پای بخشش که به میان بیاید همه هستند، در رویا‌های خود می‌اندیشند که دست نیازمندی را می‌گیرند، او را از رنج نجات می‌دهند، شاید چنین کاری را انجام دهند، اما وقتی بخشیدن بخشی از وجودشان یا وجود عزیزشان به میان بیاید، اینجا داستان کمی متفاوت می‌شود.

شاید حاضر نشوند ببخشند حتی اگر تمام آن را زیرخاک کنند. 

اهدای عضو  فرصتی ارزشمند برای بیماران نیازمندی که لحظه لحظه شمع زندگی شان رو به خاموشی است و هدیه عضو پیوندی، می‌تواند حیاتی دیگر را برای آنان به ارمغان بیاورد.

در این میان هستند افرادی که با فداکاری و بخشیدن اعضای بدن عزیزان خود، پایان قصه یک زندگی تلخ را شیرین می‌کنند.

روایتی از زندگی مهیار فرزانه قهرمان ملی دوچرخه سواری، پسری از خانواده زرتشت در یزد.

خانواده فرزانه مانند سایر افراد جامعه زندگی عادی خود را سپری می‌کنند، یک فرزند دختر و ۲ پسر روشنی بخش این زندگی بودند و تمام تلاش پدر و مادر ایجاد لحظات خوب و آرام برای اعضای خانواده است.

اما به گفته خودشان واقعه‌ای تلخ ورق زندگانی آن‌ها را برگرداند و حزن و اندوه را جایگزین تمام خوشی‌ها و شیرینی‌ها کرد.

قلب مهیار نباید از حرکت بایستد

مادر مهیار فرزانه گفت: مهیار در آبان ۱۳۸۲ در یزد به دنیا آمد از دوران دبستان ورزش در رشته دوچرخه سواری آغاز کرد.

به گفته او مهیار علاقه و استعداد عجیبی داشت. در اکثر رشته‌های ورزشی والیبال، فوتبال، اسکیت و... شرکت کرد. تا اینکه رشته دوچرخه سواری را انتخاب کرد.

مهرداد پدر مهیار که از دلتنگی پسر اشک می‌ریخت، گفت: مهیار بعد از شرکت در دوره کلاس دوچرخه سواری برای استعدادیابی به تهران رفت، کارشناسان گفتند مهیار استعداد فوق العاده‌ای در رشته دوچرخه سواری داره و باید در سطح ملی این ورزش را ادامه بده.

او گفت: مهیاربا خوشحالی به یزد برگشت و از من سوال کرد« بابا میشه رکورد جهانی بزنم؟ من گفتم کسی که رکورد جهانی میزنه مثل من و شماست. حتما شما هم می‌تونی قهرمان جهان بشی. شوق مهیار با این جمله پدر بیشتر و بیشتر شد».

او می‌گوید: یک شب وارد خانه شدم  هر دو پای مهیار باند پیچی شده بود، گفتم چه اتفاقی افتاده است؟! گفت خیلی درد دارم. گفتم شما که باید اینقدر درد را تحمل کنی دیگر ادامه نده، که در جوابم گفت:« بابا، میخوای قهرمان جهان بشی نمیخوای درد بکشی؟!».

مادر او گفت: قلب مهیار نباید از حرکت بایستد، پسرم روزانه ۵- ۴ ساعت تمرین دوچرخه سواری انجام می‌داد.

او می‌گوید: طول ۲ سال کرونا عرصه تمرین بر مهیار تنگ شد اما او ورزش پیاده روی را انجام می داد.

به گفته مادر او،  مهیار اردیبهشت سال ۹۹ برای تمرین بدون هماهنگی با مربی به جاده می رود و در اتفاقی تلخ، زندگی او پایان می یابد.

مادرمهیار گفت: پسرم  رکابزن تیم ملی بود که  در حین تمرین  بر اثر برخورد با خودرو دچار قطع نخاع می شود.

او می گوید: هرگز روزی را که با شنیدن خبر مرگ مغزی شدن پسرم پزشکان از من می‌خواستند سخت‌ترین تصمیم زندگی را بگیریم، فراموش نمی‌کنم؛ هنوز پسرمان نفس داشت، نبض داشت و قلبش می‌تپید و ما امیدوار بودیم.

او می‌گوید: مهیار همیشه دوست داشت یه کار بزرگی انجام بده و شاید همین موضوع باعث شد تا در آخرین لحظه‌های زندگی اش به آرزویش برسانیم و با اهدای عضو مهیار چند نفر به زندگی برگشتند و این برای دل داغدارمان مرهم بزرگی است.

پدر مهیاربا گریه‌ای که حکایت از درد فراق داشت، گفت: تنها کار و بهترین تصمیمی که می‌توانستم در آن لحظه بگیرم، اهدای اعضای بدن پسرمون بود.

او می‌گوید: ما از کاری که کردیم ناراحت نیستیم، چون قلب مهیار هنوز می‌تپد. او زنده است.

پدر مهیار گفت: ما به جای اینکه اعضای معجزه گر را در زمین به خاک بسپاریم توانستیم فرصت زندگی کردن را به دیگران ببخشیم.

سالانه پنج تا هشت هزار مورد مرگ مغزی در ایران رخ می‌دهد؛ که طبق آمار جهانی اگر ۵۰ درصد از مرگ مغزی‌ها قابل اهدا باشند از ۲ هزار و ۵۰۰ تا ۴۰۰۰ مرگ مغزی قابل اهدا داریم که هر کدام یک تا هشت عضو را می‌توانند اهدا کنند.

جدال بین تصمیم تا عمل/ نفس‌هایی که با مهربانی تداوم دارد

پورشمسی رئیس اداره فراهم آوری اعضای دانشگاه علم پزشکی یزد گفت: یکی از مهمترین عواملی که باعث تردید در هنگام تصمیم گیری برای اهدای عضو می‌شود اطلاعات کم خانواده‌ها است.

او می‌گوید: سالانه ۲۷ هزار بیمار در کشور در انتظار پیوند هستند.

به گفته او در فرهنگ ما بر اساس اعتقادات مذهبی، مردم تا آخرین لحظه امیدوارند، دعا می‌کنند و حتی منتظر یک معجزه اند که بیمارشان دوباره به زندگی برگردد.

او می‌گوید: ما با مجموعه‌ای از صمیمیت‌ها و روابط عاطفی در هم تنیده درون خانواده‌ها رو به رو می‌شویم، زمانی که عزیزی از دست می‌رود، حتی تصور اینکه عضوی از بدن بیمار مرگ مغزی خارج شود برای نزدیکانش سخت است.

به گفته پورشمسی کمای عمیق با مرگ مغزی متفاوت است. در " کما " امکان بازگشت به زندگی وجود دارد، ولی مرگ مغزی پایان زندگی است و امکان هیچ برگشتی وجود ندارد.

به گفته متخصصان مغز و اعصاب، اگر مغز هنوز زنده باشد، فرد دچار کما شده و احتمال برگشت آن حتی بعد از مدت طولانی و با گذشت چندین سال هم وجود دارد چرا که بیمار خودش به صورت طبیعی نفس می‌کشد و فقط مغز برای مدتی هوشیاری ندارد، اما عمق مغز زنده است.

پورشمسی گفت: هر سال تعداد زیادی از بیماران نیازمند به پیوند عضو که در لیست انتظار هستند، جان خود را از دست می‌دهند و این در حالی است که اعضای سالم برخی افراد دچار مرگ مغزی، زیر خاک مدفون می‌شوند.

رتبه نخست استان یزد در اهدای نسبت به جمعیت در کشور

آیت الله قهرمانی مدیر روابط عمومی معاونت درمان دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد گفت: این استان  در ۱۴۰۰ با بیش از ۵۰ مورد اهدای عضو  رتبه نخست کشور  را  نسبت به جمعیت استان  به خود اختصاص داده است.

او می‌گوید: امسال ۱۱ مورد اهدای عضو در استان انجام شده است.

قهرمانی گفت: استان یزد در سه سال گذشته در زمینه اهدای عضو در زمره سه استان برتر کشور است.

اهداء زندگی یعنی بدون هیچ چشم داشتی با رضایت قلبی از سرمایه خود ببخشی، بیماری را از مرگ برهانی و خانواده‌ای را از دلواپسی نجات دهی.

گزارش از صدیقه فلاحتی