محققان دانشگاه رادبود برلین دیدگاه جدیدی در مورد اینکه چرا انسان‌ها اغلب در حین صحبت کردن دست‌های خود را به صورت ریتمیک حرکت می‌دهند، ایجاد کرده‌اند. بر اساس این دیدگاه ارتباط قابل توجهی بین رفتار حیوان و انسان در حرکت با صدا‌ها وجود دارد. به عنوان مثال خفاش‌های پرنده صدای مکان‌یابی پژواک و ضربان بال‌هایشان را همگام می‌کنند که می‌تواند مستقیما با نحوه همگام‌سازی ویژگی‌های آکوستیک صدای خود و حرکت اندام‌های فوقانی انسان در ارتباط باشد.

 ویم پاو از محققان این مطالعه می‌گوید: زمانی که یک خفاش در حین پرواز پژواک می‌گیرد، کشش ماهیچه‌ای که ضربان بال‌ها را به حرکت در می‌آورد نیز منجر به فشرده‌سازی کوچکی در ریه‌ها می‌شود. برای خفاش به صرفه‌تر است که در این لحظات خاص از چرخه ضربان بال صدا داشته باشد زیرا باعث هماهنگی می‌شود.

پاو و همکارش سوزان فوکس از مرکز زبان‌شناسی عمومی لایب‌نیتس (ZAS) می‌گویند این قابل مقایسه با آن چیزی است که انسان با حرکات موزون دست ایجاد می‌کند، زیرا خط دیگری از تحقیقات نشان داده است که این حرکات دست بر حرکات قفسه سینه تاثیر می‌گذارد و حجم ریه‌ها را تغییر می‌دهد.

فوکس می‌گوید: زمانی که شروع به مطالعه خطوط بسیار متفاوت تحقیقات کردیم، شگفت زده شدیم که حیوانات چقدر زمان بندی صدا‌های خود را با حرکات انجام می‌دهند. ما متوجه شدیم که جفت کردن حرکت و آواز ممکن است برای توسعه رپرتوار‌های آوازی بسیار مهم باشد.

برای مثال در نوع خاصی از پرندگان، جوجه‌های بدون پرواز صدای بسیار معمولی دارند، اما هنگامی که جوجه‌ها شروع به استفاده از بال‌های خود در لانه برای تمرین پرواز می‌کنند، کیفیت صداگذاری به شدت تغییر می‌کند. هنگامی که آن‌ها شروع به استفاده از بال‌های خود برای پرواز می‌کنند، صداسازی شبیه به آوا‌های بزرگسالان می‌شود.

پاو می‌گوید: این دقیقا همان چیزی است که در نوزادان انسان در حدود ۹ ماهگی یافت می‌شود. هنگامی که نوزادان با دستان خود به شکلی اکتشافی شروع به «غاله کردن» ریتمیک می‌کنند، در گفتار به شکل هجا‌های تکراری مانند «ماما» یا «بابا» نیز شروع به حرف زدن می‌کنند؛ بنابراین حرکات موزون ممکن است خیلی زود باشد. ارتباط با صدا که توضیح می‌دهد چرا حرکت و صدا‌ها اساسا به هم مرتبط هستند.

این دیدگاه جدید از نحوه ارتباط ژست با صدا از طریق تعامل با تنفس پاسخی به این سوال است که چرا انسان‌ها شروع به حرکت دادن دستان خود در حین صدا زدن و صحبت کردن می‌کنند: این سیستم‌ها از نظر فیزیکی در طول تکامل تعامل داشتند و این پیشرفت به نوعی توسط نوزادانی که شروع به حرکت می‌کنند، منعکس می‌شود.

پاو می‌گوید: بسیاری از محققان ارتباطات معتقدند که حرکات دستی برای نشان دادن چیز‌ها بوده است. اما ما در واقع فکر می‌کنیم که این تمام داستان نیست. به نوعی ژست‌ها نیز بخشی از معنای صحبت کردن برای انسان‌ها هستند که یک امر منفعلانه نیست، بلکه ارکستری از حرکت برای تولید معناست.

منبع: مدیکال اکیسپرس