شواهد جدیدی ارائه شده است که نشان می‌دهد، اکسی‌توسین یا «هورمون عشق» نقش کلیدی در صمیمیت و ارتباط دارد و ممکن است توضیح دهد که چگونه همکاری در انسان پدید آمده است.

محققان اظهار کردند: جامعه بشری بر اساس همکاری در مقیاس بزرگ عمل می‌کند. با این حال، تفاوت‌های فردی در همکاری و انگیزه‌های آزادانه روی همکاری دیگران، همکاری در مقیاس بزرگ را شکننده می‌کند و می‌تواند منجر به کاهش رفاه اجتماعی شود.

بنابراین، چگونگی گسترش همکاری فردی از طریق شبکه‌های اجتماعی انسانی از دیدگاه‌های اکولوژیکی، تکاملی و اجتماعی گیج‌کننده است. در این تحقیق اکسی‌توسین و مجازات سنگین به‌عنوان مکانیسم‌های رفتاری زیستی شناسایی شد که گسترش همکاری در شبکه‌های اجتماعی را تسهیل می‌کنند.

کارشناسان در سه آزمایش آزمایشگاهی، به شرکت‌کنندگانی که بیشترین نقش را در شبکه‌های اجتماعی ساختگی داشتند، اکسی‌توسین داخل بینی یا دارونمای نمکی دادند. شرکت‌کنندگان در مطالعه یک سری بازی با غریبه‌ها انجام دادند.

نتایج نشان داد که وقتی اعضای اصلی اکسی‌توسین دریافت کردند، همکاری از طریق شبکه اجتماعی گسترش یافت.

محققان خاطرنشان کردند که دادن اکسی‌توسین به افراد اصلی، اعتماد و اجرای هنجار‌های مشارکتی را افزایش می‌دهد.

آنان افزودند: اجرای هنجار‌های تقویت‌شده با اکسی‌توسین، اما نه با افزایش اعتماد، گسترش همکاری در سراسر شبکه اجتماعی را توضیح می‌دهد.

نتایج این مطالعه در مجله JNeurosci منتشر شده است.