روزنامه عبری یدیعوت آحارانوت اسنادی محرمانه از جزئیات حادثه کشتار صبرا و شتیلا در سال ۱۳۶۱ منتشر کرد. در این گزارش فاش شده است که پیش از کشتار صبرا و شتیلا جلسات متعددی بین حزب فالانژ مسیحیان لبنان و مقامات ارتش رژیم صهیونیستی برای هماهنگ کردن این جنایت بزرگ برگزار شده بود.

بر اساس این گزارش پس از پایان عملیات صبرا و شتیلا، رافائل ایتان، رئیس ستاد ارتش رژیم صهیونیستی از دست نظامیانی که این کشتار را چند روز طول داده بودند عصبانی بود و میترسید که اعتراضات بین المللی پس از این جنایت منجر به اخراج نیرو‌های صهیونیستی از بیروت شود؛ بنابراین ایتان از کسانی که در جلسه بودند خواست تا برای فرار از مسئولیت این کشتار روایتی دروغین ساخته و اعلام کنند که آنچه در این کشتار اتفاق افتاده خارج از کنترل بوده و برخی قربانیان در جنگ داخلی و در اردوگاه خود کشته شدند.

پس از کشتار صبرا و شتیلا، آریل شارون که وزارت جنگ رژیم صهیونیستی را به عهده داشت قصد داشت با همکاری ایلی حبیقه عملیات نظامی مشترک را برای اشغال بیروت آغاز کند.

در فاصله روز‌های ۱۶ تا ۱۸ سپتامبر ۱۹۸۲ (۲۶ تا ۲۸ شهریور ۶۱) اردوگاه‌های فلسطینی صبرا و شتیلا در جنوب بیروت شاهد به خاک و خون کشیده شدن حدود ۴ هزار زن و کودک و پیر و جوان و آواره فلسطینی توسط صهیونیست‌ها به فرماندهی آریل شارون وزیر جنگ وقت رژیم صهیونیستی و مزدوران وی یعنی نیرو‌های فالانژ لبنانی به رهبری سمیر جعجع و ایلی حبیقه بوده است.

سمیر جعجع از منفی‌ترین شخصیت‌های لبنانی است. سمیر جعجع و حزب فالانژ‌ها عموما یادآور کشتار و جنایت‌های متعدد در جنگ داخلی لبنان و همچنین همکاری گسترده با رژیم صهیونیستی در دوره اشغال این کشور هستند. کشتار «عین الرمانه» (شلیک به سوی اتوبوس حامل اعضای جبهه آزادیبخش فلسطین در ۱۳ آوریل ۱۹۷۵ با ۲۷ کشته)، یورش به شهرک «اهدن» در ۱۳ جولای ۱۹۷۸ با ۳۳ کشته، یورش به اردوگاه صبرا و شتیلا و کشتار آوارگان فلسطینی به دستور رژیم صهیونیستی که از ۱۶ الی ۱۸ سپتامبر ۱۹۸۲ طول کشید و بین ۷۰۰ الی ۳۵۰۰ مرد و زن و پیر و کودک در این جنایت قتل عام شدند و جنایت روستای الصفره، در ۷ جولای ۱۹۸۰ با ۸۳ کشته از جنایاتی است که در کارنامه جعجع ثبت شده است.