عارضه پسوریازیس به دلیل تشکیل بیش از حد سلول‌ها، پوست را تحت تأثیر قرار می‌دهد و درنتیجه تجدید سلول‌ها، پوسته‌های پولکی روی پوست ظاهر می‌شود.

اگرچه فرآیند نوسازی سلولی یک فرآیند طبیعی است که در یک فرد عادی به طور متوسط ​​هر ۳ تا ۴ هفته یک بار اتفاق می‌افتد، اما برای بیمار مبتلا به پسوریازیس این فرآیند تنها ۳ تا ۷ روز طول می‌کشد.

علل پسوریازیس
بیماری پسوریازیس غالبا بدون دلیل مشخصی رخ می‌دهد و با این وجود دانشمندان معتقدند ممکن است به دلایل ژنتیکی نیز ایجاد شود، به طوری که اعضای خانواده ژن‌هایی را به ارث می‌برند که آن‌ها را مستعد ابتلا به این بیماری می‌کند.

ممکن است فردی در اثر وجود محرک‌هایی که سیستم ایمنی را تحریک و باعث اختلال در عملکرد آن می‌شود، به پسوریازیس مبتلا شود که این محرک‌ها شامل موارد زیر است:

۱. استرس روانی و عاطفی.

۲. تغییرات هورمونی در دوران نوجوانی، یائسگی یا در دوران بارداری.

۳. سیگار کشیدن یا نوشیدن الکل.

۴. مصرف برخی دارو‌ها مانند لیتیوم مورد استفاده برای درمان اختلال دوقطبی، دارو‌های مالاریا و برخی از دارو‌ها برای درمان فشار خون بالا.

۵. ابتلا به HIV "ایدز".

۶. افزایش وزن.

۷. آسیب‌های پوستی، مانند عفونت، نیش حشرات، بریدگی یا خراش.

پسوریازیس چگونه درمان می‌شود؟

پسوریازیس را می‌توان به روش‌های مختلفی درمان کرد، از جمله اینکه از کرم‌های موضعی البته در موارد خفیف و متوسط ​​استفاده شود، مانند:

۱. کرم‌های استروئیدی برای کاهش عملکرد سیستم ایمنی و اثر آن بر روی پوست.

۲. کلسیپوتریول، نوعی ویتامین D، که به کاهش فعالیت سلول‌های پوست کمک می‌کند.

۳. پماد و شامپو گرفته شده از قطران زغال سنگ که التهاب و پوسته پوسته شدن را برطرف می‌کند، اما ممکن است باعث خشکی و قرمزی پوست شود.

۴. اسید سالیسیلیک که پوست را مرطوب و نازک می‌کند، اما ممکن است باعث خارش پوست شود.

۵. پماد رتینوئید که یک ویتامین A مصنوعی است که پزشک آن را در کنار پماد استروئیدی تجویز می‌کند تا سوزش پوست را کاهش دهد.

زمانی که روش‌های درمان موضعی و نور درمانی ناکارآمد بوده و وضعیت بیمار حاد باشد، پزشکان به استفاده از دارو‌های بیولوژیک و تزریقات سرکوب کننده سیستم ایمنی روی می‌آورند که این دارو‌ها عبارتند از:

۱. سیکلوسپورین: در موارد شدید پسوریازیس استفاده می‌شود، ممکن است باعث فشار خون بالا، درد عضلانی یا مشکلات کلیوی شود.

۲. متوترکسات: وضعیت بیماربسیار بهبود می‌یابد، اما یکی از عوارض آن این است که خطر ابتلا به بیماری‌های ریوی و کبدی را افزایش می‌دهد یا باعث مشکلات کلیوی می‌شود.

۳. رتینوئیدها: به جای استفاده از آن‌ها به صورت پماد موضعی، در موارد شدید می‌توان از قرص‌های ویتامین A به صورت خوراکی استفاده کرد؛ به گونه‌ای که می‌تواند به نوعی بر سرعت رشد سلول‌های پوست تاثیر بگذارد و در نتیجه پسوریازیس را درمان کند.

منبع: raseef22.net/article