همان طور که می دانید،  زمینه آبله میمون، یک ویروس مشترک بین انسان و دام متعلق به جنس Orthopoxvirus در خانواده Poxviridae است.این ویروس برای چندین دهه است که در آفریقای مرکزی و غربی بومی است.

شواهد نشان می‌دهد که موش‌های غول پیکر گامبیایی، که به عنوان موش‌های کیسه‌ای غول پیکر آفریقایی نیز شناخته می‌شوند، ممکن است یک مخزن طبیعی بالقوه ویروس آبله میمون باشند.

اولین مورد حیوانی عفونت آبله میمون در سال ۱۹۵۸ طی شیوع بیماری تاولی در میان میمون‌های آزمایشگاهی شناسایی شد.اولین عفونت آبله میمون انسان در سال ۱۹۷۰ در کودکی از جمهوری دموکراتیک کنگو شناسایی شد و اولین شیوع عفونت آبله میمون در خارج از آفریقا در سال ۲۰۰۳ در ایالات متحده شناسایی شد. واردات حیوانات آلوده باعث این شیوع شد.

بین سال‌های ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۱، تنها ۱۲ مورد آبله میمون مرتبط با سفر در خارج از آفریقا شناسایی شد.در ماه مه ۲۰۲۲، شیوع‌های متعدد عفونت آبله میمون در کشور‌های غیر بومی در سراسر جهان شناسایی شد.این شیوع‌ها به هیچ سابقه سفر یا واردات حیوانات آلوده ارتباطی نداشت.

تا جولای ۲۰۲۲، بیش از ۹۶۰۰ مورد ابتلا به آبله میمون انسانی در چندین کشور اروپایی از جمله اسپانیا، آلمان، فرانسه، هلند، ایتالیا و پرتغال شناسایی شده است.راه انتقال عفونت آبله میمون انتقال ویروس آبله میمون از حیوان به انسان از طریق تماس مستقیم یا غیرمستقیم با حیوانات آلوده یا مواد آلوده صورت می‌گیرد.

قبل از سال ۲۰۲۲، این راه انتقال، به عنوان مسیر اصلی انتقال ویروس در نظر گرفته می‌شد.شیوع اخیر در خارج از آفریقا نشان داده است که انتقال ویروس از انسان به انسان نیز می‌تواند از طریق تماس نزدیک با ضایعات، مایعات بدن، قطرات تنفسی و مواد آلوده رخ دهد.

بر اساس یک شیوع در نیجریه سال ۲۰۱۷، فرض بر این بود که انتقال جنسی ویروس از طریق تماس مستقیم پوست به پوست یا ترشحات تناسلی نیز امکان پذیر است.

این واقعیت توسط شیوع‌های اخیر تأیید شده است، که نشان می‌دهد اکثریت عفونت‌های آبله میمون در مردانی رخ می‌دهد که دارای چندین شریک جنسی مرد هستند. در حال حاضر، مسیر انتقال جنسی به عنوان عامل اصلی شیوع آبله میمون شناخته شده است.دوره نهفتگی ویروس آبله میمون بین ۵ تا ۲۱ روز است.

شایع‌ترین علائم عبارتند از تب، سردرد، لرز، خستگی، آستنی، تورم غدد لنفاوی، کمردرد و درد عضلانی و بثورات صاف و برجسته در محل عفونت اولیه است که در عرض سه روز پس از شروع علائم ظاهر می‌شوند و به سایر قسمت‌های بدن گسترش می‌یابند.

اکثر موارد مرتبط با سفر که در کشور‌های غربی در طول شیوع اخیر شناسایی شده‌اند، تظاهرات بالینی خفیفی را نشان می‌دهند که بسیاری از آن‌ها راش‌هایی را در ناحیه آنوژنیتال نشان می‌دهند.عفونت عمدتاً خود محدود شونده است و تنها ۲ تا ۴ هفته طول می‌کشد. 

آیا باید نگران شیوع آبله میمون باشیم؟

با توجه به انتشار سریع آن در کشور‌های غیر بومی، سازمان بهداشت جهانی (WHO) عفونت آبله میمون را یک وضعیت اضطراری بهداشتی جهانی اعلام کرده است.

در شیوع‌های اخیر، تعداد تولید مثل این ویروس بیش از یک تخمین زده شده است. این امر امکان گسترش شیوع بیماری را در جمعیت پرخطر، از جمله مردانی که شریک جنسی مرد دارند، برجسته می‌کند.

با این حال، شیوع بیماری ممکن است نگران کننده نباشد. زیرا عفونت با نرخ مرگ و میر پایین، سیر بالینی خود محدود شونده و انتقال محدود به خارج از آفریقا همراه است.طبق دستورالعمل‌های اخیر WHO، واکسیناسیون بهترین اقدام ممکن برای کنترل ظهور شیوع‌های آتی  در این بیماری است.

در خصوص پروفیلاکسی پس از مواجهه، واکسیناسیون باید در افرادی که در عرض چهار روز پس از تماس با موارد تماس داشته اند انجام شود.علاوه بر این، کارکنان آزمایشگاه بالینی که با ویروس آبله میمون و افراد در معرض خطر کار می‌کنند باید واکسیناسیون را به عنوان پیشگیری قبل از مواجهه دریافت کنند.

در حال حاضر، هیچ واکسنی برای هدف قرار دادن ویروس آبله میمون به طور خاص در دسترس نیست.با این حال، واکسن‌های آبله به عنوان محافظت متقاطع ۸۵ درصدی در برابر آبله میمون شناخته شده‌اند. بنابراین، انتظار می‌رود افرادی که واکسن آبله را قبل از ریشه‌کنی آن در سال ۱۹۸۰ دریافت کرده‌اند، از سطح محافظتی در برابر آبله میمون برخوردار باشند.

ظهور سریع شیوع‌های اخیر، نشان دهنده کاهش جهانی ایمنی در طول سال‌ها است.طبق دستورالعمل‌های WHO، واکسن‌های آبله نباید به طور گسترده برای کنترل شیوع آبله میمون استفاده شوند، زیرا شواهد بالینی محدود و کمبود منابع واکسن وجود دارد.

در حال حاضر، یک واکسن آبله (Imvanex) تاییدیه سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) و آژانس پزشکی اروپا (EMA) را برای پیشگیری از عفونت آبله میمون در جمعیت‌های پرخطر دریافت کرده است.

منبع: سایت مدیکال نیوز