حقوق بشر از دیرباز تاکنون بهانه دخالت‌ها، چپاول‌ها و ستمگری‌های جبهه سلطه بوده است. به مناسبت هفته حقوق بشر آمریکایی (از۶ تا ۱۲ تیرماه) گزیده‌ای از سخنان حضرت آقا (حفظه‌الله) را در باب «حقیقت حقوق بشر آمریکایی» می‌خوانید.

آیا عقل می‌پذیرد آمریکا دوست باشد؟

امام بزرگوار فرمود آمریکا شیطان بزرگ است؛ این «شیطان بزرگ» خیلی حرف پرمغزی است. رئیس همه شیطان‌های عالم، ابلیس است؛ امّا ابلیس بنا به تصریح قرآن، تنها کاری که می‌تواند بکند این است که انسان‌ها را اغواء می‌کند؛ بیشتر از اغواء، کاری نمی‌تواند بکند؛ انسان‌ها را اغواء می‌کند، فریب می‌دهد، وسوسه می‌کند؛ امّا آمریکا، هم اغواء می‌کند، هم کشتار می‌کند، هم تحریم می‌کند، هم فریب می‌دهد، هم ریاکاری می‌کند؛ پرچم حقوق بشر را بلند می‌کند، ادّعای طرف‌داری از حقوق بشر می‌کند [امّا]هر چند روز یک بار در خیابان‌های شهر‌های آمریکا یک بی‌گناهی، یک بی‌سلاحی به دست پلیس آمریکا به خاک‌وخون می‌غلتد؛ غیر از بقیّه جنایات و فجایعشان.

این هم رفتارشان در ایران در دوران رژیم طاغوت و جنگ‌آفرینی‌هایشان، جنگ‌افروزی‌هایشان، به راه انداختن جریان‌های جنگ‌افروز از قبیل همین‌هایی که حالا در عراق و سوریه و بقیّه جا‌ها مشغول خرابکاری هستند؛ این‌ها کار‌های آمریکا است. حالا بعضی‌ها اصرار دارند این شیطان بزرگ را با این خصوصیّات ـکه از ابلیس بدتر استـ بزک کنند و به شکل فرشته وانمود کنند. چرا؟ دین به‌کنار، انقلابیگری به‌کنار؛ وفاداری به مصالح کشور چه می‌شود؟ عقل چه می‌شود؟ کدام عقلی و کدام وجدانی اجازه می‌دهد که انسان قدرتی مثل قدرت آمریکا را به‌عنوان دوست، به‌عنوان مورد اعتماد، به‌عنوان فرشته نجات انتخاب بکند؟ این [گونه]هستند؛ حقیقت امر این است. (۱۳۹۴/۰۶/۱۸)

مردم بومی را مثل حیوانات به‌عنوان تفریح شکار می‌کردند

یکی از شاخص‌های دیگر استعمار و استکبار این است که جنایت را نسبت به ملّت‌ها و نسبت به آحاد بشر مجاز می‌شمرند و اهمّیّت نمی‌دهند. این یکی از بلایای بزرگ استکبار در دوران جدید است؛ دوران جدید یعنی دوران پیشرفت علم، پدید آمدن سلاح‌های خطرناک، که این سلاح‌ها هم [از وقتی به]دست مستکبرین رسید، بلای جان ملّت‌های عالم شد؛ برای جان انسان‌ها ـ هر انسانی که با آن‌ها همراه نباشد، تسلیم آن‌ها نباشد، تابع آن‌ها نباشد ـ هیچ ارزشی قائل نیستند؛ مثالها، الی‌ماشاءالله [وجود دارد]. یک مثال، برخورد مستکبرین با بومیان آمریکا است؛ همین کشوری که امروز منابع مالی آن، امکانات آن، موقعیّت جغرافیایی آن، همه‌چیز آن در اختیار غیربومیان آن منطقه است. خب اینجا مردم بومیای وجود داشتند؛ برخورد با آن‌ها به قدری خشن، به قدری مشمئزکننده است که یکی از نقاط تاریک تاریخ آمریکای جدید است؛ خودشان درباره آن، چیز‌ها نوشته‌اند؛ کشتار‌هایی که کردند، فشار‌هایی که آوردند. عین همین قضیّه به‌وسیله انگلیسی‌ها در استرالیا اتّفاق افتاد. انگلیسی‌ها در استرالیا مردم بومی را مثل حیوانات، مثل کانگورو به‌عنوان تفریح شکار می‌کردند؛ آن‌ها برای جان انسان‌ها هیچ ارزشی قائل نبودند.

از جنایت اِبا ندارند

این یک نمونه است؛ [ البتّه]صد‌ها مثال دارد که در کتاب‌های خودشان، در تواریخ خودشان این‌ها آمده است. یک نمونه [دیگر]بمباران سال ۱۹۴۵ میلادی ـ یعنی سال ۱۳۲۴ شمسی ـ است که دو شهر ژاپن را آمریکایی‌ها با بمب اتمی نابود کردند؛ صد‌ها هزار آدم کشته شدند، چندین برابر این‌ها در طول زمان تا امروز بر اثر اشعه اتمی‌ای که وجود داشته، معیوب و ناقص‌الخلقه و دچار بیماری‌های گوناگون شدند که تا امروز مشکلات آن باقی است؛ هیچ استدلال درستی هم برای این کار نداشتند، که من حالا بعد اشاره خواهم کرد؛ راحت بمب اتم انداختند. در دنیا تا حالا دوبار بمب اتم استعمال شده است، هر دوبار هم به‌وسیله آمریکایی‌ها که امروز خودشان را متولّی مسئله اتمی در دنیا می‌دانند! دلشان هم میخواهد که این قضیّه فراموش بشود [امّا]فراموش شدنی نیست. این‌همه جان انسان‌ها از بین رفت، برایشان ارزشی نداشت. جان انسان‌ها بی‌ارزش می‌شود؛ جنایت برای دستگاه‌های استکباری آسان می‌شود. در ویتنام، آدم کشی کردند؛ در عراق دستگاه‌های امنیّتی و شرکت‌های مزدور امنیّتی آن‌ها مثل بلک واتر جنایت کردند؛ در پاکستان با هواپیما‌های بدون سرنشین هنوز دارند جنایت می‌کنند؛ در افغانستان بمباران می‌کنند و جنایت می‌کنند؛ هر جایی که دستشان برسد و منافعشان اقتضا کند، ایجاب کند، از جنایت اِبا ندارند. (۱۳۹۲/۰۸/۲۹)

منبع: فارس