سید محسن محسنی در خصوص مشاغلی که در گذشته وجود داشتند، ولی به مرور زمان حذف شده‌اند، با اشاره به اینکه گذشته اوضاع اجتماعی از گذشته تا کنون بسیار متفاوت شده است، اظهار کرد: در گذشته بسیاری از خانواده‌ها لباس‌های کهنه را تا نخ‌نما نمی‌شدند، دور نمی‌انداختند.

وی ادامه داد: به همین دلیل در مدارس بسیاری از دانش آموزان بودند که با جوراب‌های پاره یا وصله شده به مدرسه می‌آمدند.

این کارشناس مسائل اجتماعی با بیان اینکه پاره دوزان و پینه دوزان وظیفه وصله‌کردن لباس‌های کهنه را بر عهده داشتند، عنوان کرد: اساسا بود یا نبود شغلی یا تغییرات شغلی که پاره‌ای از آن‌ها پیشینۀ طولانی دارد حکایت از تحولاتی در جامعه دارد و ممکن است ذکر این مشاغل و تغیرات بعدی برای تاریخ‌نگاران اجتماعی و جامعه‌شناسان به کار آید.

وی با اشاره به اینکه بندزن‌ها کسانی بودند که چینی و قوری‌های شکسته را نیز ترمیم می‌کردند، مطرح کرد: در گذشته پیش می‌آمد که قوری یا چینی خانواده‌ای بر زمین می‌خورد یا در اثر اتفاقی می‌شکست، ولی شکستگی به اندازه‌ای نبود که آن‌ها را دور بریزند، این‌ها را به بندزن‌ها می‌دادند که بَست بزنند و دوباره قابل استفاده کنند.

محسنی افزود: بندزن‌ها با بست و ورق برنجی و با ابزار و آلاتی که داشتند بشقاب یا سینی چینی را که دو نیم شده بود به هم وصل می‌کردند، یا این‌که دسته یا سرقوری شکسته را با ورق برنجی ترمیم می‌کردند.

وی با اشاره به اینکه باید دانست که در چند دهه پیش به‌جز ظروف مسی تنها ظروف چینی مورد استفاده خانواده‌ها بود و این ظروف برای آن‌ها ارزشمند و گرانبها بود و ارزش ترمیم را داشت، خاطرنشان کرد: بندزن‌ها زیاد نبودند و شاید در تمام شهر بیش‌تر از دو یا سه نفر با این شغل پیدا نمی‌شدند.

این کارشناس جامعه شناسی با بیان اینکه بندزن‌ها تا یکی دو دهه بعد از انقلاب هم بودند، تصریح کرد: با آمدن موج مصرف‌گرایی و افزایش درآمد خانواده‌ها، این شغل هم گویا از رونق افتاد و خانواده‌ها چینی‌های شکسته را به جای بندزدن دور می‌ریزند و دیگر بندزنی را در سطح شهر نمی‌بینم.

وی با اشاره به اینکه تعبیر مثل کاسه بندزده که به معنای شخص ناتوان است نیز به همین معنا مربوط می‌شود، یادآور شد: خوب است در موزه‌های مردم‌شناسی چند تایی از این چینی‌های بندزده را به یاد بندزن‌ها و به لحاظ ثبت تحولات اجتماعی نگاهداری کنند و در معرض تماشا گذارند.

منبع: ایسنا