فیلم قهرمان جودوی جهان در حال دستفروشی، همان فیلمی است که در فضای مجازی دست به دست می شود، گرچه این فیلم از سوی رئیس فدراسیون ناشنوایان تکذیب شد اما حقیقت عریان این روزهای جامعه ورزش را بر سر همه ما آوار کرد. این فیلم ها یادآور داستان قهرمانانی است که چند لبخند فیک و فلش دوربین های عکاسی و نهایتا وعده های پوچ تنها پاداششان بابت ایستادن بر سکوی نخست جهان است. 

این ورزشکاران در سکوت می جنگند تا پرچم وطنمان را بر فراز قله های جهان به اهتزار در بیاورند و در نهایت در سکوت عمیق تری بدرقه و با بی مهری به دست فراموشی سپرده می شوند. 

این تراژدی تلخ باید آن قدر تکرار و بولد شود تا ورق برگردد یا دست کم مسئولی از ترس حفظ آبرو دست به کار شود و گره ای از کلاف سردرگم مشکلات ورزشکاران بگشاید. 

محمدرضا لویی مقدم، رئیس انجمن جودوی ناشنوایان در گفت و گو با خبرنگار باشگاه خبرنگاران جوان گفت: ورزشکاران ناشنوا قشر فراموش شده ای هستند که بیشترین افتخارات را کسب کردند. آقای رستگار وضع خوبی ندارند اما آن فیلم را تکذیب می کنم. متاسفانه از آقای رستگار گرفتار هم داریم. ورزشکارانی که در المپیک برای کشور مدال کسب کردند حالا مشغول کار در بیابان و پشت وانت هستند.

لویی مقدم ادامه داد: من شاهد بودم که آقای تیشه گران مدام دنبال معیشت ورزشکاران و استخدام آن ها پس از عمر قهرمانی بودند. جوایز این عزیزان دستورالعمل خاصی ندارد و هر وزیر در حد توان یا سلیقه به ورزشکاران پاداش دادند.

ا‌و بیان کرد: اردو ها به سختی برگزار می شود حتی برخی دوستان پول رفت و آمد به اردو را ندارند. آن ها ماه ها زحمت کشیدند تا پرچم ایران به اهتزار درآید. این عزیزان که نسبت به افراد عادی زحمت بیشتری می کشند چرا پاداش کمتری می گیرند؟

رئیس انجمن جودوی ناشنوایان گفت: قرار بود امسال با کمک آقای سجادی و آقای صالحی امیری، شصت در صد جوایز ورزشکاران عادی در المپیک توکیو (دو میلیارد)، به این عزیزان برسد اما این صحبت اصلا قشنگ نیست. پاداش ناشنوایان حتی باید بیشتر باشد، حداقل همپایه باشد‌.

لویی مقدم بیان کرد: حداقل همان جوایز را بدهند. ما هنوز جوایز سال ۱۴۰۰ را نگرفتیم و تاریخ گرفتن آن هم مشخص نیست.  ما یک نقره، برنز انفرادی و برنز تیمی را گرفتیم آن هم با یک تیم نصفه و نیمه. جایزه المپیک برزیل را هم نگرفتند قهرمانی واقعا ارزش این را دارد که ورزشکار ۵ ماه در اردو زحمت بکشد؟

رئیس انجمن جودوی ناشنوایان افزود: فوتبالیست پیش از شروع فوتبال ۳۰ درصد از قراردادش را می گیرد در حالی که اصلا معلوم نیست تیم در لیگ برتر بماند یا نه، اما ما در رشته جودو با ۵ ورزشکار ۵ مدال گرفتیم، در برزیل قهرمان شدیم و این در تاریخ جودو بی سابقه بوده، الان ارزش پول کم شده و هنوز جوایز ما را ندادند. 

او تاکید کرد: این پرچم همان پرچمی است که شنوایان بالا می برند چرا باید بین افراد تفاوت باشد؟  این افراد سال ها در فدراسیون بودند و از فیلتر هایی گذشتند که لباس مقدس تیم ملی به تن کردند پس قابل اطمینانند و توانمند، چرا ورزشکار پس از المپیک باید برگردد دستفروشی کند؟

لویی مقدم گفت: ما می رویم مدال المپیک می آوریم، نهایتا ۳ روز خیلی کوتا اخبار دوستان منتشر می شود اما بازیکن توپی که سرما می خورد تا مدت ها تیتر خبرگزاری ها است. این ها پاداش گرفتند که رفتند جام جهانی در حالی که وظیفه شان بوده اما وررشکاران ما مدال میگیرند و دستمزد آن ها بی توجهی و ناملایمات است.

رئیس انجمن جودوی ناشنوایان ادامه داد: فدراسیون ناشنوایان یک وزارت ورزش کوچک است هجده رشته را با بودجه یک فدراسیون مدیریت می کند و حتی در برگزاری اردو مشکل دارد. از البسه و تغذیه گرفته تا موارد بهداشتی همه هزینه بر است. ما بین هشتاد کشور سوم شدیم و آقای تیشه گران به شدت پیگیر استخدام بچه ها بودند اما یک تنه نمی شود کاری کرد.