم‌ها معرفی می‌شدند.

یکی از این نوآوری‌ها، رزم‌ناو جنوبگان بود. این رزم‌ناو قرار بود جدیدترین پیشرفت برای سفر به جنوبگان باشد. حالا دیگر اکتشاف‌گران می‌توانستند با این تایر‌های بزرگ، کشتی خود را روی یخ‌ها به حرکت درآورند.

پس از ماه‌ها پیشروی، این رزم‌ناو بالاخره در ۱۵ ژانویه‌ی ۱۹۴۰ به خلیج نهنگ‌ها رسید. برای مدت کوتاه و پرافتخاری روی یخ استوار شد و سپس از کنترل خارج شد. خدمه به کار ادامه دادند و در نهایت موتور کشتی داغ کرد. به این ترتیب این تایر‌ها کاری از پیش نبردند و خدمه در طول اقامت‌شان از این تایر‌ها به‌عنوان چادر اقامت استفاده کردند و سپس هنگام بازگشت آن‌ها را در جنوبگان رها کردند.

۸. لابستر‌های آمریکایی

توافقی کلی درباره لابستر‌ها (شاه‌میگوها) وجود دارد که می‌گوید زیادی بزرگ‌اند که در بشقاب غذا جا شوند! می‌توانیم درک کنیم که لابستر‌های بزرگ‌تری هم وجود دارند، ولی تصویر بالا ابعاد جدیدی را به ما نشان می‌دهد. گرچه این لابستر‌ها بزرگ‌ترین لابستر‌های جهان نیستند، ولی لابستر‌های بسیار بزرگی هستند که در نوا اسکوشیا صید شدند و وزنی حدود ۲۰ کیلوگرم داشتند. هر یک از چنگال‌های این لابسترها، از بدن پسر جوان بزرگ‌تر است و این هم یکی دیگر از دلایلی است که باید از آب‌های نوا اسکوشیا دوری کنیم.

شمال شرقی آمریکا با چنین چنگال‌دار‌های غول‌پیکری بیگانه نیست. رشد صنعت لابستر آمریکا هم‌زمان با پیشرفت فناوری‌های کنسرو انجام شد و در میانه‌ی قرن ۱۹، تقاضا برای لابستر‌ها به شدت بالا گرفت. عرضه‌ی لابستر نیز به سرعت افزایش یافت و آنقدر زیاد شد که پس از مدتی لابستر‌ها را به‌عنوان منبع گوشت برای خانواده‌های فقیر می‌شناختند.

بی‌شک این عرضه و تقاضا اکنون بسیار تغییر کرده است، ولی هنوز هم سالیانه ۲۰۰ هزار تن از این لابستر‌های خوش‌خوراک از مزارع پرورش لابستر صید می‌شوند.

۷. کنده‌کاری راشمور

این تصویر از کنده‌کاری کوه راشمور در اواخر سال‌های ۱۹۳۰ و پیش از پایان این کنده‌کاری در سال ۱۹۴۱ ثبت شده است. این پروژه ابعاد بسیار بزرگی داشت و باید در نظر داشته باشیم که پس از بحران بزرگ مالی در حال انجام بود.

کارگران مشغول ساخت این بنا، مانند مورچه‌هایی که روی مجسمه‌ای گام بردارند، ۱۴ سال را روی ابرو‌ها و سوراخ بینی بزرگ‌ترین رئیس جمهور‌های آمریکا گذراندند! ۳۰ مرد با استفاده از کابل‌های فولادی و جرثقیل‌هایشان ابتدا قسمت‌هایی از این کوه را منفجر کردند و سپس به کنده‌کاری مشغول شدند. با دینامیت تا ۸ سانتی‌متری طرح اصلی را منفجر می‌کردند و سپس کارگران مشغول کنده‌کاری مابقی آن می‌شدند.

تنها کسی که در طول ساخت بنای کوه راشمور از دنیا رفت، معمار این طرح، گوتزن بورگلوم بود که ۶ ماه پیش از تمام شدن این بنا و به دلایل طبیعی از دنیا رفت.

۶. بقایای یک زپلین

زپلین نام یک دسته از کشتی‌های هوایی است که با گاز هلیوم پر می‌شود و از دهه‌ی ۸۰ میلادی توسط شرکت آلمانی زپلین ان‌تی در شهر فریدریش‌هافن آلمان در حال تولید است. پس از سانحه‌ی هیندنبورگ، زپلین‌های هیدروژنی با چنین سانحه‌هایی شناخته می‌شوند. در جنگ جهانی اول، ۸۴ زپلین برای ارتش آلمان ساخته شدند. ۶۰ تا از این زپلین‌ها نابود شدند و نصف این نابودی‌ها حتی به خاطر حمله‌ی دشمن نبود، بلکه فقط نتیجه‌ی سوانحی بود که برای زپلین‌ها رخ می‌داد.

پس از بمباران‌هایی که با این زپلین‌ها انجام می‌شد و هرگز هم خسارت چندانی وارد نکردند، بسیاری از محوطه‌های خارج از شهر‌های اروپایی به قبرستان این زپلین‌ها تبدیل شدند. عکس بالا در سال ۱۹۱۸ در فرانسه ثبت شده است. شاید نزدیک‌ترین تصویر مدرنی که به این سازه‌های نابود شده داشته باشیم، تصویر کشتی‌ها غرق شده باشند، ولی حتی این کشتی‌ها هم به‌ندرت به اندازه‌ی بزرگ‌ترین کشتی‌های هوایی آن زمان هستند.

۸. چوب‌بران سکویا

مسن‌ترین سکویا یا درخت غولی که می‌شناسیم عمری حدود 3500 ساله دارد. تخمین عمر این درخت بر اساس حلقه‌های درون تنه‌ آن انجام شده است.

درختان غول کالیفرنیا، نمادی از آمریکا هستند و به همان اندازه کامیون‌هایی که برش‌های غول‌پیکر این درختان سکویا را حمل می‌کنند، برش‌هایی که از خود کامیون‌ها نیز بزرگ‌ترند؛ کامیون‌هایی به تنهایی می‌توانستند 16500 متر الوار خام را با خود حمل کند.

پیش از هجوم جستجوگران طلا در سال 1850، جنگل‌های سکویای کالیفرنیا دست‌نخورده بودند. از آن زمان به بعد بیش از 95 درصد از این جنگل‌های کهن برای برداشت الوار قطع شده است. این جنگل‌ها آنقدر کهن هستند که تکاملی از نوع هم‌زیستی را با آتش‌سوزی‌های تاریخی جنگل‌های کالیفرنیا شکل داده‌اند. پوست درخت سکویا بسیار به آتش مقاوم است و زمانی که بیشتر گونه‌های دیگر از بین می‌روند، سکویا کمترین آسیب را متحمل می‌شود.

4. درخت مارک تواین

حتی تصویری از الواری با پهنای ۳ متر که بار کامیون شده‌اند به اندازه‌ی این تصویر از برش درخت سکویای مارک تواین در سال ۱۸۹۱، ابعاد وسیع این درخت‌ها را نشان نمی‌دهد. قطع کردن این درختان توسط مهاجران به معنای فتح غرب آمریکا بود. بسیاری از این عکس‌ها در کارت‌های پستال آن زمان چاپ می‌شدند.

از آنجایی که درخت‌های سکویا پس از سقوط خرد می‌شدند، این چوب‌بران هشت روز را صرف کندن چاله‌ای طویل کردند و آن را پر از بافت‌های نرمی کردند تا از شکستن درخت جلوگیری کنند. دو برش از قسمت انتهایی این درخت به موزه‌ها اهدا شد.

۳. طاق رومی عراق

این طاق واقع در عراق امروزی و بزرگ و شگفت‌انگیز است. چیزی که درباره‌ی این طاق جالب است این است که چطور چیزی به این بزرگی و آسیب‌پذیری هنوز هم پس از ۱۵۰۰ سال پابرجاست.

این طاق که تصویر آن توسط عکاس و باستان‌شناس، مکس ون اوپنهیم ثبت شده است، پلی است که توسط رومی‌ها بر روی رودخانه‌ی وادی‌المور احداث شد. وادی‌المور رودخانه‌ای است که در استان نینوا در شمال عراق و کمی پایین‌تر از مرز فعلی ترکیه روان است. ژوستینین، امپراطور مشهور رومی، در قرن ششم پل‌ها و سد‌هایی در ترکیه امروزی احداث کرد تا از ورود سیلاب به شهر بین‌النهرینی دارا جلوگیری کند.

۲. مسابقه ایالتی آلاسکا

کلم‌هایی که از چرخ‌دستی حمل‌کننده‌شان بزرگترند و کدو‌هایی که آنقدر سنگین‌اند که زیر وزن خودشان له می‌شوند! در روستای ماتانیسکا سوسیتنا این گیاهان بزرگ، میراثی هستند که به خوبی توسط ساکنان آن نگهداری شده‌اند.

مسابقه‌ی ایالتی آلاسکا همان جایی است که کدو‌های قلیایی ۲۱۰ سانتی‌متری، کدو‌های معمولی ۵۰۰ کیلوگرمی و بزرگ‌ترین کلم‌های جهان را پیدا می‌کنید. چرا این گیاهان اینقدر رشد می‌کنند؟ بخش زیادی از این اتفاق به جغرافیای این منطقه مربوط است. این بخش از آلاسکا در تابستان‌ها ۲۰ ساعت نور خورشید دریافت می‌کند و گیاهان نیز در این مدت با استفاده از نور خورشید به تغذیه از خاک آلاسکا ادامه می‌دهند.

۱. ساخت سد ناگارجونا ساگار

در جهانی که پر از ماشین‌ها و اتوماسیون است، از نیروی انسان غافل می‌شویم و به ماشین‌ها پناه می‌بریم. به سختی می‌توان باور کرد که این داربست‌های چوبی آشفته و نیروی کار پراکنده درون عکس، بخشی از برنامه‌ریزی دقیق بزرگ‌ترین سد بنایی جهان باشند.

این سد روی رود کریشنا واقع شده است، ۱.۶ کیلومتر طول و ۱۵۰ متر ارتفاع دارد و یکی از بزرگ‌ترین دریاچه‌های مصنوعی جهان را ایجاد کرده است و همه‌اش با نیروی دست انسان بوده است. این سد یکی از اولین «معبد‌های مدرن» هند بوده است که هدف از آن کاهش وابستگی این کشور به کشور‌های بیگانه بود. در طول ۱۲ سال ساخت این سد، در هیچ روزی کمتر از ۵۰ هزار نفر روی آن کار نکردند!

منبع:دیجی رو

انتهای پیام/