بمباران شیمیایی شهر سردشت به عنوان سند مظلومیت مردم ایران اسلامی در برابر حمایت‌های غرب از رژیم معدوم بعث عراق بوده که جامعه جهانی هنوز هم در برابر مصدومان این جنایت ضدبشری خود را به خواب غفلت زده و همین امر سبب تضییع بسیاری از حقوق مردم ستمدیده از ظلم رژیم بعثی و هم‌پیمانان این رژیم شده که پرونده‌ای سیاه برای همه آنان است.

هفتم تیر سال ۱۳۶۶ هواپیما‌های رژیم بعث عراق با استفاده از بمب‌های شیمیایی چهار نقطه پرازدحام از شهر بی دفاع و مظلوم سردشت در ۱۶۰ کیلومتری جنوب ارومیه را بمباران کردند و در این حمله ناجوانمردانه ۱۱۹ نفر از ساکنان غیرنظامی شهر شهید و بیش از هشت هزار نفر نیز در معرض گاز‌های سمی قرار گرفته و دچار مصدومیت شیمیایی شدند.

بمباران شیمیایی شهر مرزی سردشت فجیع‌ترین تهاجم از این نوع در جهان بود که آثار و مشکلات بسیاری برای مردمان این دیار بوجود آورد بطوریکه این شهر را به نخستین شهر قربانی جنگ‌افزار‌های شیمیایی در جهان پس از بمباران هسته‌ای هیروشیما تبدیل کرد.

پس از این بمباران شیمیایی بسیاری از مردم این شهر که هیچ اطلاعی از این نوع بمب‌های نامتعارف نداشتند، برای یاری رساندن به مصدومان و نجات کسانی که در زیر آوار مانده بودند به محل اصابت بمب‌ها رفتند و همین امر سبب شد تا شمار آسیب‌دیدگان بیشتر و بیشتر شده و بسیاری از مصدومان با تأخیر به مراکز درمانی شهر‌های تبریز، ارومیه و تهران منتقل شوند.

انتقال مصدومان شیمیایی از طریق هوایی انجام شد و با توجه به حاکم شدن شرایط جنگ و مرزی بودن سردشت با تأخیر صورت گرفت که این امر باعث شد آثار مواد شیمیایی بر روی جسم مصدومان به‌ویژه کودکان، تا سال‌ها باقی بماند.

هنوز هم پس از گذشته ۳۵ سال از این رویداد تلخ بسیاری از ساکنان این شهر، از آن رنج می‌برند و جانبازان شیمیایی سردشت که بیشتر مشکل تنفسی دارند در این مدت بین مرگ و زندگی دست و پنجه نرم می‌کنند.

شهرستان سردشت با جمعیت ۱۲۰ هزار نفری در جنوب آذربایجان غربی واقع شده و دارای ۴ شهر و ۶ دهستان با ۲۲۸ روستای سکنه‌دار است و با کشور عراق مرز مشترک به طول ۱۰۰ کیلومتر دارد.