شاید تا به حال نام «کاشت حلزون» (ایمپلنت حلزونی گوش) را شنیده باشید. «کاشت حلزون» یک دستگاه الکتریکی است که به آن «پروتز عصبی» نیز گفته می‌شود و به عنوان جایگزینی بیونیک برای گوش انسان عمل می‌کند. استفاده از این ایمپلنت ها سبب شده است تا توان شنوایی به هزاران نفر در سراسر جهان بازگردد.

اما با این حال، کاشت حلزون امروزه دیگر تنها ابزاری نیست که برای بازگشت شنوایی مورد استفاده قرار می‌گیرد؛ بلکه ایمپلنت‌های شنوایی ساقه مغز (یا همان کاشت شنوایی ساقه مغز) وسیله دیگری است که اجازه می‌دهد تا شنوایی به افرادی که فاقد آن هستند، به شیوه‌ای متفاوت بازگردد.

ایمپلنت‌های حسی

با آن که ایمپلنت حلزونی گوش به خودی خود دستگاهی پیچیده است، اما مفهوم اصلی پشت آن بسیار ساده است. این دستگاه در واقع ارتعاشات هوا را دریافت می‌کند و آن‌ها را به سیگنال‌های عصبی تبدیل می‌کند. در واقع کاشت حلزون، قسمت‌های آسیب دیده گوش را برای تحویل سیگنال صوتی به عصب شنوایی دور می‌زند.

کاشت شنوایی ساقه مغز (ABI) نیز از بسیاری از جهات به کاشت حلزون شبیه است؛ به طوری که صدا به صورت الکترونیکی ضبط می‌شود و سپس این صدای ضبط شده، برای تحریک اعصاب به منظور ارائه شنوایی به مغز استفاده می‌شود. تفاوتی که بین این روش و کاشت حلزون وجود دارد این است که در «ایمپلنت شنوایی ساقه مغز» الکترود‌های قرار گرفته در هسته حلزونی ساقه مغز تحریک می‌شوند؛ بنابراین «کاشت شنوایی ساقه مغز» این مزیت را دارا است که می‌تواند برای آن دسته از افرادی که به هر دلیلی، قادر به استفاده از «ایمپلنت حلزونی گوش» نبوده و نمی‌توانند آن را بر روی اعصاب شنوایی در گوش داخلی نصب کنند، مورد استفاده قرار گرفته و شنوایی را برای آن‌ها میسر کند.

منبع: مجله آنلاین Hackaday