در ۱۵۰۰ سال قبل از میلاد، دانش پزشکی زیادی در اختیار نبود. در آن دوران با استفاده از ابزار‌هایی مانند گیره‌، اره‌، پنس‌ و قیچی‌ بیماران را جراحی می‌کردند.

۱. زالو مصنوعی

هنگامی که در دهه ۱۸۰۰ زالو‌های زنده در دسترس نبودند یا شاید خیلی درشت بودند، این استوانه فلزی با تیغه‌ها همان عملکرد را اعمال می‌کردند. تیغه‌های چرخان پوست را می‌بریدند و لوله‌ای، خون را به بیرون می‌مکید. ابزار مشابهی به نام اسکریفاتور از ۱۰ تیغه فنری استفاده می‌کند. این وسیله به سرعت پوست را برش داده و سپس دستگاه برای ایجاد خلاء، حرارت داده می‌شود.

۲. ابزار فتق

پزشکان در دهه ۱۸۵۰ ابزاری مخصوص فتق داشتند. هنگامی که پزشکان پارگی عضله یا بافت را ترمیم می‌کردند، ابزار فتق را در آن ناحیه قرار می‌دادند که حدود یک هفته در جای خود باقی می‌ماند و بافت اسکار روی آن تشکیل می شد تا به ترمیم بافت کمک کند.

۳. اره قطع عضو

از باکتری‌های پیش از آنتی بیوتیک‌های قدیمی تا باکتری‌های مقاوم به آنتی بیوتیک‌های امروزی، عفونت همیشه یکی از دلایل اصلی قطع عضو بوده است اما پزشکان اغلب به ابزار‌های مورد استفاده برای این هدف وحشتناک افتخار می‌کردند اما استفاده از این اره‌ها، محلی برای رشد میکروب‌ها نیز بود.

۴. اکوریزر Ecraseur

این ابزار که در قرن نوزدهم استفاده می‌شد، تومور‌های رحم و تخمدان و همچنین بواسیر را خفه می‌کرد. حلقه یا زنجیر سیمی آن در اطراف پایه رشد ناخواسته قرار می‌گرفت و به تدریج سفت می‌شد؛ که در نهایت یا از طریق پایه رشد قطع می‌شد، یا جریان خون آن را قطع می‌کرد تا زمانی که از بین برود. انجام این کار به خصوص در مورد بواسیر دردناک بود اما متخصصان آن روز معتقد بودند که درد در مقایسه با برش کوتاه مدت و قابل تحمل است.

۵. سرنگ

مطمئنا، سرنگ‌ها هنوز هم استفاده می‌شوند اما این یکی خاص است، با لوله و پمپ بلند و نازک خود، بسیار بزرگتر از هیپودرمیکی بود که امروزه استفاده می‌کنیم. در دهه ۱۵۰۰ برای تزریق جیوه به عنوان درمانی برای سفلیس که اغلب توسط ملوانان در دریا‌های آزاد مبتلا می‌شدند، استفاده می‌شده است.

این سرنگ مجرای ادرار بود، بنابراین تزریق مستقیماً از طریق دهانه آلت تناسلی انجام می‌شده است. بدتر از آن، جیوه اغلب افراد را خیلی قبل از بروز عوارض سفلیس می‌کشد.

منبع سایت استیت نیوز