نفرین بر لایک، اگر قرار باشد ما مهدی فنونی‌زاده را به جای صلابت دوران بازی‌اش و آن دو گل تماشایی به عربستان، با تصویر یک پیشکسوت بددهان که در حال بد و بیراه گفتن به دیگران است، به یاد بیاوریم. حتما داستان را می‌دانید. این که هافبک دهه شصت استقلال و تیم ملی ایران در یک لایو اینستاگرامی به خانواده سپهر حیدری توهین کرده و بازیکن سابق پرسپولیس هم از او به پلیس فتا شکایت برده است.

بیشتربخوانید

• قربانی کردن اخلاق هزینه شهرت در فضای مجازی

نهایتا کار به جایی کشیده شد که فنونی‌زاده برای ساعاتی بازداشت شد و بعد هم با انتشار یک فیلم، توانست رضایت سپهر حیدری را بگیرد. ویدئویی که فنونی‌زاده از خودش منتشر کرده، به‌راستی آدم را متاثر می‌کند. او در این سن و سال، با آن لحن غم‌انگیز ناچار به ابراز ندامت شده. چه کسی جز خودش می‌تواند مقصر اول این ماجرا باشد؟

فضای مجازی حتما چیز خوبی است و حتما فواید و محاسن زیادی دارد، اما یک عیب بزرگش همین است که گاهی آدم‌ها را در عطش لایک و کامنت و فالوئر می‌سوزاند، استحاله می‌کند، از بین می‌برد. بسیاری از پیشکسوتان پرسپولیس و استقلال و حتی کارشناسان عادی و موجه دیروز هم این روز‌ها تحت تاثیر فضای مجازی، برای جلب توجه بیشتر از خطوط قرمز می‌گذرند و دست به کار‌هایی می‌زنند که باورکردنی نیست. همین اواخر یکی از مربیان لیگ برتری از آن دسته کارشناسان داوری انتقاد کرده بود که برای جذب دنبال‌کننده، صحنه‌های داوری در مسابقات پرسپولیس و استقلال را به سود این دو تیم تفسیر می‌کنند. ببینید آش چقدر شور شده است.

گرفتن لایک و کامنت و جنجال به‌پاکردن در فضای مجازی، چاه ویل است. این چاه هیچ وقت پر نمی‌شود. اگر هزار لایک بگیرید، دل‌تان می‌خواهد آن را به دو هزار، ۱۰ هزار و شاید ۱۰۰ هزار برسانید. این اعداد، انتها ندارند. گاهی میزان دنبال‌کننده‌ها برای افراد مختلف محل کسب درآمد هم می‌شود که در این صورت دیگر مزه کار زیر زبان آدم‌ها دوچندان خواهد شد.

هر چه هست، زیاده‌روی در این فضا و رفتارکردن برای خوشایند دیگران، کم‌کم به قیمت آبرو و اعتبار شخصیت‌های مختلف تمام می‌شود. تنها کافی است سابقه همین درگیری‌های رخ داده بین سپهر حیدری و فنونی‌زاده را دنبال کنید تا انواع و اقسام مطالب بیزارکننده را به چشم ببینید؛ از کری‌های دور از شأن تا توهین به فوتبال زنان و سایر قضایا. آخرش هم کار می‌کشد به جایی که فنونی‌زاده ۵۶ ساله، به ناچار مقابل دوربین می‌نشیند و با آن وضعیت ترحم‌برانگیز از کسی که ۱۵ سال از خودش جوان‌تر است عذرخواهی می‌کند. خلق این قاب، برای هیچکس «فتح‌الفتوح» نیست؛ نه استقلالی‌ها و پرسپولیسی‌ها و نه حتی خود سپهر حیدری. هزار بار مایه افسوس است که عطش دیده‌شدن، این بلا را بر سر برخی سرمایه‌های انسانی فوتبال ایران آورده است. فقط هم فوتبال نیست؛ مگر مثلا در سینما کم داریم آدم‌های مطرحی را که اعتبارشان را به خاطر لایک‌گرفتن به حراج گذاشته‌اند. حیف، واقعا حیف.

منبع: دنیای اقتصاد