اسب کاسپین با نام‌های دیگری چون اسبچه خزر و گیلِ اسب بیش از ۵ هزار سال قدمت دارد و از کهن‌ترین نژاد اسب دنیا به حساب می‌آید.

اسب کاسپین تا سال ۱۳۴۵ هجری شمسی فقط در ایران وجود داشت.

هم اکنون در دنیا بیش از ۲ هزار رأس اسب کاسپین در کشور‌های انگلستان، آمریکا، نیوزلند، نروژ، سوئد و استرالیا وجود دارد.

در ایران نیز حدود ۵۰۰ رأس اسب کاسپین زندگی می‌کند که ۸۰ درصد آن‌ها در استان گیلان و بقیه در مازندران، یزد، البرز، تهران و کرمان زیست می‌کنند.

در تاریخچه این اسب آمده است:

در سال ۱۳۴۴ یک زوج ایرانی - آمریکایی با نام خانوادگی «فیروز» که به دنبال اسب‌های کوچک برای آموزش سوارکاری به فرزندان خود بودند، در سفر به شمال ایران، در یکی از روستا‌های دورافتاده آمل اسبچه خزر را شناسایی کردند.

اسب‌های کاسپین به عنوان ذخیره ژنتیکی و میراث معنوی و فرهنگی کشور محسوب می‌شود و کاربرد‌های متعدد ورزشی، گردشگری، پرورشی و اصلاح نژاد دارد.

اسبچه خزر، اسبی مینیاتوری

اسب کاسپین به لحاظ ظاهری، تناسب اندام یک اسب بزرگ را دارد و برخلاف بسیاری از اسبچه‌ها که دارای دست و پای کوتاه و تنه درشت هستند، اسبی مینیاتوری محسوب می‌شود و شناخت آن از روی تصویر به‌راحتی امکانپذیر نیست.

اسب کاسپین شباهت بسیار با اسب نژاد عرب دارد.

این اسب دارای سری کوچک، چشم‌های درشت و برجسته، پیشانی کمی محدب و گوش‌های کوچک است.

یال و دم پر پشت و زیبا، کمر کشیده و بدن باریک، استخوان‌بندی بسیار قوی و محکم از دیگر ویژگی‌های اسب کاسپین است.

جالب اینکه این گونه اسب به دلیل سم بسیار سفت و بیضی شکل نیاز به نعل‌بندی ندارد.