در حال حاضر، دسته‌ای از حشره‌کش‌های مخصوص پشه به نام پیرتروئید‌ها برای استفاده در مناطقی مانند جنوب صحرای آفریقا روی توری‌هایی استفاده می‌شوند.

ایده این است که وقتی حشرات با پارچه سمی تماس پیدا می‌کنند، در تماس یا بلافاصله پس از آن می‌میرند. با این حال، متاسفانه، پشه‌ها در برابر پیرتروئید‌ها مقاومت می‌کنند و این مسئله اثر مواد شیمیایی را کمتر می‌کند.

دانشمندان موسسه ملی تحقیقات پزشکی تانزانیا در جست وجوی جایگزینی با عملکرد بهتر، به دنبال آفت‌کشی به نام کلرفناپیر بودند. به جای کشتن مستقیم پشه ها، باعث گرفتگی عضلات بال آن‌ها می‌شود و آن‌ها را از پرواز باز می‌دارد. از آن جایی که آن‌ها نمی‌توانند برای یافتن طعمه پرواز کنند، نمی‌توانند تغذیه کنند. بنابراین در نهایت از گرسنگی می‌میرند.

این تیم به رهبری محقق ارشد جکلین موشا، مطالعه‌ای را بر روی پشه بند ۴۵۰۰ کودک در منطقه‌ای در تانزانیا انجام داد.

سطوح بالایی از مقاومت به پیرتروئید پشه‌ها در آن ناحیه گزارش شده است.

بچه‌ها به چهار گروه تقسیم شدند که هر کدام از پشه بند‌های تخت استاندارد با پیرتروئید استفاده کردند. توری‌هایی که در آن‌ها پیپرونیل بوتاکسید به پیرتروئید اضافه شد است تا قدرت از بین برندگی پشه‌ها را تقویت کند. دسته سوم و چهارم پشه بند‌ها با پیرتروئید و پیری پروکسیفن طراحی شدند.

مشخص شد که پس از ۲۴ ماه، گروهی که هر شب در پشه بند طراحی شده با کلرفناپیر می‌خوابیدند، نسبت به گروهی که از شبکه‌های پیرتروئیدی یا تقویت‌شده با پیری‌پروکسی‌فن استفاده می‌کردند، ۳۷ درصد کمتر دچارعفونت مالاریا شدند. گروهی که از پشه بند پیرتروئید تقویت شده با پیپرونیل بوتاکسید استفاده کردند. پس از ۱۲ ماه اول، ۲۷ درصد کاهش عفونت مالاریا را تجربه کردند و این رقم تا دو سال به سطحی مشابه با تور‌های استاندارد کاهش یافت.

مشا گفت: بر اساس این شواهد، برنامه ملی کنترل مالاریا و WHO (سازمان بهداشت جهانی) می‌توانند استراتژی‌های  کنترل مالاریا را به روز کنند و ابزار موثر جدیدی را به کار برد.

منبع: سایت نیواطلس